ZORGHELDEN – Sinds enkele maanden schrijft Papa Daniel als gastblogger mee aan dit platform waar hij ons als ouders een kijkje geeft achter de schermen van zijn werk als ambulanceverpleegkundige. Een heftige baan, een zorgtaak voor jong en oud.
All Posts By
Mama van Dijk
Adoptie – Ja je leest het goed wij staan inmiddels twee jaar op de wachtlijst voor onze Thaise mini. Als jullie dit lezen is het oktober maar in de maand september was het twee jaar geleden dat ons dossier naar Thailand vloog. Stiekem hoopten we dat we in dit tweede jaar wel gebeld zouden worden met een voorstel maar het mocht nog niet zo zijn. Het 5 jaar durende proces eist zijn tol Ik schreef al eerder dat Corona ook ‘’adoptieland’ raakte waardoor ook ons proces vertraging opliep. De afgelopen weken merkte ik een onrust bij mezelf maar ook verdriet omdat onze wens nog niet vervuld is. Twee jaar van wachten in een inmiddels bijna 5 jaar durend proces eisen hun tol. Verlangend uitzien Onze armen zijn nog leeg en we verlangen zo naar ons kindje terwijl vrienden en mensen om ons heen opnieuw zwanger zijn dat doet zeer omdat je weer bepaald wordt bij je eigen grote verlangen. Dat neemt niet weg dat ik ze het niet gun want dat doen we zeer zeker maar we hadden gehoopt dat wij inmiddels ook een gezin mochten vormen. Daarom heb ik de ‘’stoute schoenen’’ aangetrokken en onze vergunninghouder Wereldkinderen gemaild met […]
PLEEGZORG – Ik had er op mijn stages en werk in de gehandicaptenzorg veel mee te maken gehad. Een heftig en beangstigend ziektebeeld vond ik Epilepsie. En toch werd ik er ineens thuis mee geconfronteerd. Thuis! Judith is een liefdevolle pleegmama. Ze schrijft over alle facetten van pleegzorg. Eerlijk oprecht en herkenbaar voor velen in de wereld van (pleeg)moeders. Het was op een donderdag avond en Estelle was al een paar dagen wat onrustig. Ze was anderhalf en goed slapen was nog nooit haar sterkste punt geweest. We dachten dat ze ziek ging worden. Deze avond huilde ze in bed en ik nam haar voor een keer mee naar beneden. Eigenlijk deden we dat nooit. We probeerden altijd te troosten op haar kamer. Maar deze herfstachtige avond legde ik haar op de bank tegen me aan. Ze leek afwezig. We vonden haar wat afwezig en het was alsof ze nog in een soort slaap was. Ze reageerde niet echt en ik noemde haar naam. Na een aantal keren en nog steeds geen antwoord zette ik haar andersom op mijn schoot neer. We zagen haar ogen draaien en uit reflex hield ik haar omhoog. Haar armen en benen verkrampten en haar […]
Het voelde een beetje zoals het loslaten van je kindje. Een kindje dat schreeuwt terwijl je weet dat je moet gaan. Altijd maar onderweg. Zoiets. Maar toch ook zo anders. Want dat kindje was het platform, dit platform waar ik op deze regenachtige dag plots weer tijd voor had. Of nee, tijd voor maakte. Misschien was dat wel de grootste sleutel tot succes.
Het is zover. De zomer lijkt langzaam zijn einde te naderen ondanks de zomerse dagen die ons nog worden voorgeschoteld. Zo ineens stonden jij en ik afgelopen weken plots weer aan de start van een nieuwe tijd, een nieuwe fase. Misschien betekende dat voor jou een tijd van drukte met werk en studie. Misschien stond je net als ik weer aan het schoolplein. Een nieuwe tijd. Hoe gaan we om met die verandering?
ADOPTIE – In mijn vorige blog schreef ik over de diepe onrust die ik ervoer. Inmiddels zijn we bijna twee maanden verder sinds we eind maart het bericht kregen dat de adoptie vertraging op zou lopen. Nu ik dit schrijf is het half juni en staan we deze maand 21 maanden op de wachtlijst, de tijd vliegt.