ZORGHELDEN – Sinds enkele maanden schrijft Papa Daniel als gastblogger mee aan dit platform waar hij ons als ouders een kijkje geeft achter de schermen van zijn werk als ambulanceverpleegkundige. Een heftige baan, een zorgtaak voor jong en oud.
Geen standaard rit
Vandaag de Couveuserit, een spannend vervoer van een klein ziek, geliefd minimensje.
Tijdens de avonddienst gaat de pieper. We lopen naar de ambulance om te zien wat we gaan doen. Het is een zogeheten ‘couveuse’ rit. In dit geval betreft het een zieke (te vroeg) prematuur geboren baby die over moet vanuit het streekziekenhuis naar een academisch ziekenhuis voor verdere specialistische behandeling. Dit kindje moet vervoerd worden per couveuse. Die zorgt ervoor dat het kindje niet kan afkoelen maar dat we indien nodig onderweg ook handelingen kunnen uitvoeren. Dit zijn voor ons geen dagelijkse ritten. Indien een baby niet stabiel is kan het zijn dat een baby met de babylance of een NICU ambulance(neonatale IC unit ambulance) gaat.
In onze regio maken wij gebruik van een babypod. Dit ziet er uit als een soort torpedo welke wij op elke brancard kunnen plaatsen. Hierin activeren wij een warmte matje die de babypod warm houdt en zo ook het kindje warm kan houden. De babypod bevat een doorzichtige klep. Hierdoor kunnen wij de baby goed in de gaten houden. We kunnen de baby voorzien van zuurstof, aansluiten op onze monitor en waar nodig handelingen uitvoeren onderweg. Belangrijk is dat een baby warm blijft aangezien hij/zij zichzelf nog niet goed warm kan houden.
Couveuseafdeling
Ik begin vaak met het feliciteren van de ouders
We gaan naar de couveuseafdeling om het kindje op te halen. Ondanks dat een kindje ziek is, ouders vaak gespannen zijn voor het vervoer van hun pasgeboren kindje welke ze achter moeten laten bij ons begin ik bij binnenkomst altijd met het feliciteren van de ouders.
Dit zorgt er vaak voor dat de spanning bij de ouders zichtbaar een beetje zakt bij de persoonlijke aandacht die je ze geeft. Het is ook niet niks, je pasgeboren kindje aan al die slangen en snoeren, omdat het niet goed gaat. Dat is vaak heel heftig voor ouders. Vaak ook onverwacht. We maken een praatje met de ouders om uit te leggen hoe het vervoer onderweg er uit ziet zodat zij een beeld hebben wat er met hun kindje gebeuren gaat. Daarbij vertel ik altijd dat ik bij hun kindje zit en hij/zij nooit alleen is.
We worden netjes overgedragen door de kinderarts en de verpleegkundigen en zo kunnen we veilig onderweg. Voor vertrek geef ik/geven we de ouders de mogelijkheid om een foto te maken van hun kindje in onze babypod. Geen leuk gezicht maar kan wel helpen bij het herinneren/verwerken op een later moment.
Verwondering
Mijn collega en ik lopen het ziekenhuis door op weg naar de ambulance. Voor vertrek voeren we achterin nog laatste handelingen uit. We kijken elkaar aan en spreken uit hoe bijzonder het toch eigenlijk is dat ons als onbekenden een klein pasgeboren wonder wordt toevertrouwd en wordt ‘meegegeven’. En dat terwijl je als ouder niet aanwezig kan zijn tijdens het vervoer en moet wachten tot je straks in een ander ziekenhuis je kindje pas weer kan zien.
Dit is wat het werk zo mooi maakt. Aandacht voor ouders in een zo onwerkelijke situatie.
Dit is één van de dingen die dit werk zo mooi maken. De aandacht voor ouders in een voor hun onwerkelijke situatie, het blindelingse vertrouwen dat mensen in ons als onbekenden hebben met de wetenschap dat het goed komt als wij er bij zijn. Aan de ene kant voor ouders en kindje een ‘verdrietige’ rit, anderzijds voor ons een mooie rit. Een bijzondere.
Al met al verwonder ik me elke keer en ben ik ontzettend dankbaar als ik thuis kom en mijn eigen gezonde kinderen in mijn armen mag sluiten. Realiserend dat heel veel dingen in het leven relatief zijn en dat een gezond gezin een zegen is!
Liefs, Daniel
Ken jij ook een zorgheld en wil jij (anoniem) een casus uit de zorg delen op het gezinsplatform Mamavandijk.nl? Stuur jouw inzending naar info@mamavandijk.nl!
No Comments