Het is december 2020 als ik na een hele lange tijd weer aan het werk ga. Ik heb een te gekke freelance schrijfopdracht gekregen via Wilma. Voor het eerst sinds máánden leg ik heel even de zorgtaken in mijn gezin naast me neer. Ik doe even iets compleet anders, iets waar mijn hart zo blij van wordt: schrijven. Ik bloei daarvan op. In 2020 nam ik grotendeels een sabbatical, een jaar waarin ik herstelde van mijn derde bevalling en mijn werk steeds verder voor me uit schoof, tot ik bewust koos voor een langere pauze. En meer dan ooit was ik me ervan bewust wat een voorbeeld ik ben voor mijn kinderen. Door me alleen op hen te richten was dat nu immers ook mijn allerbelangrijkste taak. Dat is het altijd wel, maar omdat het nu mijn enige focus was, werd ik me daar meer en meer bewust van. Het was goed om ’thuisblijfmoeder’ te zijn. Het was oprecht goed, in zoveel opzichten en op zoveel manieren, maar nu ik die schrijfopdracht kreeg, merkte ik dat ik ook lang niet had gedaan waar ik zelf van opbloei. Met liefde voor mijn gezin en mezelf heb ik mijn bedrijf op pauze […]
gastblog
Het is december. Een feestmaand. Zo noemen we dat. Gelukkig kondigt de man met de baard al redelijk op tijd zijn vertrek aan deze maand. Laat de rust maar weer terugkeren in huis. Al betrap ik mezelf erop, dat ik de onrust makkelijk afschuif op diezelfde man. Ergens ging het mis en sloop het erin. Ik voel onrust. De donkere, regenachtige dagen hebben zijn weerslag op me. Ik zoek weer rust en innerlijke vrede. Het zijn teveel afspraken in mijn agenda. Ook heus gezellige afspraken, maar al met al is het teveel en is het simpelweg uit balans. Er zijn zoveel dingen die ik wil doen. Mijn bedrijf weer vorm geven, er voor mijn vriendinnen zijn -ook in praktische zin-, mijn huis weer eens door voor een ontspul ronde. Ik wil, ik wil, ik wil…. Dan breekt op een onverwacht moment de stilte door. Ik voel me verdrietig over iets wat ik heb gehoord en het enige dat ik dan nog maar wil is neerknielen, dicht bij de kribbe. Dat is waar mijn hart echt naar verlangt. Naar innerlijke vrede, zoals alleen die gevulde kribbe ons die geven kan. Die gevulde kribbe is een onuitputtelijke bron van Liefde. Omgeven door […]
Herinneren jullie mijn vorige blog nog? Daarin vertelde ik dat mijn halflege nest syndroom opvulde met online shopping. O oh… Het pakketje is inmiddels binnen, dus vooral mijn keukenlade is weer wat gevuld. Genoeg daar over, want het wenuurtje is inmiddels vervangen voor een fulltime schoolgang. Mijn tweede kleuter is naar school. ‘Mama wil nog even een foto van je maken.’ Trots poseert ze bij de voordeur. Met haar nieuwe rugtas in haar handen. Terwijl ik een foto schiet gaan mijn gedachten; ‘wauw, meisje wat ben je mooi en wat ben je groot.’ Ze is er helemaal klaar voor. We gaan. We steken vier keer de straat over voor we lopend op school aankomen. Ze wordt opgevangen door de juf en kindjes en loopt zelfverzekerd het schoolplein op. Thuis dringt het pas echt tot me door. Nu is het definitief. Ze zit op school. Dat is wel even wat anders dan één of twee ochtendjes peuterspeelzaal. Ik besluit mezelf eerst te trakteren op een bakkie cappuccino, terwijl de kleine man zijn broodje eet in de kinderstoel naast me. Ik moet mijn eerste bakkie cappuccino van de dag alleen zetten, zonder de enthousiaste hulp van Rosie. Ik pak één kopje in […]
Is het halfleeg of halfvol? Mijn tweede dochter zit bijna op school. Zondag wordt ze vier jaar. En, as we speak heeft ze een wenmiddag op school. Of, middag? Anderhalf uur. Want het continurooster halveert in ieder geval het middagprogramma op de basisschool. En terwijl ik met de jongste spruit van bijna één jaar, naar huis loop, verheug ik mij stiekem op een middagje vrij. Oh nee, slechts een uur met de tijd van brengen en halen er af gehaald. Zodra de kleine man, van bijna één jaar, op bed ligt en lijkt te gaan slapen, duik ik even achter de computer met een overheerlijke cappuccino. Lekker, even ongestoord zonder zorgen achter de computer. Dat komt nauwelijks voor. Ik check mijn mail zorgvuldig, en dan vooral een nieuwsbrief van één van mijn favoriete winkeltjes. Dan gebeurt het, ik neem een kijkje op de website van de desbetreffende winkel en raak helemaal enthousiast van de leuke én handige prullaria. Langzaam maar zeker die ik het getal op het digitale winkelmandje, recht bovenin de hoek van mijn scherm, steeds verder oplopen. Hoe kan het gebeuren, dat ik, als zorgvuldig shopper me zo laat gaan? Ik stel mijzelf altijd de vraag: heb ik […]
GELOOF – We beginnen deze blog stevig. Middenin de boodschap die Anna ons allen wil meegeven in een tijd vol spanning die kan oplaaien, onrust die gevoeld kan worden. Een zoektocht naar jezelf misschien wel. Lees maar mee! Zonder limiet Jezus roept ons op tot het vergeven van de ander. Niet één keer, maar zeven maal zeventig keer. Oftewel: zonder limiet. Ook roept Jezus ons op om God lief te hebben boven alles en je naasten als jezelf. Hoewel dat eerste gebod (God liefhebben boven alles) een behoorlijke opgave kan zijn door de beslommeringen van het leven en het grote gevoel van liefde voor je partner of kind dat bijna niet te evenaren lijkt, is dat tweede gebod (je naasten liefhebben als jezelf) ook een grote uitdaging. En dan heb ik het vooral over het stukje: “liefhebben als jezelf”. Want wat nu als je soms de liefde voor jezelf even helemaal kwijt bent? Wat nu als je walgt van hoe je bent of walgt van wat je ooit in het verleden hebt gedaan? Wat nu als je gebukt gaat onder een groot schuldgevoel? Hoe kan je aan anderen de liefde geven die zij verdienen, terwijl je jezelf niet eens die […]
Het is 06.15 uur. Ik lig wakker. Het is nog donker en de kinderen zijn nog stil. Ik denk na over alles wat er op dit moment weer speelt. Ik lees nieuws en mijmer over een aflevering bij Op1 met Gor Khatchikyan, waarin hij mij inspireerde. Mijn kinderen zijn vijf jaar, bijna vier jaar en elf maanden. Op deze leeftijd groeien zij op tussen de maatregelen tegen een virus. Op deze leeftijd zien zij de juf opeens een knalgeel vest dragen en mogen papa en mama niet eens de school meer in. Op deze leeftijd stappen zij nergens meer binnen, zonder dat zij een pompje gel zien om onze handen te desinfecteren. Op deze leeftijd wordt het normaal dat er afstand gehouden wordt. Wacht even, normaal? Nee, natuurlijk is het niet normaal. Maar nu even wel. En het ‘even’ duurt lang. Maatregelen worden verscherpt net als elke discussie er om heen. Artsen staan weer op scherp, nadat zij amper zijn bijgekomen van de eerste golf en covid afdelingen worden weer klaargemaakt. Het gaat mij niet om cijfers, en of maatregelen te groots zijn of misschien niet eens werken. Maar dit is wel wat er echt gebeurt. We moeten samen voorkomen […]
Vorige week kon je wat mijmeringen lezen over de woorden zing, vecht, huil en bid. Misschien ga je in je hoofd al verder naar de volgende drie. Bij de terugblik op het afgelopen jaar… Lees je weer mee? Lach. Elke dag. Zoonlief is al een hele avond wakker, als ik hem voor de avondvoeding een schone luier geef en een een pyjamaatje aantrek. Hij moet haast wel moe zijn, denk ik. Maar, hij lacht. Oh, als er toch één vrolijk is. Kleine vreugdebrenger. Hij begint te blazen op zijn lippen, ik lach. Iets wat hij duidelijk opmerkt en een manier wordt om me de komende tien minuten hard aan het lachen te krijgen. Wat een komiek. Om kwart over tien ‘s avonds is het alsof ik naar een cabaret show zit te kijken van mijn eigen vijf maanden oude zoon. Heerlijk! Tranen van vreugde. Om kwart over tien ‘s avonds is het alsof ik naar een cabaret show zit te kijken van mijn eigen vijf maanden oude zoon. Werk. Op z’n tijd. Mijn hoofdpijn is onder controle, mijn leven heeft een mooi ritme. Ik geniet. Juist als ik weer zin krijg om te gaan werken, komen de mailtjes weer binnen. […]
Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder. Door een vriendin las ik deze woorden. Ik mijmerde er even over terwijl de melodie eronder ook direct mijn gedachten in beslag nam. “Dat is echt het leven, he.” app ik diezelfde vriendin. Op die dag laat ik ook vast mijn hoofd wennen aan het idee voor een nieuwe blog. Dat wordt ook tijd, want de jongste is alweer bijna een half jaar. Het was precies zoals die zeven woorden. Een mooie samenvatting. Ik neem jullie mee door zeven momenten in het afgelopen half jaar, het echte leven in; zingend, vechtend, huilend, biddend, lachend, werkend en vol bewondering. Zing. De dag van de bevalling. … middenin de bevallingspijn ervaar ik dat; Vrede. De kinderen worden naar school gebracht, ik besluit onder de douche te gaan om de weeën op te vangen. Terwijl de warme stralen als een deken over mijn rug vallen, komt een prachtig lied in mij naar boven, ik zing. Maar, spotify neemt het al gauw van me over. Repeat. Dat liederen steun kunnen zijn in moeilijke situaties en vrede kunnen brengen in je hart, wist ik. En nu, middenin de bevallingspijn, ervaar ik dat; Vrede. Een moment van […]
De wereld is in de ban van het coronavirus, of beter gezegd: van COVID-19. En juist nu, in een donkere tijd viert christelijk Nederland het paasfeest. Een troostend paasverhaal, terwijl de krantenkoppen je dreigend tegemoet komen en ook op social media iedereen inmiddels zijn of haar zegje heeft gedaan. Waar de één het afdoet met een “simpel griepje”, maakt de ander zich grote zorgen om dierbaren uit de risicogroep en om de impact op de economie. Meer lezen; Christelijk opvoeden rondom Pasen Chaotische tijden Veel discussies en meningen vlogen ons al om de oren in de afgelopen weken. Met name de zogenaamde ‘hamsteraars’ werden veelvuldig met de grond gelijk gemaakt, maar tegelijkertijd is er ook geen goed woord over voor de mensen die hun leven ongestoord voortzette in de kroeg of op andere drukbezochte plekken. Bijzonder vind ik het om te zien hoe mensen anders reageren in deze chaotische situatie. Ik aanschouw alles vanuit de veiligheid van mijn eigen huis. Ik probeer me te verplaatsen in de hamsteraars, in de struisvogels die hun kop in het zand steken en ook in de mensen die hun kritiek aan de rest van de wereld toevertrouwen. Hieronder geef ik een korte schets van […]