De zon schijnt door het keukenraam naar binnen. Fijn. Ja, wat is de lente toch fijn. Terwijl Fleur langs haar fles een grijns van een glimlach tovert en ik Naomi met een pop zie moederen besluit ik dat het tijd word om te gaan. Even eruit. Even een stukje rijden. Naar bekend terrein. Ga je mee naar oma roep ik glimlachend de kamer door terwijl ik zie hoe de pop word vertroeteld. Dochterlief springt op..
Na de geboorte van dochterlief verlangden we al snel naar meer. Een kindje uit een ander land. De luxe van een eigen woning, een gevulde koelkast, de vrijheid om leuke uitjes te ondernemen. Op vakantie kunnen gaan, te kunnen sporten. Is het niet allemaal een grote luxe? Tijd om uit te reiken met liefde naar een ander gezin, we vonden een sponsorkindje..
In de post ” een bijzondere aankondiging ” lazen jullie een paar maanden geleden over een aankondiging van niet zomaar een zwangerschap. Het was er een die me raakte, een mooie en emotionele tijd brak aan. Mijn tweelingzus bleek zwanger. In verwachting mijlenver bij ons vandaan, in Jeruzalem. Vandaag is er opnieuw een wel heel bijzonder aankondiging..
Slechts enkele weken geleden nog pak ik een stel tassen in voor een hoognodig logeerpartijtje van onze jongste dochter Fleur, ruim 8 maanden. “Wij zijn er unaniem over uit dat Fleur vannacht bij ons slaapt” Ik lach als ik het appje van mijn ouders onder ogen neem. ” Geen discussie mogelijk, hoelaat mogen we haar halen dan kun jij weer een keer doorslapen” vervolgen zij zonder mijn reactie af te wachten. Hoe dat logeerpartijtje verloopt, je leest het vandaag…
Oh nee, is het echt zo erg? Het is een doodgewone woensdag als ik besef dat ik een afspraak heb gemist. Opnieuw, alweer. ” Net naar het bureau geweest, wat wegen jouw meisjes? “ Hmm… geen idee eigenlijk, ik ben al zo lang niet meer op het consultatiebureau geweest, beantwoord ik het binnenkomende bericht en vervolg; ” Ik zal eens kijken wanneer ik eigenlijk een afspraak had.” Oeps…
De eerste maanden van het leven van Fleur zijn zwaar geweest. Af en toe liet ik je op Mama van Dijk even (mee)voelen hoe de achtbaan van emoties ons jonge gezinnetje door elkaar wist te schudden. De eerste maanden van het leven van ons kleine meisje vielen haar zwaar. Alles was teveel. Elke prikkel kwam te hard binnen. Mama’s armen waren niet goed genoeg…
