Op de gang hoor ik haar voetstappen al dichterbij komen. Vooraf bespraken we al hoe we droomden over hoe dit moment zou moeten gaan. Hoe twee zusjes elkaar voor het eerst zouden ontmoeten. Hoe deze eerste ontmoeting echt zou lopen was natuurlijk de vraag. Zou ze door hebben dat haar zusje was geboren? Zou ze begrijpen dat mama’s buik nu weer leeg was? Zou ze haar omhelzen of met gebalde vuist bestormen? Ik zie de deur open gaan..
Doda? Ja feitelijk gezien ben ik niet alleen tante maar ook aunt (in Engels) en doda (in Hebreeuws). In onze wilde tienerdromen woonde we, zuslief en ik, in een twee onder één kap. Konden onze kinderen via een deurtje in de schutting oversteken naar de tuin van de ander. Dat kleine deurtje (dat ik me voorstelde) tussen het leven van onze kindjes in werd een vliegreis van 5 uur.
Enkele weken geleden werden sommige gasten gevraagd om tijdens de Israëlische wedding van mijn tweelingzus een blessing uit te spreken in het Hebreeuws na een Engelse korte toespraak tijdens de ceremonie. Zo ook enkele bridesmaids waaronder mijn nichtje en ik. Jawel, eerst in het Engels speechen en dan door in het Hebreeuws!! In een snelle poging de woorden hardop uit te spreken struikel ik van de ene ellende in de andere..
Een normale maandag, zo leek het bij het ontwaken van deze morgen. In ons geval een nieuwe vakantiedag en dus besloten we om een ochtendje met de hond & Naomi richting de dierentuin te gaan. We genoten van alles om ons heen, het enthousiasme van puplief die als een kleine beer aangelijnd langs de grote beren liep en Naomi die verwonderd om zich heen zat te gluren vanuit de wagen. Zonder stil te staan bij dat wat komen gaat…
Terwijl de witte rozenblaadjes een heuse loper vormen richting de chuppa, en ze twee wijntonnen met boeketten van zeer hoog stylingsniveau passeren, lopen zij nog ietwat onwennig richting de menigte onder luid onthaal gevolgd door een knap stel mannen van de fanfare. Jawel, in Israel weten ze van aanpakken. Je leest het vandaag in déze prachtige blogpost.
En dat voelt diep van binnen toch wel heel erg leeg, zo zonder mijn officiële aanhang. Nee, ik zit niet in een midlife crisis of persoonlijke ontdekkingstocht. Ik ga niet back to nature, backpacken of mediteren. Over een aantal dagen vieren wij groot feest tijdens de wedding van zus en zwager. Waarna ik niet veel later voor de tweede helft van deze wedding van zuslief’s wedding naar Israel vlieg…
Kun je het je voorstellen? Dat je alle verlangens van je hart, de doodgewone dingen van alle dag, de taal die je je leven lang hebt gesproken opeens niet meer kunt spreken? Simpelweg omdat de liefde van je leven, het prins op het witte paard, de engel uit je dromen, dé ware, een andere taal spreekt? Ik moet er niet aan denken. En toch ben ik (ook een beetje) onderdeel geworden van dit verhaal dat draait om emigreren en de liefde, je leest het vandaag..