Ja, wees gerust. Ik geniet intens van baby’s maar na twee babyfases vrij dicht achter elkaar én de temperamentvolle babytijd van Fleur hoorde ik het mezelf destijds herhaaldelijk uitspreken; “Doe mij de peuterfase maar” En daar sta ik dan..
fleur
Lieve Fleur, In gedachten sta ik aan de vooravond van jouw geboorte. Al ongeveer een week lang week nemen mijn gedachten (en Facebook herinneringen) me terug naar die tijd. Je zat nog zo lang hoog, warm en veilig in mijn buik verstopt. Niets leek erop dat je de weg al snel zou banen. En toch nog nét binnen de prematuur grens liet jij iets van je merken. Lees hier: “Bevallen of toch niet” Met een bolle buik paradeer ik als een soort van zeekoetje door de witte gangen. De aanhoudende weeën en de opgeschoten centimeters waren serieus genoeg om uiteindelijk alles klaar te leggen voor je komst. De zusters waren er klaar voor. Je papa en mama ook. Meer dan klaar om jou in onze armen te ontvangen, en te genieten van het wonder dat dicht tegen mijn hart groeide. Maar het stagneerde. Alles. Jij besloot te gaan slapen. En ik ook. De volgende morgen ligt er geen kindje op mijn buik. En uiteindelijk vertrekt papa weer met zijn truck naar het zuiden. Vals alarm tot in de verloskamers. We wisten toen nog niet dat dat eigen willetje bizar goed bij je paste. Ik glimlach. Maar exact een week later, […]
Ik moest er niets van hebben dat gekleurde plastic in huis. Die eerste jaren als moeder gingen me daarin nog prima af. Mogelijk had dat te maken met het feit dat ik die keuzes voor mijn inmiddels bijna kleuter zelf nog kon maken. Die tijd is niet meer. Noem het cliché maar waar, mijn kinderen willen als je het hen vraagt maar 1 ding, net als die van jou vermoed ik, een boel kleur en muziek. Vtech dus?
Sorry Manlief? Noem je mij zo? Materialistisch? Met betraande wangen en rode ogen sta ik voor manlief die zich van geen kwaad bewust is. Wat boeit zo’n stomme wagen nou? grapt hij er volkomen nuchter uit. Stomme-wagen? Ho even! Gefrustreerd loop ik weg. Ik ga staan, pal voor de “stomme wagen” als ik er met schokkerige stem uit weet te krijgen;
Enkele weken geleden plaatste ik een foto in mijn instagram stories. Mijn meisjes waren ineens weer helemaal fan van het opklapbare houten mini keukentje dat ze uit de kast hadden gevist. Onze ietwat kleine kamer was/is niet echt geschikt voor een reusachtige speelkeuken maar de liefde voor die dingen is er des te meer. Wellicht komt het er ooit nog van. Een voor onder de veranda, in de tuin of op hun eigen kamertjes misschien? Wie weet!