Na een stel intensieve dagen in het ziekenhuis stromen de vragen binnen. Hoe is het met Fleur? Hoe is het thuis? Hoe is Naomi eronder en hoe gaat het met Mama van Dijk na maandenlange onzekerheid met haar ontroostbare baby? Vandaag praten we jullie bij..
Een zoektocht naar wat voor haar kan en wat nog teveel is. De realiteit zoals hij nu is. En zo genoten we afgelopen weekend van de zon en namen we de meiden ’s middags een uurtje mee naar het dorp. ’s Avonds hadden we ook nog een verjaardag bij familie en even leek het erop dat het allemaal prima ging.
Helaas was de dag die daarop volgde de harde waarheid. Opnieuw was ons meisje op verschillende momenten van de dag compleet overstuur. Troosteloos. Als mama doet dat zeer. Het was teveel gebleken, en alleen ik had op dat moment moeten inzien dat dat ook echt teveel zou zijn. Toch zal dit de komende maanden onze zoektocht blijven. En als dat het ergste is? Dan vouwen we onze handen, kijken we op naar boven, en zijn we Hem oprecht en intens dankbaar voor alle handvatten die we nu hebben zodat we weten hoe we haar weer comfortabel kunnen krijgen.
Dan hebben we slechts een gevoelig meisje dat onze geborgenheid, liefde en aandacht een beetje extra nodig heeft. Verdiend. Terwijl ik deze update schrijf zijn onze twee meisjes nog even in slaap. Een momentje me-time. Even niks. Na de eerste drie heftige maanden vol troosteloze huildagen volgde de opname van ons drie maanden jonge dochtertje Fleur waarover we hier al meerdere keren schreven. De conclusie en oorzaken bleek hand in hand te gaan met haar prikkelverwerking. De prikkels die als kanonskogels binnen kwamen en zorgde voor die heftige ontladingen.
We kunnen wel stellen; Die troosteloze tientallen uren huilen per dag, ze zijn voorbij! Tijdens de ziekenhuisopname werd Fleur terug naar de basis gebracht, een strikt schema, tips en tricks, een complete reset. Medische oorzaken werden uitgesloten en na een week waren we weer thuis.
Op dit moment vieren we zowaar weer elke dag een feestje. Genieten we van onze meisjes. Van de schaterlach van Fleur als je met haar door de kamer huppelt, van het kletsen en glunderen als ze naar haar grote zus kijkt. Maar er is een kanttekening. We moeten namelijk bij elke activiteit bedenken wat en hoe Fleur daarop gaat reageren. Wat hebben we vandaag al gedaan? Wat kan er nog en is het het waard als het mis gaat?
Naomi houd haar vingertjes niet meer in haar oren om het geluid van het huilen te dempen, dat hoeft simpelweg niet meer. Ze neemt de rol als grote zus serieus en kopieert het moederschap op haar eigen pop. Een fantastische (poppen)mama is geboren! Wat ben ik ook ontzettend gek op mijn grote meisje.
Ook bij mij mag nu de zon weer gaan schijnen, in en buitenshuis, wat beter gaan. Alhoewel de nachten helaas nog kort zijn en de zoektocht soms nog voortduurt, merk ik dat het moment van verwerken is gekomen. Ineens is mijn kleine pasgeboren meisje al een hele baby. De overleef-stand zakt zachtjes van mijn schouders. En dan volgt toch opnieuw een traan….
Benieuwd geworden hoe het verder gaat? Komende blogpost lees je het vervolg op Mama van Dijk, hoe het ons gezin nu vergaat en meer. Lees je mee?
-x- Mama van Dijk
No Comments