Het zit in ons systeem als moeder. Als vrouw, als man zijnde wellicht evengoed. De maatschappij wil door. Wilde door. Moest door. Maar het kon niet. Nu even niet. Even ligt alles plat. Even liggen latten laag, was er het samenzijn als familie, huisgezin, slechts het enige dat er nog toe deed. Doet. Of?
“Laat me gewoon even.” Ik vertrek naar boven maar ze volgen. Natuurlijk. Ik snak naar wat meer ademruimte. Heel even zonder de aanblik van kinderen, het geluid van ruzie of überhaupt geluid. Terwijl ik ze liefdevol in bad zet stap ik zelf onder de douche. Warme douchestralen vallen over mijn gezicht, er vallen tranen mee. Niemand ziet het. Ze vermengen zich moeiteloos in de warmte. Met mijn vingers druk ik zachtjes mijn oren dicht. In mijn hoofd hoor ik het mezelf zeggen..
“Was het werkelijk zover gekomen?”
Natuurlijk was alles vroeger anders. Neem 5 jaar geleden. Vroeger kon je ongestoord een stukje chocolade naar binnen werken zonder dat er een stel ogen (van gerust meer dan 100 meter afstand) opmerkten dat je iets in je mond had. -Mamaaaa wat heb je?
Vroeger schreven we brieven, was er hyves, msn en lag je op de bank te chillen met een film van de plaatselijke winkel videoland waarna je hem geregeld de volgende dag vergat in te leveren (oh jongens weetje nog?) Vroeger, de tijd van ongestoord plassen en ongestoord shoppen (voor jezelf!;))
De tijd waarin alles (terugziende blik) nog zo lekker kneuterig was.
Vroeger. Toen ik recent schuddebuikend foto’s terug zat te kijken van vroeger viel mijn oog plots op een aantal items uit mijn garderobe. Een garderobe dat nog steeds mijn garderobe was. Het schattige meisje van pak ‘m beet 17 jaar met dezelfde jas die nog steeds aan mijn kapstok pronkt. Nu durft ze bijna niet te zeggen dat ze inmiddels bijna 29 is en die buik plots echt kan schudden. Een heerlijke jas is het trouwens echt, met af en toe een opgeschoven knoopje. Dat dan weer wel.
Ik sta voor mijn kledingkast. Terwijl een industriële buis me laat zien welke herinneringen hij met zich mee draagt op een lange rij witte houten hangers. Oude jasjes, sommigen paars, anderen effen, creme, linnen maar ook felgroen. Shirts, ietwat verwassen soms, een rits items die al jaren niet meer gedragen waren. Lachend kan ik, sentimenteel als ik ben, bij bijna elk item een mooi verhaal vertellen. En toch had het weinig waarde. Kon ik er moeiteloos afstand van doen maar was het er nooit van gekomen. Misschien vond ik het gewoon wat vreemd, het idee dat ik inderdaad kon doen met weinig terwijl de kledingkasten van de dochters er rijkelijk gevuld bij stonden.
Tijdens mijn momcation (lees: moeder alleen op vakantie) begin deze maand in Jeruzalem besefte ik dat het tijd werd voor wat minimalisme. Kwaliteit en eenvoud eveneens, net zoals het leven uit dat koffertje. Bevrijdend. Misschien werd het tijd voor een paar nieuwe pronkstukken in ruil voor al het oude. Scheelt me steevast kledingstress in de morgen besef ik.
Alsof ik het gaandeweg een beetje verleerd was.
Ik start mijn zoektocht naar de stijl die bij me past vandaag de dag. Maar eerlijk gezegd ben ik er niet zo goed in. In dat shoppen voor mezelf. Alsof ik het gaandeweg een beetje verleerd was. Op de website OTTO struin ik tussen mooie jurken, gezellige blousejes en truien eveneens. Ik probeer moodboards te maken in mijn hoofd van gezellige setjes en laat ze moeiteloos in mijn winkelmand belanden terwijl ik denk aan vroeger..
Vroeger tijdens die eindeloze shopdagjes. Een dagje die steevast eindige met veel te veel gelukjes in veel te veel tasjes en een flink aantal slenter-blaren.
Vroeger? Welnee, misschien werd het inderdaad ook weer eens tijd voor een kneuterig dagje shoppen. Dan hoeft oma ook geen blouseje in cadeaupapier te omhullen om haar dochter te verrassen.
Ik geloof trouwens dat het een hint was. Dank, moeder!
Ps: Wanneer kocht jij voor het laatst iets voor jezelf?
PS (2): Met wie moet jij nodig weer eens ouderwets shoppen?
-x- Mama van Dijk
Wauw. We hebben dagen afgeteld totdat de vakantie zou beginnen. En nu is het alweer over. Het is weer zover. Een nieuw tijdperk breekt aan. Wat betekent dat voor jou? Echt naar groep 1 voor de kleuter. Vaker peuterspeelzaal voor de peuter. En moeders? Die duikt na 6 rustige weken terug achter de laptop. Hoera!
Alhoewel ik uitging van een slecht scenario met dagenlang geruzie en drama viel dat uiteindelijk reuze(!) mee. We genoten van de vakantie. Van tijd samen en uitslapen tot 7 uur (in plaats van 5)! Om dat te bereiken moesten ze wel om 22u naar bed, maar ach het was vakantie. Nu rest ons enkel nog de taak dat ritme er weer uit te halen en terug te voeren naar 20u. Herkenbaar?
Manlief heeft afgelopen week weer gewerkt. Hadden wij dus ook het oude ritme weer een beetje terug. Voor dat we het wisten liep alles weer op rolletjes. Na een tijd van ontspannen staan we te popelen tot ons nieuwe ritme in werking wordt gezet. Met lieve juffen en een continurooster. Met vaste werkdagen, een huishoudelijke hulp om de boel thuis wat te ondersteunen. En moeders die weer aan het werk kan. Terwijl ik afgelopen weekend een glaasje rosé naar binnen werk onder het genot van de aanwezigheid van vrienden en de geur van de bbq denk ik heel even aan het werk wat weer te wachten staat. Aan de inspanning na weken met zoveel meer ontspanning. Ik zie er vreselijk naar uit.
We openen een nieuwe locatie van de sportchallenge ( meer info) omdat de eerste zo’n waanzinnig succes is geworden, vanaf vandaag kun je dus ook sporten aan de bloemendaallaan! Verder staan er toffe schrijfklussen in de startblokken, er gaat een compleet nieuwe Saviorscrown cursus gemaakt worden in het komende seizoen (Wauw)! Én er starten ook nog eens waanzinnig leuke nieuwe schrijvers op Mamavandijk.nl. Soon more!
We beginnen dit nieuwe seizoen als gezin met een dankbaar hart, voor wat was en dat wat komen gaat. En daar staan we, onze handen ineen terwijl de dochter afsluit. “Bedankt God, dat alles zo lekker leuk was”
Ik hoop dat jij hetzelfde kunt doen vanmorgen, alleen of als gezin. De handen uitgestrekt, met een hart vol dankbaarheid;
Heer, bedankt voor dat wat er was en dat wat er komen gaat..
Mam, roept de dochter plots vanuit de stilte.
“Geloof dat ik wel weer even moet wennen…”
-x- Mama van Dijk
Heb je er niet aan gedacht dan? Kun je even een bakje doen? Werkdagje? Wanneer was de vakantie ook alweer? En wat is dat wachtwoord? En die andere 69 verschillende andere wachtwoorden dan? Nu alweer nieuwe schoenen? Winterjassen? Je pincode vergeten? Kids in bad? Lig je al? Vandaag een bemoediging voor jou..