Het is een rustige morgen wanneer ik kroel met mijn beide meisjes in bed. Onze slaperige ogen bewijzen dat we niet lang daarvoor uit de nacht zijn ontwaken. Dankbaar! Met natte kussen en warme knuffels begin ik mijn dag. Aangekleed komen we niet veel later beneden..
Die morgen
De meisjes nestelen zich in een lekker plekje op de bank terwijl de tv de rest doet. Ik smeer boterhammen voor het ontbijt en boterhammen voor school. Vanuit de kamer hoor ik slechts een “pindakaas en fruithagel”. Ik knik en glimlach.
Niet veel later staan er gevulde bekers en bordjes op tafel. Gevulde tassen eveneens. Vandaag is er geen ruzie over welke kleur voor wie was. Vandaag besluit ik geen agente te spelen en het overige ontbijt in een extra zakje mee te geven naar school.
Door de gekleurde gangen
Mogen we al naar school alsjeblieft?
Binnen hetzelfde uur zitten we op de fiets. De kleuter rijdt voorop. De peuter zit in het voorzitje van mijn mamafiets. Mijn ogen staren langs het maisveld, langs de massa mensen die deze morgen op hetzelfde ritme draaien. Ik denk aan de camper die we op ons wensenlijstje hadden gezet. Aan een groot stuk bouwgrond met een boomgaard en een klein huisje daarop waar we van droomden. Ik denk aan de vele doelen die ik had gesteld, de vele passies die ik voelde..
We lopen door de gangen. Eerst de kleuter. De juf zit gehurkt op een veel te klein stoeltje. Haar hele houding straalt rust, liefde uit. Naast haar liggen drie kaarten. Op de kaarten staat een high five, een knuffel en een hand. Mijn dochter tikt een kaartje aan om de juf vervolgens een high five te geven. Ik zie haar stralend de klas in lopen. Ik zie haar, exact zoals ze is. Ze neemt plaats op haar blauwe stoeltje, we zwaaien.
Slechts een paar meter verder is het de beurt aan de peuter. Trots paradeert ze die ochtend rond de tafel vol plastic diertjes. Ze zwaait. Ze glundert. En ik? Ik loop naar buiten. Alleen. Het plein is verlaten. De zon die moeite heeft met het doorbreken van het wolkendek komt met gedoseerde straal mijn kant uit. Dankbaar.
Dieper in mijn hart
Ik fiets terug langs het maisveld. Ik staar en denk terug aan al die passies, die dromen, die doelen en dat verlanglijstje. Dit keer staar ik verder. Dieper in mijn hart. Terwijl ik een traan van mijn wangen veeg besef ik dit.. dit is geluk.
Zien wat je hebt, op een plek waar je je thuis voelt. Helemaal jezelf kunt zijn. Waar je samen deelt in overvloedig veel liefde. Thuis en van huis.
Dankbaarheid, het is de kortste weg naar geluk.
Gelukkig!
Niet veel later krijg ik psalm 16 vers 2 in mijn hart. “U bent mijn Heer, mijn geluk, niemand gaat U te boven.” Bam! Die is raak. Wát een liefde!
-x- Mama van Dijk
No Comments