Sluipend Het is een kleine 2 jaar geleden wanneer de dagelijkse routine aan het schoolplein een definitieve omslag is van mijn moederschap. Een leeg huis. Gevulde klassen. Ik werk in die tijd fulltime aan één van mijn gezamenlijke bedrijven genaamd de Sportchallenge. Ik bouw samen aan en met een groots team van collegas. Dit alles naast het fulltime runnen van het moederschap en naast manlief die de geur van diesel en hout nog altijd erg kan waarderen in een andere (trans)sportsector:). Het schrijven verdwijnt sluipend naar de achtergrond maar ik merk simpelweg geen heimwee. Goede keuze dus, zo bedenk ik me later. Toch begint het nu, jaren later wederom te kriebelen. Ik besluit de elektronische pen weer eens in handen te houden en merk al snel een vertrouwde stroom van woorden dat het papier -ofwel het scherm- vult. Zoals jij schrijft.. Schrijven dus. Want zo word er vaak gezegd. “Wilma, zoals jij schrijft..”. Optimistisch als ik ben vat ik het op als een compliment. Woorden geven aan situaties, gebeurtenissen of gevoelens. Het was zeker nog steeds zo vertrouwd. Inmiddels zijn onze dochters bijna 8 en 6 jaar. De dochters die al zo lang als blondie en brownie door het leven […]
