Vandaag is het tijd voor een nieuwe blog van Nayomi. Elke maand schrijft ze over de persoonlijke reis die ze maken als papa en mama to be richting de komst van hun Thaise mini. Met warm hart en open armen wachten zij nog steeds op het verlossende woord..
Adoptieavontuur
“In een van de eerste blogs die ik schreef over ons adoptieavontuur heb ik ook verteld dat wij sinds januari 2016 1 x in de 3 weken de zorg dragen voor een pleegjongetje met een verstandelijke beperking en ADHD. Echter we zijn natuurlijk ook het adoptieproces ingestapt en zijn inmiddels op het punt beland dat we bijna op de wachtlijst staan voor een wondertje uit Thailand.
Lees hier meer over; “Het adoptieavontuur“
Een thais wonder op komst
Dit hebben we vanaf het begin af aan ook met TIMON pleegzorg besproken dat als we stappen zouden maken in ons adoptieproces dat we hen daar dan van op de hoogte zouden houden. Dit hebben we ook gedaan, Gerard en ik hebben er samen over gepraat omdat we weten dat ons pleegkindje een jongetje is met een stevig rugzakje. We willen niet zomaar dat hij van de een op de andere dag niet meer bij ons zou zijn als we het telefoontje gaan krijgen dat er een mooi Thais wondertje op ons wacht. Samen hebben we besloten dat we aan zouden geven bij TIMON dat we er vanwege de vorderingen in ons adoptieproces mee willen stoppen maar dat we de zorg zouden blijven dragen voor hem tot er een ander weekendpleeggezin gevonden zou worden.
Afscheid van pleegzorg
Eind juni hebben we een overleg gehad met TIMON, de contactpersoon van het CJIG (centrum jeugd en gezin) en de ouders van ons pleegkindje in het weekend en toen hebben we besloten dat we het afgelopen weekend (27-28 juli) het laatste weekend zou zijn dat ons pleegjongetje bij ons zou zijn. Dit vanwege meerdere redenen die ik hier niet ga noemen uit veiligheid en privacy voor het pleegkindje en zijn ouders. Voor ons was een van de belangrijkste redenen om te stoppen (wat ook geadviseerd werd door de Raad voor de Kinderbescherming ten tijde van de gesprekken omtrent de beginseltoestemming) om adoptie en pleegzorg niet naast elkaar te laten lopen. Ook omdat we straks de tijd willen nemen om de hechting van ons kindje goed te laten verlopen en hij/zij niet het idee moet krijgen dat hij/zij ook weer opgehaald wordt, net zoals dat bij ons pleegkindje gaat.
Definitief
En dus was het afgelopen weekend zover. het moment van afscheid nemen en loslaten. Ik moet eerlijk bekennen dat ik me in die anderhalf jaar meer aan hem heb gehecht dan ik van tevoren ingeschat had. We hebben er samen nog een leuke tijd van gemaakt door bijv. een ijsje te gaan eten en naar de aardbeikweker te gaan waar hij nog lekker heeft gespeeld. En toen brak het moment van afscheid nemen echt aan, we kregen als bedankje van ons pleegkindje en z’n ouders een mooi boeketje bloemen die nu een mooi plekje heeft gekregen in de woonkamer. Nog een laatste dikke knuffel en toen zijn Gerard en ik in de auto gestapt en kwamen de tranen, het was toch even slikken om nu zo definitief afscheid te nemen na anderhalf jaar.
De herinnering blijft
Gerard stond er wat nuchterder in dan ik. En nu, nu zijn de vlaggetjes met zijn naam weg uit de kamer die heeft hij meegekregen als aandenken. En heb ik alleen nog de foto’s op mijn telefoon die me herinneren aan de mooie momenten samen. Anderhalf jaar pleegzorg is voor ons een mooie ervaring geweest op weg naar het ouderschap, met mooie momenten maar ook momenten van tranen, strijd en boosheid. We hebben samen veel geleerd over wat onze normen/waarden en grenzen zijn en hoe we functioneren als “opvoeders” een bijzondere waardevolle tijd.
Voorbereiding op zijn of haar komst
Maar nu gaan we ons voorbereiden op de komst van onze Thaise mini. We zijn inmiddels gestart met het opknappen van de kinderkamer. Gerard heeft alle kozijnen voorzien van een frisse witte laag witte verf het voelt fijn en goed om zo langzamerhand bezig te gaan met de voorbereidingen voor ons wereldwonder. Helaas hebben we nog geen nieuws van de stichting Wereldkinderen met het bericht dat we op de wachtlijst staan, ik kijk elke dag weer reikhalzend uit naar de postbode in de hoop dat hij de brief met het verlossende antwoord bericht komt brengen. ”
Bedankt Nayomi voor je mooie intense blog, ik blijf die verlossende woorden waar jullie zo reikhalzend naar uitzien meenemen in mijn gebed! Daarbij denk ik weer eens extra aan alle andere wensmoeders, pleeggezinnen en kinderen op zoek naar een warm nest. Ik hoop dat jullie pleegkindje terecht komt op een plek waar hij eveneens met open armen zal worden ontvangen.
Ben jij bekend met pleegzorg? Zou er een kindje welkom zijn binnen jouw gezin?
-x- Mama van Dijk
No Comments