Lief kind. Er komt een tijd dat ik je los zal laten. Er komt een tijd dat mijn hand niet meer de jouwe reikt. Dat je je los wurmt uit mijn armen. Dat je vertrekt zonder gedag. Dat je zwaait maar niet meer omkijkt. Dat je geheimen deelt, maar niet met mij. Lief kind. Je zult je eigen stappen zetten, je eigen fouten maken en je eigen ontdekkingstocht gaan volgen in een wereld die zelfs voor mij nog vaak zo onvoorstelbaar koud en kil voelt. Je zult uitbundig gaan lachen en tranen verbergen als je stoer wilt zijn. Je zult vallen maar ook opstaan. Rennen en weer stilstaan. Ik zal je volgen tot je uit mijn zicht bent vertrokken. Tot ik ook je schaduw niet meer volgen kan. Tot ik slechts stil kan worden en mijn handen vouw. Want wanneer mijn hand niet meer de jouwe reikt bid ik dat Hij je zal omringen, zijn hand je reikt wanneer je valt, jouw tranen droogt door kou en kilte. Dat wanneer je je alleen voelt Hij er is, jij zijn stem hoort heel dichtbij, dwars door je eenzaamheid of stilte. Lief kind. Er komt een tijd dat ik je los zal laten. […]
