PLEEGZORG – Waarom vecht je niet? Waarom laat je het zo? Je hebt recht! Om het besluit van jeugdzorg aan te vechten. Ze besloten dat de kinderen niet terug gaan naar jou. En dat is enorm verdrietig. Dat vind jij, dat vinden wij. Je wilt ze zo graag terug. Toch? Waarom doe je het zo? Waarom stap je niet naar de rechter? Het kan!
Jouw kinderen
Ik huil erom. En ik heb al zoveel gehuild.
Ik wil het wel uit je trekken. Ik wil het zelfs naar je uitschreeuwen. Je kinderen hebben er recht op dat JIJ, hun moeder, voor ze vecht. Maar wat doe jij? Bij de eerste de beste keer dat er wordt gezegd ‘we stoppen’ leg jij je er bij neer. Ik huil erom. En ik had al zoveel gehuild. Om dit besluit. Want wat gun ik de kinderen hun eigen mama. En wat gun ik de kinderen dat er voor ze wordt gevochten. Ik ben enorm boos en verdrietig om allebei.
Rust in hun leven
Maar ik besef me, jij doet juist dit voor je kinderen. Voor rust in hun leven. Voor de rust die jij nooit hebt gehad. Omdat het jou overkwam dat er altijd over jouw hoofd heen werd gevochten. Dat jouw plaats in een ander gezin nooit werd geaccepteerd. Dat jij je nooit thuis mocht voelen op de plek waar je liefdevol werd opgevangen. En dat heeft er volgens jou voor gezorgd dat je zo’n moeilijke jeugd hebt gehad.
Al ons later is met hen..
Dus ondanks dat ik boos en teleurgesteld ben dat er niet wordt gevochten voor de kinderen ben ik ook enorm dankbaar voor jouw keuze. Door jouw keuze om niks aan te vechten is er rust in jouw leven. In ons leven. Want wij weten nu dat de kinderen bij ons op zullen groeien. Voor iedereen is vanaf nu duidelijk: de kinderen zullen definitief bij ons opgroeien! Al ons later is met Mees en Estelle! In al het verdriet is dit het mooiste dat ons kon overkomen. Jouw liefdevolle moeilijkste keuze ooit geeft ons leven glans. Een perspectief. Een doel.
Lees hier de eerder gepubliceerde stukken rondom Pleegzorg, geschreven door Judith.
Liefs, Judith
No Comments