Het is een zonnige donderdagochtend als ik de praktijk kom binnen gelopen. Ietwat zenuwachtig neem ik plaats in de wachtkamer. “Mevrouw van Dijk?” klinkt niet veel later. Een vriendelijk gezicht en daarbij behorende handdruk zorgen voor het eerste contact. “Kom verder en neem plaats.” Terwijl ik mijn billen laat zakken in een fijne fauteuil kijk ik naar de doos tissues op tafel. In mijn hoofd spreek ik mezelf moed toe..
Het scherm van mijn telefoon kleurt op. “Noo!”. Heb ik haar oproep toch gemist. Even later verschijnt een voicemail bericht van de pedagogisch medewerker. Fijn! Niet veel later hang ik aan de telefoon. “Waardeloos hoor!” Beantwoord ik haar vraag hoe het nu gaat. Ik merk enige schrik in haar reactie als ze me om uitleg vraagt. Maar, ging het écht zo waardeloos? Vandaag een update, van Fleur na haar ziekenhuisopname, de thuissituatie en meer.
Het verlanglijstje van een meisje van 2. Bijna twee. Hoe cliché het ook klinkt. Ook dit jaar is voorbij gevlogen. Een jaar waarin dochterlief zich ontplooide tot poppenmoeder én grote zus. Ik ben vast niet de enige die denkt dat het een, het ander zal hebben beïnvloed. Een poppenmoedertje dus. Dat vooralsnog in een onverstaanbaar eigen taaltje door de kamer loopt terwijl de pop tegen haar borst aan word gedrukt en ze het zachtjes heen en weer deinst. Hoe lief! Haar verlanglijstje zal je daarom vast niet verbazen..
“Lieverd, alsjeblieft help! We hebben een huilbaby!” Een noodkreet die elke vezel in mijn lijf wilde uitschreeuwen. Ik kon niet meer. Uren, dagen, weken werden gevuld met een huilend pasgeboren baby’tje. Een hardwerkende echtgenoot die in het midden van de nacht de deur achter zich dicht trok en ’s avonds pas laat door diezelfde deur weer binnen kwam. Een peuter die overdag al met haar vingers in de oortjes door de kamer dartelde. Laat het stoppen. Het ontroostbaar huilen stoppen. Nu! Vandaag een stukje kwetsbaarheid, een diepe emotie dat werd gedragen door machteloosheid, slapeloze nachten en een moederhart dat huilde..
Daar gaat ze dan. Mijn kleine grote peutermeisje. Haar rugzak met vrolijke kleurtjes omvat haar gehele lijfje. Eerder die ochtend vulde we hem samen met onder andere haar Nijntje beker die ze kreeg van mij voor deze eerste dag. Hoe zou ze de opvang gaan vinden? Zou het goed gaan? Was het een goede keus? We zouden het al snel gaan meemaken..
Het is een aantal maanden geleden als ik schrijf over een redelijk onbekend begrip. Antenataal kolven. Wat is het in vredesnaam en wat kunnen we er in de zwangerschap mee bereiken? Het bleek een onderwerp waar menig moeder nog nooit van had gehoord. Maar desalniettemin een onderwerp dat in mijn ogen veel meer bekendheid zou moeten krijgen want ik ben alvast dolenthousiast..
Sinds Naomi de 1,5 jaar heeft aangetikt begint ze signalen te geven dat ze moet plassen. Terwijl haar wiebelende beentjes haar nog amper goed en wel naar een potje konden brengen dacht ik dat het continu herhalen van “bah” vast een fase zou zijn. Maar, nu we een aantal weken verder zijn blijkt dit zich echter steeds verder uit te breiden. Ondertussen zegt madam tegen jan en allemaal die het horen kan dat ze “bah” heeft, grijpt daarbij uitbundig naar haar luier en begint er hevig aan te trekken. S’morgens is het ondertussen het eerste dat word gezegd en s’avonds moet hij vooral “uit”. Word mijn dreumes zindelijk?
Je zult vermoedelijk je scherm nu met gefronste wenkbrauwen aanstaren! Waar gaat dat in vredesnaam over? Met diezelfde gefronste blik las ik laatst dit artikel over het kolven van voeding nog voor je kindje er is of überhaupt voor je bevalling het startsein heeft gegeven. Niet om er culinair mee aan te slag te gaan, een koek-en-zopie tent mee te starten of je partner eens te verwennen. Nee, puur en alleen voor de beste start van je baby.
