In de weken die volgen begint manlief een enkele keer iets later met werken om mee te gaan voor de echo of moeten we plots opletten op dat wat we zeggen. Velen malen spookt het door mijn hoofd; bij dagelijkse dingen met de meisjes, bij vriendinnen met of zonder babys, bij omas, op verjaardagen, tijdens de spinningles en zoveel vaker.. “Je moest eens weten”.
Het geheim
De eerste weken heb ik naast de behoefte om het te delen met zuslief vooral niet de behoefte om erover te praten. Ik ervaar het geheel als een groots kwetsbaar geheim en koester de gedachte dat niemand het weet. Ik geef mezelf de ruimte om het gevoel van vertrouwen te laten groeien. Waar manlief met de eerste echo, waarop blijkt dat we nog maar net de 6 weken aan tikken, het kloppende hartje volledig omarmd -en het geheel als feiten ziet- merk ik een andere gedachtenstroom. Het ongeloof of de beschermingsdrang iemand teleur te stellen als het anders loopt speelt met mijn onbewuste. Ik kan het niet aannemen als waarheid. Hoe kon het nu ineens wel zo zijn. Waarom voel ik me zo goed. Moest ik nu niet ziek zijn? Kotsmisselijk of doodmoe? Ook bij de intake met 8 weken en de klaarblijkelijke spanning op mijn snoet zorgt voor een extra echo. Liefdevol word ik gevraagd of ik nog eens wil kijken. Ik sla het extra aanbod, twee dagen eerder als gepland, niet af en beland op de echobank.
Opluchting alom
Opluchting alom. Weer een hartje dat klopt. We vervolgen de intake. 9 en 7 jaar geleden was ik zwanger van hen. Van blondie en brownie. En alhoewel ik had gedacht dat een derde kindje dan vermoedelijk als minder spannend zou worden ervaren, heb ik mijns inziens nog nooit zoveel gevoeld vanuit kwetsbaarheid. Voor hen nu ook. Juist voor hen mijn grote opgroeiende meiden.
Het is de woensdag na de intake wanneer de officiele echo met manlief en de kinderen gepland staat. Alles wijst op een goed verloop. We bedenken een plan. Die woensdagmiddag na paardrijden zal manlief optijd uit zn werk komen voor een zogenaamd doktersbezoek. Op tijd genoeg om de allerliefste zussen het nieuws te vertellen met 8 weken en ze vervolgens mee te nemen voor de echo, wetende dat twee dagen eerder alles er prachtig uitzag.
Tijd om te onthullen
Ik pak een 9 maandenboekje in, samen met drie speentjes een bijtring en een rompertje. Nog nooit was een cadeautje inpakken zo bijzonder. Nog nooit kreeg ik er kippenvel van. Die middag vraag ik de meisjes op de bank plaaats te nemen. De echo schuif ik in mijn broekzak. Vier handjes reiken enthousiast naar voren. Vier nietsvermoedende dichtgeknepen oogjes bewonder ik.
Dan schuif ik het cadeau in handen. Mijn hart klopt. Een beetje sneller wederom. Twee paar ogen gaan open..
Levensveranderd mooi..
Wordt vervolgd
-x- Mama van Dijk
No Comments