Deed mezelf kortgeleden een belofte. Net voor het leven als schoolpleinmoeder van twee kleuters begon. Pak ‘m beet een weekend geleden dus. Ik zou mijn dagen thuis, aan het werk, aan de sop, in de rust of aan de thee eerst beginnen met stille tijd. Aan God-delijke tijd, zoals ik het zelf wist samen te vatten.
God-delijke tijd
Tijd voor God vrijmaken voor de rest van de aardbol zou verlangen naar alles van mij. Ja, zo had het zo vaak gevoeld en die stille tijd; het was er in de afgelopen 6 jaar nogal eens bij ingeschoten. Als manager van het gezin, manager van een aantal bedrijven, manager van het thuisfront terwijl de man zijn truck bestuurde. Het is best eens veel geweest, ook al genoot en geniet ik van alles stuk voor stuk. Maar vandaag is anders.
Vandaag blijft mijn huis stil, op het praten van één van de poppen na en het ruisen van de robotstofzuiger bovendien. Vandaag geen vette handjes op de ramen. Geen geruzie over welk filmpje van de zoete zusjes het zou moeten worden. Geen kletsende (bijna) kleuter. Ik ijsbeer wat. Zelfs mijn lievelingsijs kan het rare gevoel op de vroege morgen maar weinig verhelpen. Maar.. er is stille tijd terwijl ik buiten de vogels zie fladderen rondom de Gooische vogelhuisjes die de meiden eerder dit jaar beplakt hadden met felgekleurde stoffen en parels. Het ligt op mijn tong om te roepen; Kijk Fleur, zie je de vogeltjes. Maar ze hoort het niet. De zin blijft haken in mijn hoofd en de stilte neemt plaats. Ik glimlach. Dit is mijn nieuwe leven. En terwijl ik in de voortuin mijn bomen langzaam het kleurrijke blad zie verliezen als confetti, laat ik mijn bloeiende meisjes los. Beetje bij beetje. Het was mijn moedertaak. En het was goed, meer dan goed.
Rejoice!
Die morgen vul ik op met van alles, ik mompel, ik strompel, ik wandel, ik luister, ik adem. Dit is de dag die de Heer ons geeft!
Mijn hand graait in de keukenlade. Vandaag kijkt er niemand; hoor ik mijn gedachten haast hardop uitspreken. Ik buig mijn hoofd achterover, houd mijn mond open en voor dat ik het weet bereikt de overheerlijke bijenhoning mijn tong. Ik sluit het flesje. Zet hem terug in de kast en glimlach.
I will rejoice and be glad in it..
Uit school sta ik hoopvol te wachten op een innige omhelzing en een “Mam ik heb je gemist” maar die zin komt er niet. In plaats daarvan loopt de dochter in één grote straal naar haar fiets terwijl ze in de uren die volgt langzaam laat weten.. Mama het was fantastisch en ik heb je niet gemist. (:
Oh lieve grappige wonderlijke dochters. Mama is stapelgek op jullie en die stilte af en toe, die is zo gek niet.
-x- Mama van Dijk
No Comments