Die morgen stappen we de deur uit. Als vanzelf herinner ik mijn peuterzoon aan de enkele tegel afstap, die onze entree bij de voordeur rijk is. Wat zeg je me nu? Onhandig voor kinderen met slechte ogen denk ik geregeld maar hé, gewenning is soms ook de sleutel tot succes. Hand in hand lopen we richting de auto als hij plots stil blijft staan. “Mammaaaaaaaa, kleine maaaaam” ik kijk op. Voel mijn hartslag versnellen in de seconde van het ogenblik. Ik pak hem op, houd hem vast en vraag dan uitzonderlijk verbaasd wat hij ziet. Opnieuw, dit keer met zijn wijzende vinger, exact de juiste kant op zegt hij; “Maaaaaam”. Ik kan mijn oren niet geloven. Wat zeg je nou roep ik. ” Zie jij díe maan??” vervolg ik euforisch??!! Enthousiast van mijn zojuist getoonde enthousiastme ziet hij vervolgens overal een maan met de gedachte dat hij zijn moedertje graag nog eens zou verbazen. In de auto, op het raam, in de autostoel -en op velen meer- overal zit ineens een maan, haha. Maar ik weet dat dát slechts het spel van enthousiame vormt. Belofte Die morgen had ik geen woord over een maan gesproken. Alles leek erop dat hij […]
