Over vrede en strijd, Tranen en gebed

Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder. Door een vriendin las ik deze woorden. Ik mijmerde er even over terwijl de melodie eronder ook direct mijn gedachten in beslag nam. “Dat is echt het leven, he.” app ik diezelfde vriendin. Op die dag laat ik ook vast mijn hoofd wennen aan het idee voor een nieuwe blog. Dat wordt ook tijd, want de jongste is alweer bijna een half jaar. Het was precies zoals die zeven woorden. Een mooie samenvatting. Ik neem jullie mee door  zeven momenten in het afgelopen half jaar, het echte leven in; zingend, vechtend, huilend, biddend, lachend, werkend en vol bewondering.

De kinderen worden naar school gebracht, ik besluit onder de douche te gaan om de weeën op te vangen. Terwijl de warme stralen als een deken over mijn rug vallen, komt een prachtig lied in mij naar boven, ik zing. Maar, spotify neemt het al gauw van me over. Repeat. Dat liederen steun kunnen zijn in moeilijke situaties en vrede kunnen brengen in je hart, wist ik. En nu, middenin de bevallingspijn, ervaar ik dat; Vrede. Een moment van overgave en waarin God duidelijk laat merken ‘Ik ben erbij’. 

Vecht. Begin januari. 

“Ik kan niet meer, het wordt steeds erger.” Eindelijk geef ik toe. Een strijd die ik duidelijk pas kan winnen als ik het gevecht tegen mezelf op geef. Weken heb ik last van erge hoofdpijn, vanaf de dag na de bevalling vecht ik er tegen. Tot dat ene moment, waarop ik het loslaat. De volgende dag bel ik de huisarts. Er worden allerlei deurtjes open gezet. Ik mag bloed laten prikken en ik ga naar de chiropractor. In die periode realiseer ik me dat ik verkeerd heb gevochten. Het zijn pittige weken geweest, waarin ik óók op de juiste manier vecht en heel veel leer. Ondanks alles geniet ik en ben ik ontzettend dankbaar. Als moeder van drie kinderen maak ik in die bewuste tien weken een enorme ontwikkeling door. 

Een strijd die ik duidelijk pas kan winnen als ik het gevecht tegen mezelf op geef.

Huil. Elke dag.

Misschien huil ik wel elke dag. Van vreugde, van dankbaarheid, van geluk, van moeite, door schoonheid of door muziek. Het maakt niet uit, door te huilen heel ik en beleef ik. Soms is het een traantje, soms tranen. De laatste weken ook vanwege de zorgen in ons dorp, in het land, in de wereld. We horen bij een van de meest getroffen gemeente. Het moment van de overlijdensberichten in de kerk duurt lang. Te lang. Mijn hart huilt. Ik maak me zorgen, voel me soms ook angstig. Maar, elke traan is waardevol en wordt opgevangen. 

Bid. Zo vaak mogelijk.

Misschien ken je dat wel, schietgebedjes voor je kinderen. Gewoon, even tussendoor. Als je denkt aan iets wat er speelt of iets wat ze zeggen. Wat mooi om dat gelijk aan Hem over te geven. Of om dankpunten gelijk richting de hemel uit te spreken. “Misschien kun je vanavond voor me bidden, mam. Als ik al slaap.” zei mijn dochter pas. “Ja, lieverd. Dat doe ik.” “Echt waar?” Als ik ‘s avonds bij ze ga kijken -eerlijk, de avonden dat ik al borstvoedend in slaap val daargelaten-, leg ik even mijn hand op hen en bid, heel kort, heel zacht, om een zegen. Dat vind ik zo mooi om te kunnen doen en ik geloof zeker, dat ook die korte gebeden, gehoord worden.

Zomaar wat momenten en situaties omschreven, er is nog veel meer. Wat was het een mooi half jaar voor ons als gezin! De volgende drie van de zeven volgen in mijn volgende blog; lach, werk en bewonder. Door af en toe zo bewust bezig te zijn met wat je meemaakt en beleeft, leef je vol aandacht. Het is soms zo klein of eenvoudig en het maakt het leven dieper en intenser. 

Ik vind het tof als jij een moment bij een van deze woorden wilt delen. Doe je mee op facebook of hieronder in de comments?

X, Corrinne