Afgelopen zomer zagen wij diverse gezinnen (lees: waaghalzen) om ons heen de Belgische Ardennen inruilen voor een verre reis met kinderen. Ik smul ervan, die heerlijke kiekjes van prachtige gezinnetjes in het buitenland, ver weg. En dat kan dat tegenwoordig met baby’s, peuters en kleuters dus zomaar een dagje vliegen verderop zijn. Papa van Dijk houd niet van vliegen. Ik niet van vliegtuigen.
De ontdekkingstocht van een peuter. Nog ietwat ongemakkelijk zie ik haar de trap op lopen. “Wat ga je doen lieverd” roep ik haar zachtjes na. Je zusje slaapt, doe je zachtjes? “JA” Schreeuwt ze me eigenwijs tegemoet. Ik zie twee sprankelende oogjes door de spijlen van de overloop mijn kant op kijken. Even hoop ik dat ze vraagt of ik mee kom. Op dat moment keert ze zich om als ze op haar meest eigenwijze manier zegt; “Doei!”
Een plasje hier een plasje daar. Zelfs bij vriendinnen gaf ze op een bewuste koffieochtend aan dat ze moest plassen. Apetrots dat ik was. Natuurlijk! De grotere boodschap verdwijnt al maanden in de wc. Het scheelt hier dus alvast bergen luiers en billendoekjes. En je zou ineens gaan denken dat wij Princess No. 1 uit de luiers hebben. Of..?
In de dinsdagpost schreef ik over de lichtelijke horror van het bloedprikken. Terwijl ook een apparaatje vast haar glucose waarde meet vraag ik haar de uitslag te delen. Kort en bondig word er nee geantwoord. Gaat via de huisarts. Maar sterkte ermee word ons met een handdruk gezegd als we de deur uit wandelen. Sterkte ermee? Het blijft malen. Zou ze meer weten dan ik? Zou er een drastisch hoge waarde te zien zijn geweest? Het maakt me onrustig en ik besluit al de volgende dag de huisarts zelf te bellen..
Terwijl ik haar armpje stevig vast houd zie ik hoe de naald erin word geprikt. Stil maar lieverd, fluister ik, wanneer haar betraande ogen me angstvallig aankijken. Wat had ik haar in vredesnaam aangedaan door haar hier te brengen. Ik zie de naald heen en weer gaan op zoek naar een goede ader. Terwijl mijn geduld op begint te raken zie ik hoe de paniek bij dochterlief toeslaat. Hou maar op, nu(!), beveel ik vriendelijk.
In diverse eerdere post’s op social media kanalen van Mama van Dijk en tevens in deze post rondom de verjaardag van onze twee jarige peuter kon je al wat lezen over de slaapkamer, een heerlijk peuterkamer van Naomi. Sinds enkele maanden slaapt ze als een ware prinses in haar grote bed. Trots dat ze is. En mama natuurlijk ook! We nemen je gezellig mee op roomtour. Een rustige kamer met zachte roze tinten, houten meubels en een lief sfeertje..