Hoe vaak vergeet je ze niet, momenten waarop je zoon of dochter ineens iets zegt waar je zo ontzettend om moet lachen. Gelijk opschrijven! Vandaag een nieuwe post met de tien meest hilarische peuteruitspraken. Pak een espresso of een grote kop thee en plof op de bank voor wat ontspanning op Mama van Dijk.
Let net op de zooi, glimlacht ze. Haar spiegel in huis staat er blinkend bij. Geen kinderhandjes te bekennen. In een flits screen ik het huis. Geen kinderen. Blinkend schoon. Zooi? Waar? Ik moet nodig de boel weer soppen. verteld ze me glimlachend terwijl haar tanden schitteren en ik mijn marktplaats bestelling in handen neem..
Het lijkt wel of het familiebed topic elke jaar opnieuw rond de Winter weer tevoorschijn komt. Ouders willen slapen, kinderen klaarblijkelijk niet. De wintervirussen borrelen op, angstige dromen worden nog vervelender en buiten is het veel te donker, aldus dochterlief. In de afgelopen week zag ik dit oude artikel voorbij komen. Van dit familiebed krijg je namlijk spontaan zin om richting Ikea te ‘sjeezen’. Toch? Ik las eerder al het artikel over dit familiebed dat door een relatief groot gezin in elkaar is gezet. Na vele slapeloze nachten besloot het gezin te gaan voor samen slapen. Een schot in de roos. Slapeloze nachten De vader van het gezin was mindervalide geworden. Het bezorgde ze allen slapeloze nachten, de kinderen waren onrustig en angstig over alle veranderingen en zorgen rondom hun vader. Tot ze besloten samen te gaan slapen.. Die avond besluit ik na een aantal nachten op te zijn geweest dat het genoeg is. Een heerlijke nacht aan één stuk zou ik goed kunnen gebruiken. Voor ik Naomi in haar bedje leg fluister ik die avond dat mama haar komt halen als ze weer zo bang is. Dat wanneer ze wakker wordt lekker bij Mama en Papa verder mag slapen. […]
Haar ogen spreken. De glans waarmee ze haar woorden aan mij probeert over te brengen zie ik. Maar het zijn haar woorden, die ik niet begrijp. Ze ziet me nadenken terwijl ik hurk om op haar hoogte te komen. Haar ogen draaien weg. Mama ik weet het niet, klinkt beteuterd als mijn peuter weg loopt. Alsof ze zeggen wil, laat maar, je begrijpt me toch niet.
“Naomi is ziek geweest. Ik heb even getwijfeld of ze morgen wel naar schooltje (psz) kan. Maar als ik haar nu zie verwacht ik haar wel te brengen” Ik sluit mijn app gesprek af “Zie ik je morgen misschien bij school?”. Even later lees ik ietwat verbijsterd op; “Wat ga je morgen doen dan?” Ik voel de grijns waarmee hij word getypt bijna door mijn telefoonscherm heen spatten net nadat een eerste gedachte de revue passeert..
“Mama?” klinkt teleurgesteld die morgen. “Naomi wil niet groot zijn”. Twee beteuterde oogjes kijken naar de grond. Lieverd, je bent mama’s kleine en ook mama’s grote meisje. Jij bent al zo groot en stoer en jij kan al zoveel. We knuffelen. Die middag kruipt Naomi samen met Fleur door de kamer. “Kijk mama, samen kruipen.” Ik glunder.
En dan is het tijd voor de terugreis. We besluiten in één keer terug naar huis te knallen en komen veilig en dankbaar, na een trip van bijna 13 uur, aan in het koude kikkerlandje. Daar waar de regen ons begroet. Tijd voor kaarsjes, warme truien, en een winterjas. Over kledingdepressie en de leukste winteritems. Tijd voor een nieuwe shoplog!
