Die avond voelen mijn voetstappen als betonblokken. De schreeuw tegen de opnieuw ruziënde kleuters was onnodig geweest. Het slaan op de tafel om mijn toon kracht bij te zetten ook. Waar kwam dat ineens vandaan vraag ik mezelf af. Onmacht, waardeloos. Vandaag was gewoon even waardeloos, fluister ik mezelf toe. Met betonblokken rond mijn voeten stamel ik naar boven. Tijd voor de meisjes om te gaan slapen, maar niet voordat..
Het voelde een beetje zoals het loslaten van je kindje. Een kindje dat schreeuwt terwijl je weet dat je moet gaan. Altijd maar onderweg. Zoiets. Maar toch ook zo anders. Want dat kindje was het platform, dit platform waar ik op deze regenachtige dag plots weer tijd voor had. Of nee, tijd voor maakte. Misschien was dat wel de grootste sleutel tot succes.
Het is zover. De zomer lijkt langzaam zijn einde te naderen ondanks de zomerse dagen die ons nog worden voorgeschoteld. Zo ineens stonden jij en ik afgelopen weken plots weer aan de start van een nieuwe tijd, een nieuwe fase. Misschien betekende dat voor jou een tijd van drukte met werk en studie. Misschien stond je net als ik weer aan het schoolplein. Een nieuwe tijd. Hoe gaan we om met die verandering?
Vorige week kon je wat mijmeringen lezen over de woorden zing, vecht, huil en bid. Misschien ga je in je hoofd al verder naar de volgende drie. Bij de terugblik op het afgelopen jaar… Lees je weer mee? Lach. Elke dag. Zoonlief is al een hele avond wakker, als ik hem voor de avondvoeding een schone luier geef en een een pyjamaatje aantrek. Hij moet haast wel moe zijn, denk ik. Maar, hij lacht. Oh, als er toch één vrolijk is. Kleine vreugdebrenger. Hij begint te blazen op zijn lippen, ik lach. Iets wat hij duidelijk opmerkt en een manier wordt om me de komende tien minuten hard aan het lachen te krijgen. Wat een komiek. Om kwart over tien ‘s avonds is het alsof ik naar een cabaret show zit te kijken van mijn eigen vijf maanden oude zoon. Heerlijk! Tranen van vreugde. Om kwart over tien ‘s avonds is het alsof ik naar een cabaret show zit te kijken van mijn eigen vijf maanden oude zoon. Werk. Op z’n tijd. Mijn hoofdpijn is onder controle, mijn leven heeft een mooi ritme. Ik geniet. Juist als ik weer zin krijg om te gaan werken, komen de mailtjes weer binnen. […]
In deze dagen waarin we toeleven naar moederdag denken we in het bijzonder aan de moeders zonder kind. In het gemis van wat is en niet mocht zijn. Van het kind zonder moeder. Van de moeder met het diepe verlangen in haar hart. Anoniem ontving ik onderstaande inzending. Bedankt lieve vrouw, dat ik het mag delen zodat we daarmee anderen mogen omarmen. Van hart tot hart.. Moeder zonder kind Ik wieg mijn lege armenen leg ze om mijn schoot,in stilte biddend: “Heere,het verlangen is zo groot.” Waarom die lege kamers;waarom is het zo stil?“U kent toch ook mijn hart,dat ik graag zorgen wil?” Als ik in een gezin ben,geniet in zo hard mee.Maar kom ik daarna thuis,dan zijn wij ‘maar’ met z’n twee. Begrijp me niet verkeerd,ik wil ook echt niet klagen.‘k Ben dankbaar dat we samen zijn,maar toch zijn er die dagen. Dat alles op me afkomt,dan voel ik me alleen.Een thuis is niet hetzelfdeals ‘gewoon een huis van steen’. Een huis gevuld met liefde,met tranen en een lach.Met zorgen om te delen,ook al heb je niet je dag. Het voelt soms zo onzeker,zal het ooit wel zo zijn?Dit huis gevuld met spelen,lachen, gillen en soms pijn? Dat als […]
Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder. Door een vriendin las ik deze woorden. Ik mijmerde er even over terwijl de melodie eronder ook direct mijn gedachten in beslag nam. “Dat is echt het leven, he.” app ik diezelfde vriendin. Op die dag laat ik ook vast mijn hoofd wennen aan het idee voor een nieuwe blog. Dat wordt ook tijd, want de jongste is alweer bijna een half jaar. Het was precies zoals die zeven woorden. Een mooie samenvatting. Ik neem jullie mee door zeven momenten in het afgelopen half jaar, het echte leven in; zingend, vechtend, huilend, biddend, lachend, werkend en vol bewondering. Zing. De dag van de bevalling. … middenin de bevallingspijn ervaar ik dat; Vrede. De kinderen worden naar school gebracht, ik besluit onder de douche te gaan om de weeën op te vangen. Terwijl de warme stralen als een deken over mijn rug vallen, komt een prachtig lied in mij naar boven, ik zing. Maar, spotify neemt het al gauw van me over. Repeat. Dat liederen steun kunnen zijn in moeilijke situaties en vrede kunnen brengen in je hart, wist ik. En nu, middenin de bevallingspijn, ervaar ik dat; Vrede. Een moment van […]
Het zit in ons systeem als moeder. Als vrouw, als man zijnde wellicht evengoed. De maatschappij wil door. Wilde door. Moest door. Maar het kon niet. Nu even niet. Even ligt alles plat. Even liggen latten laag, was er het samenzijn als familie, huisgezin, slechts het enige dat er nog toe deed. Doet. Of?
“Laat me gewoon even.” Ik vertrek naar boven maar ze volgen. Natuurlijk. Ik snak naar wat meer ademruimte. Heel even zonder de aanblik van kinderen, het geluid van ruzie of überhaupt geluid. Terwijl ik ze liefdevol in bad zet stap ik zelf onder de douche. Warme douchestralen vallen over mijn gezicht, er vallen tranen mee. Niemand ziet het. Ze vermengen zich moeiteloos in de warmte. Met mijn vingers druk ik zachtjes mijn oren dicht. In mijn hoofd hoor ik het mezelf zeggen.. “Was het werkelijk zover gekomen?”
Natuurlijk was alles vroeger anders. Neem 5 jaar geleden. Vroeger kon je ongestoord een stukje chocolade naar binnen werken zonder dat er een stel ogen (van gerust meer dan 100 meter afstand) opmerkten dat je iets in je mond had. -Mamaaaa wat heb je? Vroeger.. Vroeger schreven we brieven, was er hyves, msn en lag je op de bank te chillen met een film van de plaatselijke winkel videoland waarna je hem geregeld de volgende dag vergat in te leveren (oh jongens weetje nog?) Vroeger, de tijd van ongestoord plassen en ongestoord shoppen (voor jezelf!;)) De tijd waarin alles (terugziende blik) nog zo lekker kneuterig was. Schuddebuikend Vroeger. Toen ik recent schuddebuikend foto’s terug zat te kijken van vroeger viel mijn oog plots op een aantal items uit mijn garderobe. Een garderobe dat nog steeds mijn garderobe was. Het schattige meisje van pak ‘m beet 17 jaar met dezelfde jas die nog steeds aan mijn kapstok pronkt. Nu durft ze bijna niet te zeggen dat ze inmiddels bijna 29 is en die buik plots echt kan schudden. Een heerlijke jas is het trouwens echt, met af en toe een opgeschoven knoopje. Dat dan weer wel. Een verschil Ik sta voor […]