PLEEGZORG – Pleegmoeder Judith, neemt ons maandelijks mee in de reis van het moederschap, rondom pleegzorg. Een reis met flinke hobbels, pijnlijke wonden maar bovenal de liefde. De liefde voor hen..
Hier lees je alle eerdere delen die ze schreef. Tissues klaar? Lezen maar!
Nauwelijks updates
Het traject van moeder Miranda duurt voort. We krijgen nauwelijks updates. En als we wat horen is dit niet heel positief. Het is een intens traject zoals we begrijpen. Omdat Mees en Estelle inmiddels al een lange tijd bij ons wonen moet ik eerlijk zeggen dat ik het steeds ingewikkelder vind om deze dingen uit handen te geven.
Of laat ik zeggen, ik vind het moeilijk dat ik er geen grip op heb. Maar dat is maar goed ook, want dat wil ik eigenlijk ook helemaal niet. Ik wil absoluut geen invloed hebben op de weg die moet worden gelopen of op de uitkomst die het gaat brengen. Mijn handelen en gedachten wil ik schoonhouden van oordelen over het kunnen van deze moeder en de beoordeling die zij moet gaan krijgen. Ik probeer mijn input te beperken tot wat ik zie bij de kinderen en wat zij nodig zijn.
Maar oh wat is dat moeilijk. Wat maak ik mij zorgen om dit traject, om de moeder maar vooral om de keuzes van de hulpverleners. Keuzes die voor de kinderen levenslange gevolgen hebben. Via de gezinsvoogd, die het proces bewaakt, krijg ik af en toe wat te horen over de voortgang en de plannen die er liggen. In mijn ogen worden er grove fouten gemaakt, dan is het echt heel moeilijk om je mond te houden. Kritische vragen stel ik wel, maar ik ben alleen maar de tijdelijke pleegmoeder, dus mij wordt weinig uitgelegd.
We ervaren dat er in dit traject NIET naar de kinderen wordt gekeken.
Evaluatie
Er wordt niet gevraagd of überhaupt gekeken naar wat zij nodig hebben, zij moeten maar mee doen in het probeersel. En de spanningen lopen op. We krijgen te horen dat het plan er ligt dat de kinderen, onder begeleiding, binnenkort weer bij hun moeder gaan wonen. Ondanks veel zorgen die er zijn om moeder en haar handelen.
We sluiten aan bij een evaluatie- en voortgangsgesprek… hier worden we verdrietig, boos en bang. Maar gaan ook onze ogen open. Dit traject is er niet voor de kinderen. Dit systeem is niet gemaakt om de kinderen te helpen. Dit gaat alleen over ouders, hun handelen en wat zij graag willen… De namen Mees en Estelle zijn allebei twee keer genoemd in een ruim twee uur durend gesprek. Ondanks alle zorgen die er zijn, en geloof mij; dat was niet mals, stemt iedereen er mee in dat de kinderen naar huis gaan en moeder het mag gaan proberen.
Behalve hij
BEHALVE één iemand! Één iemand die zich wel om de kinderen bekommerd, die wel kijkt naar wat zij nodig hebben, die wel realistisch is en durft te zeggen waar het op staat. Dit is de gezinsvoogd… de eindverantwoordelijke. Een man met een hart van goud. Hij begrijpt dat het allemaal niet makkelijk is, dat je niet zomaar de stekker er uit kan trekken.
Maar hij somt op welke zorgen er liggen en geeft aan dat het toch echt niet realistisch is dat de kinderen binnen afzienbare tijd op een gezonde manier, ook met begeleiding, bij hun moeder kunnen gaan wonen. Hoe graag we dit allemaal willen, hij geeft aan dat hij niet weet of dit traject verder kan.
De gezinsvoogd moet met zijn team in beraad, deze keuze kan hij namelijk niet alleen nemen en geeft aan dat hij daar een paar dagen voor nodig heeft. Dan zullen we horen of zij de keuze maken om definitief het ‘naar-huis-gaan-traject’ te stoppen óf dat Mees en Estelle wel naar Miranda gaan en zij het mag gaan ‘proberen’..
..wordt vervolgd.
Liefs, Judith
No Comments