Een bijzondere Moeders met passie vandaag in het teken van Europa kinderhulp. Marijke vertelt vol passie over haar ervaring met de opvang van een kind uit Europa tijdens de (zomer)vakanties. Lees je mee?
Ik ben Marijke van de Beek. Ik ben 36 jaar oud. Zestien jaar geleden (ja, op m’n twintigste, want hee, al vier jaar verkering ;-)) getrouwd met Rudy. Net nadat ik m’n opleiding SPW afrondde. Sinds mijn tweede jaar wilde ik níets liever dan moeder worden, dus dolgelukkig waren we toen na drie jaar huwelijk onze eerste dochter Mieke geboren werd. Drie jaar later gevolgd door Janna. Fantastisch die twee zusjes!
In de krant
We vroegen een gesprek bij Europa Kinderhulp aan en besloten er direct voor te gaan
Toen Janna een jaar was stond er een advertentie in de krant van Europa Kinderhulp. Deze stichting verzorgt al 60 jaar vakanties voor kwetsbare kinderen uit heel Europa die het hard nodig hebben en ze waren op zoek naar vakantieouders om de kinderen allemaal een plekje in een warm gezin te kunnen bieden. Met onze gezonde meiden die in welvaart opgroeien en ook aan aandacht niets tekort komen, in ons achterhoofd, vroegen wij een gesprek aan. Voorbeelden die we kregen van leefsituaties van de kinderen, zware zorgtaken die zij vaak al hebben voor jongere broertjes of zusjes, het uitzichtloze bestaan in een veel te kleine flat met meestal werkloze ouders in gevaarlijke wijken vol betonnen torenflats, deed ons besluiten er meteen die zomer voor te gaan.
De eerste zomer opvang
Ze kwam. Uit Berlijn. Michelle, nog maar zes jaar oud.
We mochten aangeven of we voorkeur hadden voor een jongen of een meisje (wij wilden graag een meisje i.v.m. de overvloed aan roze speelgoed bij ons thuis) en welke leeftijd ongeveer. Ze kwam. Uit Berlijn. Michelle. Nog maar zes jaar oud en een nacht in de bus. Zonder bekenden, niet wetend bij wie ze terecht zou komen. De eerste twee dagen waren pittig. Ze probeerde (ons) alles uit en zocht enorm naar grenzen. Die vond ze en ze gedijde daar zó goed op. Ze vond het veilig, kwam tot rust en het genieten kon beginnen!
De simpelste dingen waren favoriet, zoals samen thee drinken, aan táfel eten (eten jullie ècht drie keer per dag?), eindeloos samen boekjes lezen, liedjes zingen, haren laten vlechten, (het liefst iedere dag een zo ingewikkeld mogelijke invlecht of twee, dat gefriemel vond ze fijn en het lekker even één op één kletsen ook!) het zingen na het eten, bijbellezen en bidden voor elkaar en anderen was nieuw voor haar, maar ze vond het geweldig, binnen de kortste keren had ze een waslijst aan gebedspunten.
Het afscheid
We hebben heerlijke weken gehad en brachten haar met pijn in het hart weer naar de bus. Maar voor we het wisten was het kerst en mocht ze weer komen. Iets korter deze keer, twee weken, maar precies goed om samen de prachtige Kerstdagen te vieren! We hadden nu een Duitse kinderbijbel aangeschaft zodat het wat soepeler voorlas en ze zoog de verhalen op. Ze mocht mee, naar de kerk, naar opa en oma, zwemmen, naar het bos, we deden vanalles samen en zij hoorde er helemaal bij.
Ze hoorde er helemaal bij
Iedere zomer en kerst kwam ze terug en toen ze 8 werd, gingen we haar met z’n tweeën in Berlijn verrassen op haar verjaardag. We schrokken enorm van haar omstandigheden daar, maar het was goed er te zijn en ook met haar ouders te spreken. Ze vertelde dat Michelle iedere keer maanden uitkeek naar het bezoek aan Holland en er ook tijden op teerde. Ze scheen een heel ander kind te zijn als ze terugkwam.
We namen ons voor als onze meiden oud genoeg waren, dat we ze mee zouden nemen naar Michelle. Om daar een geweldige dag met haar te hebben (er is daar een fantastische dierentuin én het grootste zwembad van Europa) en zodat ze beter zouden begrijpen waarom ze soms kan zijn zoals ze is. Want hoe fantastisch de vakanties waren, er waren ook wel eens botsingen zoals jaloezie, liegen en claimgedrag. Één zomer is ze zelfs niet geweest (oei, die heftige pubertijd) om vervolgens de kerst erna elkaar weer dolgelukkig in de armen te vallen.
Een warm samenzijn
Toen werden er bij ons in ruim 1,5 jaar nog twee zoons geboren (Bart en Koen) en uiteraard bleef Michelle komen, maar werd het Berlijn-bezoek-plan even op de lange baan geschoven. Michelle is dól op de jongens alsof het haar eigen broertjes zijn en ze vind het nu nog moeilijker na iedere vakantie weg te gaan.
In april 2020 hoopt ze 16 jaar te worden (ja, ze komt deze zomer voor het tíende jaar en voor de 18e keer!!) en dan gaan we er ècht heen met onze meiden. Oppas voor de jongens is al geregeld, we kunnen niet wachten! Maar eerst deze zomer maar weer tot een groot feest maken met elkaar!
Vol aandacht, liefde en echt oerhollandse gezelligheid!!
Door de ogen van een kind
Het is een prachtige ervaring om alles wat wij als vanzelfsprekend beschouwen helemaal opnieuw leren te bekijken door de ogen van een kind. Het is heerlijk om door alleen heel veel aandacht en liefde een kind te zien veranderen. Het kan gewoon voor een keer en als het een succes is gebleken kies je zelf of je het kind weer uit wilt uitnodigen. En de band die je dan krijgt is vaak voor het leven. Tot hun zestiende mogen ze komen met de stichting. Maar er zijn verhalen te over van kinderen die uit het huis van hun vakantieouders getrouwd zijn en nog jaarlijks met hun eigen kinderen bij hun gastouders komen.
De band die je krijgt is vaak voor het leven
De kinderen zien hier in Nederland in een gezin hoe het anders kan. Ze krijgen een andere, positieve kijk op het gezin en de samenleving. En dat kan ze net dat zetje geven uit die vicieuze cirkel van thuis te willen breken als ze volwassen worden. Wél actief op zoek naar werk, wél aandacht straks voor hun eigen kinderen. Wij vinden het aspect van het geloof mee geven natuurlijk ook zeer waardevol en Michelle heeft dat zelf ook altijd heel fijn gevonden en nog!
Ik hoop dat ik je vandaag heb mogen inspireren zelf ook eens die overweging te maken om tijdens de zomer een kindje uit Europa liefde en aandacht te geven.
Liefs, Marijke
No Comments