Slechts enkele weken geleden nog pak ik een stel tassen in voor een hoognodig logeerpartijtje van onze jongste dochter Fleur, ruim 8 maanden. “Wij zijn er unaniem over uit dat Fleur vannacht bij ons slaapt” Ik lach als ik het appje van mijn ouders onder ogen neem. ” Geen discussie mogelijk, hoelaat mogen we haar halen dan kun jij weer een keer doorslapen” vervolgen zij zonder mijn reactie af te wachten. Hoe dat logeerpartijtje verloopt, je leest het vandaag…
Oh nee, is het echt zo erg? Het is een doodgewone woensdag als ik besef dat ik een afspraak heb gemist. Opnieuw, alweer. ” Net naar het bureau geweest, wat wegen jouw meisjes? “ Hmm… geen idee eigenlijk, ik ben al zo lang niet meer op het consultatiebureau geweest, beantwoord ik het binnenkomende bericht en vervolg; ” Ik zal eens kijken wanneer ik eigenlijk een afspraak had.” Oeps…
De eerste maanden van het leven van Fleur zijn zwaar geweest. Af en toe liet ik je op Mama van Dijk even (mee)voelen hoe de achtbaan van emoties ons jonge gezinnetje door elkaar wist te schudden. De eerste maanden van het leven van ons kleine meisje vielen haar zwaar. Alles was teveel. Elke prikkel kwam te hard binnen. Mama’s armen waren niet goed genoeg…
De ontdekkingstocht van een peuter. Nog ietwat ongemakkelijk zie ik haar de trap op lopen. “Wat ga je doen lieverd” roep ik haar zachtjes na. Je zusje slaapt, doe je zachtjes? “JA” Schreeuwt ze me eigenwijs tegemoet. Ik zie twee sprankelende oogjes door de spijlen van de overloop mijn kant op kijken. Even hoop ik dat ze vraagt of ik mee kom. Op dat moment keert ze zich om als ze op haar meest eigenwijze manier zegt; “Doei!”
Een plasje hier een plasje daar. Zelfs bij vriendinnen gaf ze op een bewuste koffieochtend aan dat ze moest plassen. Apetrots dat ik was. Natuurlijk! De grotere boodschap verdwijnt al maanden in de wc. Het scheelt hier dus alvast bergen luiers en billendoekjes. En je zou ineens gaan denken dat wij Princess No. 1 uit de luiers hebben. Of..?
Heerlijk, eerlijk, puur, eenvoudig, liefdevol. Het moederschap zoals ik hem graag omschrijf. Zoals ik hem graag zou willen. Niet altijd makkelijk, wel puur. Dat het leven als mama van twee jonge kindjes niet altijd rozengeur en maneschijn is zal de moeder in het zelfde schuitje wellicht beamen. Lees vandaag mee over de horror van een slapeloze nacht..
Terwijl ik haar armpje stevig vast houd zie ik hoe de naald erin word geprikt. Stil maar lieverd, fluister ik, wanneer haar betraande ogen me angstvallig aankijken. Wat had ik haar in vredesnaam aangedaan door haar hier te brengen. Ik zie de naald heen en weer gaan op zoek naar een goede ader. Terwijl mijn geduld op begint te raken zie ik hoe de paniek bij dochterlief toeslaat. Hou maar op, nu(!), beveel ik vriendelijk.
Eerste hulp bij zindelijkheidstraining. Ik ben 36 weken in verwachting als ik besluit een poging te doen met mijn dreumes van 19 maanden. Ze was duidelijk onder de indruk van het plassen en poepen was dan ook voortdurend alert. Als een alarm sprong zij op en vertelde iedereen die het horen wilde dat er wat aan de hand was terwijl haar kleine handjes als een wilde beer aan haar luier begonnen te trekken wanneer ze enkele drupjes voelde. Toch mislukte die pogingen uiteindelijk. Je las hier over onze aanpak en zo ook over een DIY voor het maken van een plaskaart.
Een bebloed gezicht, schaafwonden op het hele lijf. Verbijsterd kijkt ze hoe haar geliefde kind word toegetakeld. Hoe haatzuchtige rivaliteit, vijanden, tegenstanders, het lijf van haar kind als wilde beulen in elkaar slaan. Bespugen. Bespotten. Hoe konden zij? Hoeveel pijn moet zij hebben gevoeld? Hoeveel verdriet hen aangedaan. Zoveel ogen op hem, op haar gericht. Had ze willen schreeuwen? Had ze het uit willen roepen? Zou ze hebben blijven kijken? Of liever hard zijn weggerend misschien?