Het zijn je helder blauwe oogjes die als lichtjes schijnen in de nacht ik zie ze zoeken naar de mijne waarna een glunderende glimlach wacht
Browsing Category
Moederschap
Vorig jaar heb je er meerdere keren over kunnen lezen. Mijn tweelingzus verliet ons oude vertrouwde dorpje en daarmee veel familie en vrienden om zich in Israel te settelen. Zo ging ze voor de liefde. Voor het plan wat ze ervoer dat God voor haar had. En emigreerde ze eind 2015, totaal uit haar comfortzone. Trouwde met de liefde van haar leven, reisde het eerste jaar van hun huwelijk naar prachtige plekken en nu? Ze bracht ons eerder dit jaar een bijzonder cadeau, een waanzinnige aankondiging..
“Lieverd, alsjeblieft help! We hebben een huilbaby!” Een noodkreet die elke vezel in mijn lijf wilde uitschreeuwen. Ik kon niet meer. Uren, dagen, weken werden gevuld met een huilend pasgeboren baby’tje. Een hardwerkende echtgenoot die in het midden van de nacht de deur achter zich dicht trok en ’s avonds pas laat door diezelfde deur weer binnen kwam. Een peuter die overdag al met haar vingers in de oortjes door de kamer dartelde. Laat het stoppen. Het ontroostbaar huilen stoppen. Nu! Vandaag een stukje kwetsbaarheid, een diepe emotie dat werd gedragen door machteloosheid, slapeloze nachten en een moederhart dat huilde..
Daar gaat ze dan. Mijn kleine grote peutermeisje. Haar rugzak met vrolijke kleurtjes omvat haar gehele lijfje. Eerder die ochtend vulde we hem samen met onder andere haar Nijntje beker die ze kreeg van mij voor deze eerste dag. Hoe zou ze de opvang gaan vinden? Zou het goed gaan? Was het een goede keus? We zouden het al snel gaan meemaken..
Daar zit je dan, met je goede gedrag. Eerder al besteedde ik aandacht aan mijn liefde voor borstvoeding, het antenataal kolven, hoe de productie voorafgaand aan je bevalling al op te wekken is. En hoe dat in zijn werk ging. Ja, daar zit ik dan. Een reuze boezem waar het melk uit spuit. De stuwing die de voorgevel slechts voor korte tijd deed veranderen in harde bowlingballen..
Het is een aantal maanden geleden als ik schrijf over een redelijk onbekend begrip. Antenataal kolven. Wat is het in vredesnaam en wat kunnen we er in de zwangerschap mee bereiken? Het bleek een onderwerp waar menig moeder nog nooit van had gehoord. Maar desalniettemin een onderwerp dat in mijn ogen veel meer bekendheid zou moeten krijgen want ik ben alvast dolenthousiast..
En dat voelt diep van binnen toch wel heel erg leeg, zo zonder mijn officiële aanhang. Nee, ik zit niet in een midlife crisis of persoonlijke ontdekkingstocht. Ik ga niet back to nature, backpacken of mediteren. Over een aantal dagen vieren wij groot feest tijdens de wedding van zus en zwager. Waarna ik niet veel later voor de tweede helft van deze wedding van zuslief’s wedding naar Israel vlieg…