Gaan jullie mee lieverds? “Waar-naar-toeee” klinkt bijna als vanzelfsprekend uit de speakers van mijn enthousiaste peuter. Naar de winkel, ga je mee? Terwijl mijn tuttebellen zich met een beetje hulp gereed maken voor een ritje op de fiets bedenk ik vast even wat we kunnen kopen. Een mooie cd, een boekje, iets voor op haar kamer misschien? Ik besluit die gedachten in de winkel verder voort te zetten en vertrek de frisse lucht in met twee laaiend enthousiaste meisjes. “Naar de winkel!” gilt dochterlief achterop van plezier..
Opvoeding en ontwikkeling
Het lijkt wel of het familiebed topic elke jaar opnieuw rond de Winter weer tevoorschijn komt. Ouders willen slapen, kinderen klaarblijkelijk niet. De wintervirussen borrelen op, angstige dromen worden nog vervelender en buiten is het veel te donker, aldus dochterlief. In de afgelopen week zag ik dit oude artikel voorbij komen. Van dit familiebed krijg je namlijk spontaan zin om richting Ikea te ‘sjeezen’. Toch? Ik las eerder al het artikel over dit familiebed dat door een relatief groot gezin in elkaar is gezet. Na vele slapeloze nachten besloot het gezin te gaan voor samen slapen. Een schot in de roos. Slapeloze nachten De vader van het gezin was mindervalide geworden. Het bezorgde ze allen slapeloze nachten, de kinderen waren onrustig en angstig over alle veranderingen en zorgen rondom hun vader. Tot ze besloten samen te gaan slapen.. Die avond besluit ik na een aantal nachten op te zijn geweest dat het genoeg is. Een heerlijke nacht aan één stuk zou ik goed kunnen gebruiken. Voor ik Naomi in haar bedje leg fluister ik die avond dat mama haar komt halen als ze weer zo bang is. Dat wanneer ze wakker wordt lekker bij Mama en Papa verder mag slapen. […]
Het leugentje 2.0, “Dankelel sintelaasje”, een persoonlijke boodschap
Kom eens kijken lieverd, het sinterklaasjournaal begint. Enthousiast volgt ze mijn loopje richting de televisie. Op schooltje hadden ze al een mooie muts geknutseld en niet veel later krijgt zij ook thuis een felroze pietenmuts op haar haren gedrukt die ik bij Jeejees wist de scoren. Vertwijfeld kijkt ze me aan. Alsof ze zeggen wil, mam, wat nu weer?
Het is aftellen geblazen, de maand november staat voor de deur en daarmee een waanzinnig mooie mijlpaal eveneens. Als ik het schrijf kan ik het nog steeds nauwelijks bevatten. Mijn kleinste meisje. Dat ieniemienie-kleine-unieke-prachtige meisje dat op 14 November met open armen werd ontvangen, het huis nog meer roze liet kleuren en de bergen was deed verdubbelen, ze is al bijna 1 jaar. Tijd voor voorbereidingen met een gouden tintje..
Het is een druilerige dag. Je kijkt naar buiten terwijl de regen ondertussen uit de dakgoten klotst. Je besluit je eigen meubilair een middagje rust te gunnen en energievolle koters na hun middagslaap in de stemming te krijgen met slechts één zin. “We gaan naar de speeltuin”. Dochterlief die de regen allang had gezien antwoord laconiek.. “uhhh, de glijbaan niet nat?” De binnenspeeltuin lieverd.
“Mama?” klinkt teleurgesteld die morgen. “Naomi wil niet groot zijn”. Twee beteuterde oogjes kijken naar de grond. Lieverd, je bent mama’s kleine en ook mama’s grote meisje. Jij bent al zo groot en stoer en jij kan al zoveel. We knuffelen. Die middag kruipt Naomi samen met Fleur door de kamer. “Kijk mama, samen kruipen.” Ik glunder.
Op vakantie met baby en peuter. Waanzinnig of krankzinnig?
Afgelopen zomer zagen wij diverse gezinnen (lees: waaghalzen) om ons heen de Belgische Ardennen inruilen voor een verre reis met kinderen. Ik smul ervan, die heerlijke kiekjes van prachtige gezinnetjes in het buitenland, ver weg. En dat kan dat tegenwoordig met baby’s, peuters en kleuters dus zomaar een dagje vliegen verderop zijn. Papa van Dijk houd niet van vliegen. Ik niet van vliegtuigen.










