Plots schrik ik wakker. Mam, is het al 7 uur? verbaasd kijk ik op. Lieverd? Het is half 6. Als je wilt spelen, doe dit dan op je kamer ok? Of probeer nog wat te slapen vul ik aan. Maar ik zie een 7 op de klok? vertelt ze stellig. Lieverd, het is 05:27, dat is half 6. Ik weet dat mijn woorden niet binnenkomen. Ze vertrekt. Ik draai me om en kijk in de ogen van mijn oudste kleuter die kennelijk ergens in deze donkere nacht op papa’s lege plekje is komen liggen. Ook zij draait zich om en slaapt.
Die avond voelen mijn voetstappen als betonblokken. De schreeuw tegen de opnieuw ruziënde kleuters was onnodig geweest. Het slaan op de tafel om mijn toon kracht bij te zetten ook. Waar kwam dat ineens vandaan vraag ik mezelf af. Onmacht, waardeloos. Vandaag was gewoon even waardeloos, fluister ik mezelf toe. Met betonblokken rond mijn voeten stamel ik naar boven. Tijd voor de meisjes om te gaan slapen, maar niet voordat..
We zijn 3 weken verder. Drie weken lang proef ik al van het leven waar ik het de komende, pak ‘m beet, 8 jaar mee zal moeten doen. Het schoolleven. Het leven met een beetje meer rust in huis en een beetje minder gezelligheid om me heen. De eerste dagen vallen me zwaarder dan ik dacht. Maar in de dagen die volgen weet ik er een positieve draai aan te geven. Want dít is nu. Een tijd van loslaten na een tijd van dragen, voeden, wiegen, sussen, en vermaken.
Deed mezelf kortgeleden een belofte. Net voor het leven als schoolpleinmoeder van twee kleuters begon. Pak ‘m beet een weekend geleden dus. Ik zou mijn dagen thuis, aan het werk, aan de sop, in de rust of aan de thee eerst beginnen met stille tijd. Aan God-delijke tijd, zoals ik het zelf wist samen te vatten. God-delijke tijd Tijd voor God vrijmaken voor de rest van de aardbol zou verlangen naar alles van mij. Ja, zo had het zo vaak gevoeld en die stille tijd; het was er in de afgelopen 6 jaar nogal eens bij ingeschoten. Als manager van het gezin, manager van een aantal bedrijven, manager van het thuisfront terwijl de man zijn truck bestuurde. Het is best eens veel geweest, ook al genoot en geniet ik van alles stuk voor stuk. Maar vandaag is anders. Vandaag blijft mijn huis stil, op het praten van één van de poppen na en het ruisen van de robotstofzuiger bovendien. Vandaag geen vette handjes op de ramen. Geen geruzie over welk filmpje van de zoete zusjes het zou moeten worden. Geen kletsende (bijna) kleuter. Ik ijsbeer wat. Zelfs mijn lievelingsijs kan het rare gevoel op de vroege morgen maar weinig verhelpen. […]
Een halve zomer lang. Vrij. “Maar dan zonder leuke uitjes.” vult een andere moeder aan. “Ik mag hopen dat er vanuit school toch ook iets op poten word gezet” zeg ik zondagmiddag met een ietwat bezorgde glimlach. Ik speur voor dag 1 alvast door de leukste tips op pinterest, google en meer. Ik vind hippe werkbladen, maak een korte opzet en besluit hem maar gewoon te delen.
Terwijl je dit leest vlieg ik naar Jeruzalem. Ik zeg ik, omdat de rest (mijn drietal) thuis is gebleven, naar school gaat en geniet van elkaar. Afgelopen dinsdag schreef ik er al over. “Babynews” Ik ga op kraamvisite in Jeruzalem en het enige dat ik meeneem is een handbagagekoffertje. Bevrijdend wel, moet ik bekennen.
