Vandaag lees je in een nieuwe Moeders met Passie over het schippersgezin van Marian, haar kinderen zitten doordeweeks op het internaat. Met woorden van passie vertelt ze mij over het leven van een schippersgezin. Haar enthousiasme raakt me, maar het leven op het water bleek niet altijd gemakkelijk..
Van walmeisje naar een leven op het water
Daar gingen we dan, de dag na ons trouwen. Samen aan boord op ons eigen vrachtschip. Knus en gezellig. Van zeeman (uit een schippersgeslacht) naar binnenvaartondernemer en van walmeisje en student naar een leven op het water.
We voeren de rivier op. Nederland uit, de Rijn op, Duitsland door. Vaak richting Basel. Ik verloor al snel mijn hart aan het mooie en de eenvoud van ons varende leven. Altijd samen. Hard werken, maar ook veel genieten. Op vrije dagen stappen we van boord in de mooiste vakantiegebieden . Tussen het laden en lossen door even broodjes halen in een Duits of Frans dorpje.
Vanuit de stuurhut is de wereld op z’n mooist. De natuur komt zo dichtbij. De herfst met kringelende rook uit de dorpjes. Rood, geel en bruin overal waar je kijkt. De geur van houtkachels. De koude stille, witte winter, waar rode treinen langs de kale rotsen razen. De komst van de lente, met een overvloed aan groen op de wijnhellingen. En de heerlijke lange warme zomers (want we voeren naar het zuiden) met altijd water om te zwemmen en een bootje om te varen.
De op- en ondergang van de zon, de prachtige luchten… Ze zijn niet te missen aan boord.
Gods grootheid altijd zó dichtbij!
Een kleuterschooltje aan boord
We kregen kinderen en ook zij genoten. Kijken naar de schepen, kranen, vrachtwagens, shovels, treinen, laden en lossen… en alles werd nagespeeld. Altijd hun vader en moeder binnen handbereik. Ontbijten bij je vader op schoot.. Heeft mama geen tijd om een boekje te lezen dan kan je het bij papa proberen. En het vak wordt er met de paplepel ingegoten…
Schipperskinderen hoeven pas naar school als ze 6 zijn, dus we maakten ons eigen kleuterschooltje aan boord. De LOVK (Landelijk Onderwijs voor Varende Kinderen) verzorgt lessen en materiaal en ondersteunt overal waar ze kan en mama is de juf. Knippen, plakken, kleuren, verven, reken en lezen. Het kost me erg veel tijd (en geduld), maar het is zó leuk om te zien hoe je kind daarin groeit.
Lang, heel lang, hebben we nagedacht over wat we zouden doen als de kinderen naar school moesten. Stoppen met varen? Maar dat was het leven wat we kenden als gezin en waar we allemaal zo van genoten. En wat moeten we doen aan de wal? Een schippersinternaat? Daar stuur je je kinderen toch niet naar toe?!
Schippersinternaat
We gingen er eens kijken, op dat internaat. En dan blijkt het lang niet zo akelig te zijn als het klinkt. Onze jongens vonden het direct leuk. Fantastische speelgelegenheid op het terrein en zoveel kinderen om mee te spelen. Toch zat het me dwars en ik weet nog dat ik de formulieren die ingevuld moesten worden woedend naar manlief toe smeet en zei:
“als ze dan naar dat internaat moeten, vul je zelf die papieren maar in”.
Dat deed hij en een paar maanden later startten de oudste 2 tegelijk in groep 3 en in groep 4 en al gauw zaten we allemaal in het ritme. Maandagochtend bracht ik de jongens tot in de klas en op vrijdagmiddag stond ik weer bij school om ze mee te nemen voor het weekend. De jongens hadden elkaar en dat was fijn voor ons allemaal.
De kunst van loslaten
Het varen ver weg, werd een stuk dichterbij om de te rijden afstand een beetje beperkt te houden. Nog steeds varen we met veel plezier. Seth van 6 is dit jaar in groep 3 begonnen. De tweeling van 3 is nog gezellig aan boord. Natuurlijk missen we de kinderen door de weeks, en natuurlijk zijn de kinderen het liefst gewoon bij ons aan boord. Maar ze hebben het echt heel goed op het internaat. En dat geeft me vrede met de situatie.
De groepsleiding zorgt fantastisch voor ze en naast hun boterhammen krijgen ze heel veel liefde daar. De lijntjes zijn ontzettend kort. We maken veel van hun leven doordeweeks mee. Al zijn er natuurlijk ook dingen die we nooit zullen horen en weten.
Het helpt ontzettend om te weten dat ze in Gods handen zijn..
De kunst is om los te laten. En te weten dat de dingen niet precies op jouw manier hoeven te gebeuren om goed te komen.Het helpt ontzettend om te weten dat ze in Gods handen zijn. Of ze nou bij ons aan boord zijn, of op school of internaat. Voor de kinderen zelf is het fijn dat ze met allemaal schipperskinderen in hetzelfde schuitje zitten. Ze zijn niet anders of een uitzondering, want een varend leven is gewoon.
Vrijdags rijden we naar boord, onderweg vertellen ze hun verhalen (gouden momenten) en eenmaal aan boord voegen ze weer in in ons dagelijks leven.Zo werkt dat voor onszelf ook. Als we in onze thuishaven zijn voegen we in in het sociale familieleven en als we weer wegvaren schakelen we weer over op onze telefoons.
Lees hier ook: Haar zoontje werd stil geboren maar nu werkt ze zelf met passie in de uitvaartzorg
Met liefde dichterbij..
Die eerste jaren, met alle kinderen aan boord, geen scholen om rekening mee te houden en onbezorgd varen zo ver je maar wilde… dat komt nooit meer terug.
Maar het is goed zo, want onze belangen zijn ook veranderd. Met liefde varen we dichterbij, zodat we dichter bij de kinderen zijn. Bij elke nieuwe reis die we aannemen denken we aan de kinderen: waar zijn we op maandag en vrijdag.. kan de auto eraf… hoe ver is het rijden?
De weekenden en vakanties, daar genieten we extra van!
Marian de Koning Gans
No Comments