Ken je het begrip? Een begrip uit de bouwwereld. Door of eigenlijk mét heien slaan ze, met grote machines, heipalen in de grond. Om vervolgens de woning vast te zetten, op een fundament te zetten, dat niet wankelt. Een huis op een rots. Prettig wel.
Heien
Sinds een ruime week slaan ze heipalen de grond in, hier iets verderop. We wonen aan de rand van het dorp waar weilanden ons stulpje aan praktisch elke kant nog omringen. Maar iedereen weet, dat wonen aan de rand van het dorp nooit voor altijd is. Want waar een gemeente groeit word weiland ooit woonwijk en woont er over 10 jaar simpelweg iemand anders aan de rand van het dorp en zit jij er middenin.
Sinds een week trilt het in onze woning dat een paar honderd meter van de bouwplaats staat. Bij elke mokerslag van de hamer in deze machines voel ik een dreun in mijn woning. Het is niet per se een aangename gewaarwording maar de gedachte dat ook dit huis eens is gebouwd op een rots (van een fundering) helpt.
Bouwplaats
Naast de bouwplaats is een wandelroute aangelegd. Wat er niet alleen voor zorgt dat mijn ochtendroute 5 minuten is ingekort maar ook bijzondere gesprekken oplevert. De meisjes kijken verwonderd naar de palen die de grond in schieten. Dus dat is een huis bouwen op een rots?! Precies!
“Dus dat is een huis bouwen op een rots”
En terwijl ik die stormachtige morgen naar huis wandel na de schoolrun besef ik welke hartenonust de afgelopen week mijn grondvesten liet trillen. Zo noemde ik het. Hartenonrust. Pure onrust dat mijn hart samenkneep. Terwijl de pandemie overal ter wereld mokerslagen zet in levens, trillen onze grondvesten na. En zo Kan het zomaar zijn dat door ellende die je hoort ver weg en dichtbij dat jouw leven net als dat van mij, is gaan trillen. Bij elke mokerslag voel je de onrust. Afgelopen week hield het mij in zijn greep. Tot het gesprek over die onrust op gang kwam. Waardoor is ten diepste jouw angst gevoed. Wat liet jouw leven wankelen. Waardoor trilde jouw fundering na? Waarop was mijn levenswerk gebouwd? Kon het tegen een stootje?
Hartenonrust
Door te komen bij die hartenonrust. Bij de kern van mijn angst ontdekte ik mijn angst voor tekortkoming. Ontdekte ik mijn angst voor verkeerde keuzes. Ontdekte ik het verlangen om mijn leven te richten op Jezus. Te zien op het kruis en zijn pure genade. In de afgelopen week riep ik het uit, Heer wat maakt mij zó intens onrustig. En ik zie de nieuwsberichten van een specifieke schrijver voorbij komen in gedachten, had ik mijn identiteit in Jezus verloren aan de angst van het schrijven van een ander? Had ik die bij elkaar geraapte woorden in een mooie flyer aangenomen als waarheid? Was ik zelf nog slechts gaan horen wat ik wilde horen? Gaan zien wat ik wilde zien?
Terwijl de storm mij in de rug blaast zie ik in de verte de bouwplaats. En ik zie in gedachten het kruis. De onrust van de wereld laat onze grondvesten natrillen bij elke stoot die het te verwerken krijgt. Maar met zicht op het Kruis, met zicht op de Jezus die naakt hing aan een kruis voor onze onrust, onze ellende, onze sores en onze lasten, ons falen, maakte hij de weg vrij naar Vader. En dan lieve lezer, kan jouw leven gaan trillen, kan het stormen in jouw leven, kunnen we verdrinken in zorgen maar mag je zien op dát wat komen zal. Jouw plaats gereed. Glorie, Glorie. Koning Jezus, de weg naar Vader is vrij…
..geef je onrust maar over.
-x- Mama van Dijk
No Comments