Heel even blikken we samen terug, de man en ik. Naar de tijd dat we geliefden innig omhelsden bij een spontane ontmoeting. Of je het wilde of niet. Voorheen kende je elke handdruk. Klamme, flinke, zachte of koude handen, de geur van diverse soorten aftershave of het bijzondere luchtje van de ander. Huiskamers vol gezelligheid. We weten allemaal dat het veranderd is.
Drang naar avontuur
Dit weekend deel ik enigszins weemoedig mijn drang naar avontuur. Ik wil dingen ontdekken, eropuit, ik wil even niet zien hoe mijn huishouden lijd onder de voortdurende stroom van kinderhandjes en lijmstiften. Ik wil genieten van gezonde frisse lucht, buiten dat van mijn eigen dorp. Ik wil hier even weg. Herinneringen maken om nooit te vergeten. Die nacht droom ik van een camper, de vele stoelen die erin zitten zijn bezet. Er hangt een vreugdevolle sfeer maar ik moet de onbekende reizigers die zich hebben neer gepland in mijn zojuist gekochte camper verzoeken om te vertrekken, aangezien ik samen met mijn gezin op avontuur zal gaan. Zonder hen. De meute vertrekt zonder tegenspraak en ik word wakker. Hilarisch hoe dat werkt met dromen.
Harderwijk in coronatijd
Die morgen belandden we in Harderwijk. Op avontuur, zo’n 30 minuten rijden. De zon maakt de kou van de dag ineens zo behaaglijk, we wandelen langs de haven waar het dochterlief is die na 5 stappen uit de auto al luidkeels roept dat ze moet plassen. Een oudere galante dame draait haar hoofd om terwijl ze doorloopt en ons wuift met haar mee te gaan.
Ik heb een wc, glimlacht ze hardop.
Vertwijfeld kijk ik manlief aan en vervolgens het hondje van de vrouw dat met vier staartjes bovenop zijn kop exact past bij het enthousiasme waarmee deze vrouw in het leven lijkt te staan. In de 200 meter die we samen op lopen is er even geen corona te bekennen, we praten en praten, tot haar stadswoning wordt bereikt. Haar zoon aan tafel kijkt verwonderd maar niet verbaasd als we binnen stappen. Het is duidelijk dat hij zijn moeder langer kent. We plassen. Krijgen appeltjes mee voor onderweg en zwaaien vriendelijk gedag.
Met grote glimlach lopen we langs de boulevard, kopen een visje en eten het op langs de haven. De meeuwen vliegen in grote getalen dicht boven ons hoofd. Zij doen niet aan afstand bedenk ik me. Ik richt mijn ogen op de grote bak vis die tussen ons in staat. Vette kindervingertjes worden afgelikt terwijl de meeuwen hoopvol toekijken.
Speeleiland
Even later struinen we over het speeleiland en als onze handen roodgekleurd zijn van de kou vervolgen we onze weg terug naar de haven waar de auto geparkeerd staat. Onderweg naar huis denk ik aan de galante vrouw, haar hondje met de vier staartjes en de meeuwen die verbroederd slechts één doel voor ogen hadden..
Met een galante glimlach, verbroederd, deze tijd doorkomen. Volgens mij was het nog steeds mogelijk. Op naar het volgende avontuur..
-x- Mama van Dijk
No Comments