Ik staar niet gedachteloos voor me uit. Het was een lange morgen, vol onderzoek en na een frisse wandeling plof ik neer aan tafel..
Browsing Category
Dreumes
Sorry Manlief? Noem je mij zo? Materialistisch? Met betraande wangen en rode ogen sta ik voor manlief die zich van geen kwaad bewust is. Wat boeit zo’n stomme wagen nou? grapt hij er volkomen nuchter uit. Stomme-wagen? Ho even! Gefrustreerd loop ik weg. Ik ga staan, pal voor de “stomme wagen” als ik er met schokkerige stem uit weet te krijgen;
VAKANTIE! Are you kidding me? Wat is de tijd voorbij gevlogen! Dat betekent dus feitelijk gezien wekenlang geen peuterspeelzaal, geen oppas oma’s en dus ook even geen vaste werkdagen voor deze mama. Heerlijk die vakantie van alle verplichtingen, nu nog kunnen uitslapen! Zou de Zazu slaaptrainer ons kunnen helpen?
In de mama-wereld zijn sommige topics reden voor een heuse mamamaffia, we kennen de onderwerpen als borstvoeding en vaccinaties inmiddels allemaal. Op hen rust een soort van taboe of strijd alsof het ons fanatieke moeders allemaal wat doet als de ander er een andere mening op los laat. Met als gevolg dat de innerlijke drang er soms online nogal fel aan toe gaat. Dat terzijde. Maar toch, die “speentijd” is er ook zo eentje.
Schreeuwend had ik mijn 14 maanden jonge dreumes op de arm toen ik zowaar goedgemutst de kamer van de arts uitliep. Dat zat er weer op. Mijn dochter voorzie ik die morgen preventief van een pijnstiller en al snel slaapt ze, moe van het huilen. Ik ben nog maar net beneden als ik een bijzonder telefoontje krijg..
Het is niet leuk om te zien, niet leuk om te horen en niet leuk om te zeggen en toch is het de realiteit. Mijn dreumes bonkt met haar hoofd. Zo hard dat we in het begin een verbouwing van verderop in de straat de schuld gaven. Tot we beseften dat het geluid een deur verder kwam. Uit de kamer van mijn jongste. Een hoofdbonker actief. Hooggevoeligheid Als je al even meeleest of ons persoonlijk kent dan weet je dat het eerste jaar van Fleur niet bepaald van een leien dakje ging. Het was een heftig jaar met een achtbaan van emoties. Het liet ons slingeren tussen intense wanhoop en puur geluk. Ons meisje bleek enorm gevoelig voor alles om haar heen. Zij begon gerust rond de klok van 17u te krijsen(!) -ja dat was vanuit haar tenen- om vervolgens om 04.00 ’s nachts op te houden en een uurtje te slapen. Inmiddels wisten we ook al snel dat dit prachtig mooie meisje naast haar gevoeligheid een bizar heftig eigen willetje heeft. Die twee componenten maken het leven in Huize van Dijk in elk geval altijd tot een feestje, haha. Je gelooft me vast als ik vertel dat hier altijd wel […]
De meningen onder de mama’s zijn verdeeld en heus dat zal vast liggen aan een heleboel persoonlijke aspecten. En toch komt zo’n vraag af en toe eens boven dwarrelen. Hoe ervaar je dat zo’n overstap van geen naar één kind of de overstap van 1 naar 2 kinderen. Was het één heftiger? Intenser? Ging baby no.2 vrolijk mee in het ritme of stond plots het standje overleefmodus aan?
In huize van Dijk zou enkel monochrome of houten speelgoed te vinden zijn beweerde ik drie jaar geleden stellig. Het moest vooral prachtig en duurzaam zijn. Speelgoed zonder felle kleuren en eindeloze herrie bij het indrukken van knopjes. Met die gedachte loop ik lachend de zoldertrap op. Op mijn heup rust een gigantische mand vol plastic gekleurd speelgoed. Boven aangekomen wissel ik één en ander om waarna ik met een mand vol ander speelgoed in dezelfde categorie “plastic en herrie” mijn weg naar beneden kan vervolgen. Ergens is het mis gegaan zou je denken..