Ken je het begrip? Een begrip uit de bouwwereld. Door of eigenlijk mét heien slaan ze, met grote machines, heipalen in de grond. Om vervolgens de woning vast te zetten, op een fundament te zetten, dat niet wankelt. Een huis op een rots. Prettig wel.
Browsing Category
Persoonlijk
Ik verlaat mijn huis maar zonder doei te zeggen. Zelfs de kat blijft verstijfd staan zonder te mauwen wanneer ik vertrek. De deur sluit zich moeiteloos achter me. Voor het eerst weer sporten. Voor het eerst sinds weken was er wat stilte in huis. De kindjes uit logeren. Ik weer rustig sporten en één ochtend niet om half 6 uit bed. Zo was het plan..
Plots schrik ik wakker. Mam, is het al 7 uur? verbaasd kijk ik op. Lieverd? Het is half 6. Als je wilt spelen, doe dit dan op je kamer ok? Of probeer nog wat te slapen vul ik aan. Maar ik zie een 7 op de klok? vertelt ze stellig. Lieverd, het is 05:27, dat is half 6. Ik weet dat mijn woorden niet binnenkomen. Ze vertrekt. Ik draai me om en kijk in de ogen van mijn oudste kleuter die kennelijk ergens in deze donkere nacht op papa’s lege plekje is komen liggen. Ook zij draait zich om en slaapt.
Het was gisteren, eigenlijk al na middennacht, toen ik de slaap niet kon vatten. De dochters had ik net een kus gegeven op hun slaperige snoetjes. En terwijl ik hun deuren sloot en mijn voetstappen vervolgde naar dat van mijn eigen kamer dacht ik na over het afgelopen jaar.. Ik ben dol op terugblikken en verwonderde me over het feit dat de eerste gedachte aan 2020 vooral de onzekerheid was. Het C-woord kunnen we inmiddels niet meer horen maar om Corona kunnen we nu eenmaal niet heen. Alles lag erin verweven dit jaar. Of… Herinnering Terwijl de galerij op mijn camera me meeneemt naar de herinneringen van het afgelopen jaar kijk ik met een grote glimlach naar mijn scherm. Ik zie hoe een klein baby’tje in Januari mijn armen vult in Jeruzalem. Een bijzondere kraamvisite, dat was het zeker. Mijn kleine neefje werd geboren. Wat een groot geschenk. Niet veel later vieren we terug in Nederland de vijfde verjaardag van onze kleuter. Net voor Corona zijn intrede doet. De eerste vakantie dat jaar wordt gecanceld. Geen familiehuis in het Zwarte Woud in Duitsland, wat een domper! Ook in de zomer gaat het er sober aan toe. Al besluiten we toch […]
Wekenlang waren we samen. De blondie en de brownie. Dartelend bij moeder. Dichtbij. Om haar heen, voortdurend. Soms heus een blokje om terwijl moeder alweer vol verwachting naar ze uitkeek. Het was goed. Het waren soms zware weken maar bovenal waren het weken waarin we ons hebben mee laten varen op de wind die de coronacrisis plots in het leven blies.
In deze dagen waarin we toeleven naar moederdag denken we in het bijzonder aan de moeders zonder kind. In het gemis van wat is en niet mocht zijn. Van het kind zonder moeder. Van de moeder met het diepe verlangen in haar hart. Anoniem ontving ik onderstaande inzending. Bedankt lieve vrouw, dat ik het mag delen zodat we daarmee anderen mogen omarmen. Van hart tot hart.. Moeder zonder kind Ik wieg mijn lege armenen leg ze om mijn schoot,in stilte biddend: “Heere,het verlangen is zo groot.” Waarom die lege kamers;waarom is het zo stil?“U kent toch ook mijn hart,dat ik graag zorgen wil?” Als ik in een gezin ben,geniet in zo hard mee.Maar kom ik daarna thuis,dan zijn wij ‘maar’ met z’n twee. Begrijp me niet verkeerd,ik wil ook echt niet klagen.‘k Ben dankbaar dat we samen zijn,maar toch zijn er die dagen. Dat alles op me afkomt,dan voel ik me alleen.Een thuis is niet hetzelfdeals ‘gewoon een huis van steen’. Een huis gevuld met liefde,met tranen en een lach.Met zorgen om te delen,ook al heb je niet je dag. Het voelt soms zo onzeker,zal het ooit wel zo zijn?Dit huis gevuld met spelen,lachen, gillen en soms pijn? Dat als […]