Het voelde een beetje zoals het loslaten van je kindje. Een kindje dat schreeuwt terwijl je weet dat je moet gaan. Altijd maar onderweg. Zoiets. Maar toch ook zo anders. Want dat kindje was het platform, dit platform waar ik op deze regenachtige dag plots weer tijd voor had. Of nee, tijd voor maakte. Misschien was dat wel de grootste sleutel tot succes.
Een razende motor
In de afgelopen 5 jaar mocht dit platform groeien tot grote hoogte. Maar er groeide nog zoveel meer. Want binnen de vrijheid die ik ervaarde als ondernemer kon alles. En slaagde alles. Elk maandelijks doel werd bereikt. En wanneer je iets vanuit het niets creëert geeft dat oprecht zoveel voldoening. Ik mocht het ervaren. En nog steeds.
Ik begon een reis van instatrainingen, schreef cursussen, hielp tussendoor klanten met heerlijke schrijfsels, gaf sporttrainingen, begeleidde coaches. En och, zoveel meer. Er ontstond een workaholic die slecht te dimmen was. En alhoewel ik heel goed op een rem kan trappen ging er toch een poosje overheen voordat ik afgelopen weken weer even aan die spreekwoordelijke handrem moest trekken van die razende motor.
Het moest anders maar hoe?
Werk slimmer, niet harder. Loslaten van iets dat zo aan je hart ligt. Wat je zó omarmd en met je mee draagt, dat vergt een slimmere aanpak. Misschien herken je het. Wat geef jij allemaal aandacht in jouw leven? En wat doet er daadwerkelijk toe. Afgelopen zomer draaide dit platform op oude schrijfsels uit het archief. Ik nam afstand om te ervaren hoe het voelen zou. Maar besef me dat loslaten nog zo’n enorme stap te ver is. Schrijven geeft ruimte in je hoofd. Het geeft woorden aan hartenzaken. Het laat bloed sneller stromen en brengt rust. Ik wilde dit kindje niet loslaten dat in mijn hart bleef schreeuwen om aandacht. Maar de tijd ontbrak.
Hoe kon ik werken aan balans te midden van die grondeloze put aan taken die ik mezelf met passie had opgelegd. Hoe kon ik überhaupt naast fulltime werken ook nog fulltime moeder zijn. Terwijl de man met zijn truck enkel in het weekend om de hoek kwam kijken. Hoe dan?
Stilstand in het denken
Wel, met dat de handrem op een doodgewone doordeweekse dag zorgt voor stilstand in het denken, krijg ik nieuwe ingevingen. Ik besluit alles dat ik leuk vind op te schrijven, ze in te delen in dagen. Elke dag voor een ander stukje van mijn bedrijven. Niet meer alles door elkaar, langs elkaar heen of vaak tegelijk. Slimmer werken, niet harder. Structuur in de choas van het hoofd. Ruimte om weer te schrijven, woorden te geven aan zaken van het hart. Ruimte voor Vader om te spreken.
En daar zit ik dan. Mijn hoofd is vol van alles dat deze week geregeld moet worden maar vandaag werd bekroond tot mijn ouderwetse schrijfdag. Alle andere taken kwamen op elk een andere dag. En dus verplicht ik mezelf al het andere te laten vandaag. En dat vergt discipline. Die verandering is een cadeautje voor mezelf. Maar geven eveneens struggles in een lijf dat niet graag stil zit. Graag doorgaat. To do lijstjes eruit knalt alsof het leven ervan af hing. Maar at the end.. hing het leven niet af van werken. Ook al was alles fantastisch leuk. Uiteindelijk draait het leven om elkaar. Om het geluk in kleine dingen. Om lachende snoetjes tijdens een potje memory. Om glunderende oogjes omdat we nóg een potje doen..
Slimmer werken, niet harder. Een stukje zelfzorg. Ontspanning. Een lastige taak als moeder. Voor mij is pure ontspanning een dagje niet beschikbaar zijn voor al die andere dingen. Te sporten, te werken aan schrijfsels en het creëren van ruimte in het hoofd. Het is maar goed ook dat ik niet kan loslaten.
En guess what, deze week brengen we het woord ontspanning naar een hoger level..
Ik ga op kickboksen, met personal coach.
S.O.S.
-x- Mama van Dijk.
No Comments