hoogevoeligheid, hooggevoelige baby, HSP, high sensitive people, christelijke mamablog, mamablogger, geboorte, roze wolk, huilbaby
Baby, Hooggevoeligheid, HSP

HSP of huilbaby? Als opname onvermijdelijk is.

Vandaag start op Mama van Dijk de HSP-week. Een week waarin ik op Mama van Dijk aandacht geef aan het begrip high sensitive people (HSP). Wat betekent deze hooggevoeligheid? Hoe ga je ermee om, wat zijn valkuilen in het dagelijks leven maar ook, waar vind je hulp als dat nodig blijkt? Aanstaande donderdag lees je het bijzondere interview met Corrinne Bax, afgestudeerd HSP coach. Zij vertelt vol passie over het wat, hoe en waar in het leven met HSP. Vandaag neem ik je mee tot aan de conclusie, een hooggevoelige baby

De komst van een klein minimensje is elke keer opnieuw een bijzondere ontdekkingstocht. Zeker als je pasgeboren kindje hooggevoelig is. Terugkijkend komen we al snel tot de conclusie dat dat is wat er speelde bij onze kleine pasgeboren Fleur. Een conclusie die volgde na haar opname. Het verklaarde waarom dag en nacht werden gevuld met haar troosteloos huilen. Op dat moment leken de vier maanden tot die conclusie eindeloos. Wij dwarrelde langzaamaan richting een diep dal waar op dat moment geen einde aan leek te komen. Wallen werden zwarter en mijn tranen waren op. Van een verlangende zwangere vrouw met energie die niet kon wachten tot haar twee dochter werd geboren veranderde ik in een heel klein hoopje ellende.Van het kastje naar de muur, van de huisarts naar de kinderarts, van de chiropracter tot de verpleegkundige, van de maatschappelijk werker en de psycholoog naar de apotheek.. en weer terug naar het begin.

In de eerste dagen hoop je dat de reden van alle onrust slechts de pijn is van de bevalling, misschien had ze door het knallende einde waarmee ze ter wereld kwam haar nekje bezeerd? In de verdere kraamweek doen we moeite haar rustig te houden, maar ze slaapt licht, is veel wakker, huilt, gilt en we stoppen de borstvoeding. Ze kreeg vast niet genoeg? We gaan over op flesvoeding en heel even lijkt het te werken. Ze slaapt bijna de hele dag en ik kan even ademen. Toch valt ze snel terug in eindeloos huilen, ik probeer overdag even te rusten als er soms oppas is terwijl we ’s nachts door Nederland cruisen, de woonkamer door wandelen, onze armen laten wiegen. We komen bij de chiropracter na twee weken afzien, we zien artsen voor onverklaarbaar huilen, ze word gelaxeerd, krijgt onderzoekjes, we starten medicatie en gespecialiseerde voeding. Om vervolgens over te stappen op nog betere voeding. We geloven in elke stap opnieuw, als het een paar uur rust geeft soms twee dagen misschien. Elk sprankje hoop waar ons kleine mooie meisje rustig van zou kunnen pakken we aan. Niets helpt.

Tot ik ten einde raad de huisarts nogmaals begroet. Ik kan niet meer. Na een second opinion bij de kinderarts word na ruim drie maanden overgegaan tot opname. Ik kan het telefoontje nog goed herinneren. ‘Kunt u het aan om tot maandag te wachten?’ ‘Bent u nog niet in staat om gekke dingen te doen’? We gaan akkoord met opname en overzien het weekend. We starten de opname, laten ons kostbare wondertje achter en worden begeleid in haar prikkelverwerking. Ze gaat voor een week terug naar de basis, met gesloten gordijnen, op een donkere kamer. Een reset van haar lijfje volgt. De medicatie word gestaakt. Ze word alleen nog wakker voor haar flesje waarna ze daarna weer word toegestopt. Ze slaapt, eindeloos. Komt volledig tot rust en word uit de vicieuze cirkel gebracht van oververmoeidheid en prikkels.

Eenmaal thuis volgt het langzaam terugbrengen van een normaal dagritme binnen ons gezin met een luidruchtige peuter. Dit betekende soms een hele dag in haar bedje op een donkere kamer als alles weer teveel was. We haar grens hadden opgezocht. Bracht het ons soms weer kippenvel als zij opnieuw intens begon te huilen maar bracht het ons bovenal en langzaam terug naar een normaal begin. Hoe ouder ze werd, hoe meer zij dingen ging begrijpen, minder onrust ervoer en een grote glimlach zich vormde. Ondertussen is Fleur op het moment van schrijven 10 maanden oud.

Een prachtig (hoog)gevoelig meisje, dat alles in zich opneemt, intens kan genieten, alles wil begrijpen, zoveel wil doen. Een heerlijke normale baby? Een innemende lach volgt na maanden van tranen. Aanstaande zaterdag meer, over hoe het nu is met onze kleine meid.

Ken jij ouders met een ‘huilbaby‘ die bovenstaande verhaal herkennen? Ken jij het begrip hooggevoeligheid? Ben jij zelf bekend met HSP of ken jij iemand anders die we in deze HSP-week zouden kunnen bemoedigen?

-x- Mama van Dijk

 

 

 

Previous Post Next Post

You Might Also Like

6 Comments

  • Reply Nienke 12 oktober 2017 at 08:38

    Hoi Wilma,
    Ik kom nu voor het eerst je blog tegen en gelijk een artikel dat mij erg aanspreekt. Wat een zoektocht hebben jullie (gehad) met Fleur! En wat goed te lezen dat er nu wat rust is weergekeerd in jullie gezin. Ik ben zelf mama van een meisje van 6 maanden en ook zij is hooggevoelig. Ik had al zo’n vermoeden tijdens de zwangerschap (ik ben zelf ook hooggevoelig) en dat bleek dus waar te zijn. De eerste weken merkten we hier vrij weinig van. Ik was fysiek nog erg zwak dus we bleven veel thuis en er zijn nog geen andere kinderen in huis die voor prikkels zorgen. Na een week of 5/6 raakte ons meisje echter steeds vaker he-le-maal overstuur. Ze was dan ontroostbaar en dat ging pas over als ze even geslapen had (maar daar te komen was nogal een onderneming). Dit huilen was altijd nadat er iets gebeurd was (rondje wandelen, bezoek, badje, luid geluid, …). Uren hebben we rondgelopen met haar in de draagdoek om te zorgen dat ze maar sliep, want zonder slaap was het einde helemaal zoek. Na 4/5 maanden merkten we dat ze ietsje meer aan kon en wisten wij beter hoe we op haar konden reageren. Een leven van héél veel rust en regelmaat maakt dat ons meisje de wereld een beetje aan kan.
    Het lastigste vind ik zelf het onbegrip van anderen. Waarom we haar niet meenemen naar dat feestje, waarom we haar niet bij iedereen op schoot laten zitten, waarom we zo strak een slaapritme aanhouden. Toch merk ik gelijk wanneer ik geen rekening met haar houd: dikke tranen en ontroostbaar. Ik hoop dat we haar later kunnen leren om goed haar energie te verdelen en op tijd rust te zoeken. HSP zijn is een bijzondere eigenschap!
    Heel veel succes met jullie mooie meisje. Ik vond het fijn om je post te lezen en te weten dat er meer kindjes zoals ons meisje zijn!
    Groetjes,
    Nienke

  • Reply Mama van Dijk 12 oktober 2017 at 21:57

    Lieve Nienke, Ik voel me gelijk verbonden met jou als mama na het lezen van je openhartige reactie. Ik voel je machteloosheid en je wanhoop die je moet hebben gevoeld. Ik ben zo blij voor je dat je een stukje herkenning vind in deze HSP week op mama van Dijk. Heb je het interview gelezen van HSP coach Corrinne bax, vandaag (12 okt.) gepubliceerd. Lees lekker mee. En houd vol op de moeilijke dagen. Corrinne van Prachtig Aandachtig, kan je wellicht helpen zoals ze dat bij ons ook doet. -x- Mama van Dijk

  • Reply Een bezoek aan de poli kindergeneeskunde - Mama van Dijk 19 december 2017 at 05:09

    […] ik denk aan de bezoekjes die ons hier al eerder dit jaar brachten. De opname die volgde voor het onverklaarbaar vele huilen. Een heel gevoelig meisje zo bleek vandaag […]

  • Reply Marlies Polak 8 oktober 2019 at 08:35

    Zo ongelooflijk herkenbaar met onze oudste zoon, die nu bijna 5 jaar is. Rond 4 maanden een opname gehad, maar wat een verschrikkelijke zoektocht naar de oorzaak. Nu een prachtige kleuter, oké, met flinke gebruiksaanwijzing, maar vol trots op wie hij nu is, inclusief HSP. Thnx voor het delen, is zo helpend om begrip voor eigen frustratie en machteloosheid te hebben.

  • Reply Haar keelamandelen werden verwijderd - Mama van Dijk 29 juni 2020 at 05:00

    […] Afgelopen weken waren helend. Helend wanneer ik terugkijk op de afgelopen intensieve 3,5 jaar die met een rollercoaster begon. Toen was troosten geen optie, waren mijn armen niet genoeg voor haar onrust. Vandaag de dag wel. […]

  • Reply Cora 14 maart 2021 at 14:44

    Hoi.
    Het verhaal wat je schrijft had ik zelf kunnen schrijven.
    Onze dochter is nu 5 en we weten al heel lang dat ze een ‘gevoelig’ meisje is.
    Soms begrijp ik haar niet, ik wil dingen meegeven, ik wil haar leren dat het leuk is om door de storm te lopen. Dat je niet gaat huilen als je vinger een beetje pijn doet.
    Ik hou van doorzetten en doorgaan.
    Toen ik gisteravond alle kenmerken van een hsp kind zag was er maar een enkel kenmerk wat onze dochter niet heeft.
    Ik schaam me. We vinden het belangrijk dat ze zichzelf is. Proberen dat aan haar mee te geven en toch probeer ik haar te maken zoals ik wil.
    Ik wil me meer verdiepen en haar beter gaan begrijpen.
    Wat me nu lastig lijkt is de grens tussen meegaan/ begripvol zijn en het maken van een prinsesje van mijn dochter.
    Als je nog tips hebt over boeken die ik kan lezen om gaat beter te begrijpen dan hoor ik het graag van je.
    Groetjes, Cora

  • Leave a Reply

    CommentLuv badge

    Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.