Slechts enkele weken geleden nog pak ik een stel tassen in voor een hoognodig logeerpartijtje van onze jongste dochter Fleur, ruim 8 maanden. “Wij zijn er unaniem over uit dat Fleur vannacht bij ons slaapt” Ik lach als ik het appje van mijn ouders onder ogen neem. ” Geen discussie mogelijk, hoelaat mogen we haar halen dan kun jij weer een keer doorslapen” vervolgen zij zonder mijn reactie af te wachten. Hoe dat logeerpartijtje verloopt, je leest het vandaag…
De eerste maanden van het leven van Fleur zijn zwaar geweest. Af en toe liet ik je op Mama van Dijk even (mee)voelen hoe de achtbaan van emoties ons jonge gezinnetje door elkaar wist te schudden. De eerste maanden van het leven van ons kleine meisje vielen haar zwaar. Alles was teveel. Elke prikkel kwam te hard binnen. Mama’s armen waren niet goed genoeg…
Heerlijk, eerlijk, puur, eenvoudig, liefdevol. Het moederschap zoals ik hem graag omschrijf. Zoals ik hem graag zou willen. Niet altijd makkelijk, wel puur. Dat het leven als mama van twee jonge kindjes niet altijd rozengeur en maneschijn is zal de moeder in het zelfde schuitje wellicht beamen. Lees vandaag mee over de horror van een slapeloze nacht..
Het is een zonnige donderdagochtend als ik de praktijk kom binnen gelopen. Ietwat zenuwachtig neem ik plaats in de wachtkamer. “Mevrouw van Dijk?” klinkt niet veel later. Een vriendelijk gezicht en daarbij behorende handdruk zorgen voor het eerste contact. “Kom verder en neem plaats.” Terwijl ik mijn billen laat zakken in een fijne fauteuil kijk ik naar de doos tissues op tafel. In mijn hoofd spreek ik mezelf moed toe..
Het scherm van mijn telefoon kleurt op. “Noo!”. Heb ik haar oproep toch gemist. Even later verschijnt een voicemail bericht van de pedagogisch medewerker. Fijn! Niet veel later hang ik aan de telefoon. “Waardeloos hoor!” Beantwoord ik haar vraag hoe het nu gaat. Ik merk enige schrik in haar reactie als ze me om uitleg vraagt. Maar, ging het écht zo waardeloos? Vandaag een update, van Fleur na haar ziekenhuisopname, de thuissituatie en meer.
“Lieverd, alsjeblieft help! We hebben een huilbaby!” Een noodkreet die elke vezel in mijn lijf wilde uitschreeuwen. Ik kon niet meer. Uren, dagen, weken werden gevuld met een huilend pasgeboren baby’tje. Een hardwerkende echtgenoot die in het midden van de nacht de deur achter zich dicht trok en ’s avonds pas laat door diezelfde deur weer binnen kwam. Een peuter die overdag al met haar vingers in de oortjes door de kamer dartelde. Laat het stoppen. Het ontroostbaar huilen stoppen. Nu! Vandaag een stukje kwetsbaarheid, een diepe emotie dat werd gedragen door machteloosheid, slapeloze nachten en een moederhart dat huilde..