Papa van Dijk heeft zijn wilde jonge haren ondertussen aardig van zich af geschud. Maar vandaag neemt hij je nog even mee terug in de tijd naar die onbezorgde avontuurlijke jeugdherinnering. Het is een rustige zondagmiddag als daar de jonge Gerjan met zijn kameraden over straat stappen. Braaf richting de grote kerk, daar midden in ons kleine dorp. Of ze daar aankwamen? Je leest het ietwat wilde avontuur vandaag in de Papa Rubriek.
Het is een jaar of 15 geleden als die bewuste zondagmiddag veranderd in een avontuur. “Ik was gisteren bovenop die flat in aanbouw, en ik kon zelfs het volgende dorp zien liggen” zegt m’n kameraad. Wijs kijk ik naar het appartementen complex en vertel hem uiteraard daar weinig van te geloven. Het is best hoog maar zo hoog heus ook weer niet. “WEDDEN?” …..”Oké!” antwoord ik standvastig.
Na een flinke klim over de steigers, die trouwens vies tegen viel, zijn we eindelijk boven en inderdaad hij had gelijk. Een prachtig uitzicht met aan de horizon iets dat het volgende dorpje zou moeten zijn. Oké, vooruit, hij had gewonnen, we besluiten eerst even bij te komen van de klim en te genieten van het uitzicht. Tot mijn oog valt op de klok van die bewuste kerktoren. Ai, dat zouden we nooit meer gaan redden om op tijd al dan niet braaf de kerkbank in te schuiven. Dan maar rustig naar beneden, dezelfde weg terug..
Het zondagse pak
Eenmaal beneden gekomen valt ons meteen de fraaie (lege) donkerblauwe golf op die bij de enige ingang van de bouwplaats staat. Als dat maar geen politie is.. Voor de zekerheid proberen we het bouwterrein op een andere plaats te verlaten.
En ik kan je zeggen dat viel nog niet mee zonder het “zondagse pakkie” eens van een aantal flinke stofwolken te voorzien.
Net als ik een mooie plaats ontdek om via een container over het hek te springen, zie ik in een van de weinige ramen die er al in zaten de weerspiegeling van een agent. OEPS!! Mooi moment om rechtsomkeert te maken en een sprintje te trekken. “RENNEN JONGENS!!” roep ik luid.
Maar helaas.. er wordt er een bij de kraag gevat en onder het mom “samen uit, samen thuis” lopen ook wij naar de agenten toe. Die trouwens niet heel veel ouder waren, maar zij met apen pakkie aan, wij het zondagse kostuum. Als een stel zware criminelen worden we tegen de muur gezet, gefouilleerd en vervolgens afgevoerd, mee richting bureau.
Op het politiebureau
“Gaaf hé jongens, net een film” zegt de jongste van het stel onder de indruk van het hele tafereel. De agenten zijn duidelijk not amused en trappen vol op de rem waardoor we bijna met zijn 5e voorin zitten. “DIT IS NIET OM TE LACHEN!!” snauwt meneer met de pet. We geven hem groot gelijk en het ritje gaat weer verder.
Even later zijn we bij het bureau waar we onze zakken leeg moeten maken en alles in een bakje moeten stoppen, sleutels, psalmboekje, klein geld voor de collecte. De verbaasde blik op het gezicht van de agent spreekt boekdelen. “Wat is dit?” lijkt hij te willen zeggen. Snel hersteld hij zich en snauwt om mijn veters! Leg ze in het bakje! vervolgd hij! ”Maar dat gaat niet” antwoord ik. “Haal je veters uit je schoenen en stop ze in het bakje, zo moeilijk is dat toch niet?!” klinkt gefrustreerd. Na het zelfde gesprek neemt hij uiteindelijk een kijkje over het loket.. Klittenband. Juist ja, schaamteloos het kon toen nog. Klittenband, echt waar!
Na een tijdje in een onder gekliederd hokje te hebben gezeten, te zijn verhoord en wederom terug te zijn gestopt gaat dan eindelijk het deurtje weer open. “Je mag er uit komen.” Opgelucht haal ik adem. Het zou ook maar eens tijd worden. Tot ik hem daar ineens zie staan…..Oeps! Slik! In de gang stond mijn vader met een blik die vaak niet zo heel goed voor me was. Terug het hokje in gegaan was ik nog liever. Na die bewuste draai om mijn oren heb ik er niets meer van gehoord.
Waar meneer agent een avond over deed zonder succes. Hoefde hij, mijn vader, slechts te kijken. ” Dat, Gerjan van Dijk, doe jij nooit meer!(!!)”
Een stroom aan herinneringen aan een onbezorgde avontuurlijke jeugd. Wat is jullie onvergeten 4 sterren kattenkwaad? Of die van jullie kinderen?
Papa van Dijk
2 Comments
Oh heerlijk verhaal! ?
Mijn grootste ‘kaytenkwaad’ is denk dat ik ik havo 5 tijdens mijn 3 maanden huisarrest voor mijn onvoldoendes (mijn huisarrest was pas weer over als ik mijn tekorten had weggewerkt) dat ik wilde woensdag middag pas om half5 thuis was ipv half 1. Ik was 10 over half 12 uit maar hing de hele middag rond met een groepje vrienden (die dan vooral kattenkwaad uithaalden als lege bierflesjes op het spoor leggen, waar ik veel te braaf voor was en altijd maar bleef volhouden dat ze dat niet moesten doen) en werd ik rond 4 uur en eind naar huis gebracht en mocht ik ‘aanhangen’ bij een vriend met een schakelbrommer. En als ik dan om half 5 thuis kwam en mn ouders dachten dat ik lees had gehad tot half 4 hoe ik altijd maar heel hard dat ze er niet achter zouden komen. En dat zijn ze tot nu toe nog steeds niet.. ?
Ha- Ha! Mirjam, dat is toch eigenlijk wel schitterend hé. Met een lach op terugkijken! Heerlijk. Ps. Ik zal het niet doorvertellen. -x- Mama van Dijk