Je begint er steeds meer op te lijken, een chauffeursvrouw. En bedankt, met eer neem ik allereerst zijn woorden in ontvangst. Tot ik besef dat er een keerzijde zat aan die ietwat onsmakelijke titel..
De chauffeursvrouw
Ik wist ook wel dat hij het goed bedoelde. Dat hij doelde op het feit dat chauffeursvrouwen sterren zijn in het runnen van de toko, helemaal alleen. Dat ze op den duur hun eigen ritme vinden, de mannen kort-door-de-bocht-gezegd een beetje minder nodig hebben. Ik kan niet anders dan beamen dat sinds manlief de overstap maakte van distributie naar rondhout de titel me beter past. Ik bedoel, nu écht. De afgelopen weken hebben stilletjes wel even een stempel gezet op het leven met een papa als chauffeur, een chauffeur als man. Hoe je het ook went of keert, chauffeurs zijn veel van huis, soms (vaak iets) meer dan je zou willen en met het managen van een gezin, een platform, huishouden en alles eromheen is dat 24/5 best een beetje aanpoten.
Uitgeraasd van een week bikkelen smeet ik afgelopen weken, zonder moeite, zijn lading wasgoed gefrustreerd van me af wanneer hij thuiskwam. Ik dropte mijn (lees onze) kids in de handen van mijn wederhelft terwijl ik zelf even enkel nog het geluid kon horen van de stilte. Of die zwoegende wasmachine.
Mee het bos in
Afgelopen dinsdag kon je in de stories op instagram meegenieten van het kijkje achter de schermen in de bossen van nabijgelegen Kootwijk. Het is manlief die iets van zijn inboedel die week thuis laat liggen en ik besluit het hem even te brengen in de pauze tijdens mijn werkdag voor dit platform Mama van Dijk. Het komt zelden voor dat hij zo in de buurt is dus we nemen het ervan. Ik bedoel, ik ga zitten in de zon op een afgeknakte boom terwijl ik zie hoe manlief zijn zware lading boomstammen met liefde binnenhaalt.
Terwijl ik zit op dat zelfgecreëerde bankje (stammetje) in het bos..
Ineens snapte ik het. Ineens voelde ik het, terwijl de zon me warmt en ik zijn glimlach vanaf de kraan van zijn truck waarneem. Dit. Is. Fantastisch. Zo anders dan de drukte thuis met twee joelende kindertjes dat eveneens waanzinnig is maar waardoor je zomaar na een week in de bossen thuis even zou moeten schakelen. Of lag het vooral aan dat korte lontje van mij? Waardoor ik de afgelopen tijd een beetje minder gepassioneerd een welkomstcomité vormde.
Afijn, even later vervolgen mijn gedachten.. Vrijdag, ja vrijdag geef ik hem iets meer de ruimte om te aarden, van het bos terug in de herrie van het leven thuis. En des te meer vraag ik me af, zou ik het kunnen, dat kranen?
Met een zwoele knipoog zeg ik manlief gedag, tot snel.
Al weten we nooit wanneer dat precies zal zijn.
..maar ik red me wel, ben immers niet voor niets een chauffeursvrouw.
-x- Mama van Dijk
