Het is zondagochtend. “Kerktijd”. De voorganger roept vanaf de kansel voor de zoveelste keer op om op God te vertrouwen in een geweldige, motiverende preek. Mijn hart maakt een sprongetje als ik me wederom realiseer dat God inderdaad te vertrouwen is én was. Ik neem mezelf voor om Hem meer te betrekken in mijn leven. Maar dan gaan we de nieuwe week in..
Ik nam mezelf voor vaker te lezen, om mezelf keer op keer te blijven herinneren aan Zijn trouw, liefde, goedheid
De nieuwe week begint..
Vol goede moed begin ik vervolgens aan mijn week. Ik wil Hem zoeken, Hem betrekken bij mijn leven! De Bijbel is het boek dat op mijn nachtkastje ligt en dat daar wordt vergezeld door een aantal fluorescerend gekleurde stiften. Zo nu en dan, met een zekere regelmaat, lees ik er prachtige verzen en bemoedigende hoofdstukken in. Toch vult het grootste gedeelte van de dag zich met moederen en natuurlijk dat gewilde stukje “me-time”.
Tussendoor praat ik met God, maar Netflix lijkt om de één of andere reden ook een belangrijk onderdeel van de dag te zijn, als de baby slaapt en ik tussendoor mijn was kan vouwen. Al met al spendeer ik een fractie van mijn tijd aan Hem. De rest aan zoveel andere zaken, schoot ik opnieuw tekort?
Schiet ik niet tekort?
De uren die verstrijken gaan over in dagen. En langzaam maar zeker komen er weer ‘storende elementen’ op mijn pad. Ik kon dat sterke verlangen niet voortdurend vasthouden. Het leven van een moeder gaat niet altijd over rozen, zullen we maar zeggen. Zeker niet voor iemand die van zichzelf wat angstiger is aangelegd. ‘Wat zijn die roze vlekjes in zijn gezichtje? Moet ik daar iets mee?’ ‘Reageerde hij nu wel of niet op zijn naam? Dat zou rond deze tijd toch al wel moeten?’ ‘Chips, hij heeft weer zijn avondfles niet leeggedronken. Krijgt hij wel voldoende voedingsstoffen binnen?’ en de vraag der vragen: ‘Doe ik het wel goed? Ben ik wel een goede moeder? Schiet ik niet te kort?’.
Zodra de dagelijkse beslommeringen weer voorbijkomen, de moederzorgen, de vrouwelijke onzekerheden, kan mijn vertrouwen in God zomaar op de achtergrond verdwijnen. Ondanks dat ik zo nu en dan Zijn Woord lees, voel ik een onvrede in mij groeien. Wordt mijn focus in rap tempo verlegd, vult mijn hart zich met zorgelijke gedachten. Mijn vertrouwen in Hem bleek dan slechts een uitspraak, in plaats van een diepgeworteld zeker weten. Iets dat ik ooit wel heb gehad.
De controle overgeven
Op die momenten heb ik het gevoel het allemaal zelf te moeten doen. Niet omdat ik denk dat God er niet bij is, maar omdat ik zelf denk de touwtjes in handen te moeten houden. Ik ben niet goed in het overgeven van de controle. Waarom? Ik weet het eigenlijk niet. Helaas maakt dit het overgeven van zorgen aan God ook erg lastig.
Extra bijzonder vind ik de tekst die ik ontving toen ik werd gedoopt op mijn twintigste:
Psalm 28:7: De HEER is mijn kracht en mijn schild, op hem vertrouwde mijn hart, ik werd geholpen en mijn hart jubelde, Hem wil ik loven in mijn lied.
Schoot ik echt tekort?
Ik herinner mezelf plots aan het verhaal van de Israëlieten, onder Gods leiding op weg..
..Wordt vervolgd
Mijn naam is Anna (Korpershoek), getrouwd met Ferdy en mama van Noah. Afgestudeerd orthopedagoog maar inmiddels werkzaam als fotograaf. In 2012 heb ik zelf een keuze gemaakt voor Jezus door me te laten dopen en sindsdien kom ik in een warme, fijne gemeente. Vanaf vandaag schrijf ik mee in deze bijzondere geloofsrubriek op Mamavandijk.nl.
Liefs, Anna.
No Comments