PLEEGZORG – Bijna vier maanden zijn we verder en niemand geeft ons antwoord op: wat gebeurt er allemaal en hoe lang blijven de kinderen nog?
We raken vermoeid
We geven al die tijd onszelf helemaal maar we beginnen een beetje op te raken. Natuurlijk geven we dit niet toe, want stel je voor… Maar óh, wat ben ik moe. Een baby en een dreumes die binnen 24 uur om en om slapen en totaal verschillende behoeftes hebben. We moeten alles als nieuwe jonge ouders ontdekken, want vóór deze 2 was er geen andere kindje fulltime in ons leven.
We hebben nog geen quality-time samen gehad en ik kan geen verlof nemen, want als gastouder kun je geen pleegzorgverlof opnemen. Dus 4 dagen in de week is het ook nog volle bak met andere kinderen tussen de 1 en 12 jaar oud. Met liefde zou ik een deel van mijn werk op willen geven als ik wist dat Mees en Estelle nog maanden in ons leven zullen zijn. Maar we krijgen geen antwoord, dus het risico kan ik niet lopen om gastkinderen op te zeggen.
Aan ons lot overgelaten
De eerste weken hebben we geploeterd, zijn we aan ons lot over gelaten. Hebben we álles zelf moeten ontdekken. We voelen ons in de steek gelaten, de instantie plaatst en laat je daarna aan je lot over. Maar we hebben het gevoel dat dit er maar bij hoort. En de onzekerheid in ons durft daar ook niet om te vragen. Want ooh, de angst om over te komen alsof we het allemaal niet aan kunnen is groot. Wat als..
We komen er wel achter dat zorgen voor pleegkinderen echt anders is dan voor een kindje dat in je gezin is geboren. We hebben vragen waar andere ouders niet eens over nadenken. Onze omgeving begrijpt ons in veel keuzes niet en dat is echt moeilijk. We hebben het gevoel dat er een kloof wordt geslagen tussen hen en ons. Ook voor hen is dit allemaal nieuw en zij hebben geen STAP cursus gevolgd. Naast de zorg voor deze twee kost het ons ook veel energie om onze keuzes uit te leggen aan ons netwerk. Wat vinden we dit ingewikkeld. Want we hebben hun liefde en hulp nodig om dit vol te blijven houden.
Wauw..
Maar ondertussen groeide onze liefde!
Want: WAUW! We mogen zorgen voor twee hulpeloze kindjes. En wat voelen we ons, naast moe, vooral heel dankbaar. We hebben onze grootste wens, om voor een kindje te zorgen, bij God neergelegd en Hij gaf ons dít! Bizar. Dus naast alle onzekerheid houd ik me ook vast aan dit vertrouwen van Hem in ons. De Heer weet wat hij doet. En al weten we niet waarom dit allemaal op deze manier moet gaan, ooit als we aan Zijn drempel staan zal het ons worden geopenbaard. Dat geloof ik.
Meer lezen over dit bijzondere verhaal lees hier dan ook de eerdere delen.
Liefs, Judith
6 Comments
Ik kan mij dit goed voorstellen. Als je een baby krijgt, krijg je kraamzorg die je alles leert. Bij een tweede leef je ernaartoe en heb je je oudste al goed leren kennen. Jullie krijgen zo ineens, BAM, twee kinderen in je leven zonder aan het ouderschap te kunnen wennen. Zonder een kraamverzorgster die jullie tips geeft en dingen leert. Ik ken jullie niet persoonlijk, maar volgens mij doen jullie het alleen maar hartstikke goed. Liefde is het allerbelangrijkste.
Zoals je het beschrijft zo is het precies! Ik herken het enorm van onze eerste plaatsing die altijd aanwezige onzekerheid, als ik dit vraag wat denken zij dan? Dus volhouden, doorgaan en zorgen…
Ok het hoe gaat het nu verder blijft een vraag die niemand beantwoord, enorm ingewikkeld want alles wat je wilt is zekerheid, duidelijkheid, houvast…
Inmiddels heb ik geleerd dat de beoordeling en weging stopt als je eenmaal pleegouder bent, pleegzorgwerkers vinden het vooral heel fijn als je eerlijk en open bent onder knelpunten zodat zij er niet pad achter komen als het al te laat is, maar man wat is dat lastig!!
Prachtig geschreven, hou vol!!! En zorg voor een oppas die jullie eens per week of twee weken wat tijd samen geeft. Een etentje, een filmpje of een wandeling met zn tweetjes… Tijd voor elkaar heb je hard nodig!!!
Liefs!
Poeh, wat heftig om te lezen! Ik lees een heel eenzame plek ondanks een netwerk en professionele begeleiding..
Als ouder voel je je soms ook wel beoordeeld maar in deze situatie is dat wel even anders.. Maar vraag hulp/oppas voor zomaar even een uurtje of zelfs twee.. Zorg voor 1 of 2 anderen die ook jouw pleegkindjes goed kennen en loop even buiten in de zon. Gewoon even ademhalen. Moeder zijn is overweldigend.. Een dikke virtuele knuffel!
Hi, ik ben pleegzorgbegeleider en als ik dit zo lees denk ik vooral; ga het aangeven, want pleegouder zijn is echt een heel moeilijke taak, waarin je goede ondersteuning nodig hebt van je netwerk en pleegzorgbegeleider! Een appje of belletje kan soms al zo helpen, even horen dat je t goed doet. Maar ook handvaten wil je en mag je vragen.
Je kwetsbaar opstellen is lastig soms, maar om je te ondersteunen wel nodig. Beter nu aangeven waar je tegen aanloopt, dan wanneer je het wellicht niet goed meer trekt allemaal.
Heel veel sterkte!!
Ontzettend bedankt voor jullie lieve berichten! Dat meeleven doet ons intens goed!
Het lijkt me zo moeilijk dit. Respect dat jullie dit doen en kunnen. Het gaat jullie lukken.