Het is zondagmorgen en we zitten in de (bomvolle) kerk. En dat had een reden, vandaag een wel heel bijzondere dienst. Ons jongste vriendinnetje zal worden gedoopt en peuterlief schittert op haar stoel tussen papa en mama in. Ik hoef niet naar de oppas hé? Vraagt ze me voor de zekerheid..
We zijn aan de late kant, en nemen plaats op bijgeschoven stoelen met het zicht gericht op het doopvont. Doopvont? Jazeker. Er worden bij ons in de gemeente kinderen gedoopt en dat vind ik fantastisch. Het is zo puur, zo liefdevol en zo fijn om te midden van je broers en zussen in de gemeente als ouders te zeggen; Heer, hier is mijn kleine kindje. Wij hebben het zo vreselijk lief maar U heeft het als eerste liefgehad. U kende ons kindje al voor wij van zijn bestaan wisten. U heeft het gemaakt en vandaag willen we een zegen over dit mooie kindje vragen. Hoe tof is dat?
Kies elke dag opnieuw
Vandaag de dag kunnen we ons overigens heel druk maken in de christelijke kringen rondom kinderdoop of volwassendoop maar is het allebei niet schitterend? Moeten we niet eens heel hard weglopen van alle oordelen en elkaar in liefde omarmen? Want wauw, hoe je ook kiest voor Jezus. Hoe je weg naar die persoonlijke relatie met Hem dan ook is verlopen, het is elke dag weer jouw persoonlijke keuze om hem te volgen. Om wat niet goed is achter te laten bij het kruis en in Zijn liefde te leven.
Ik zie die middag onze voorganger op zijn knieën de kinderen ,die massaal naar voren zijn gekomen om de doop te kunnen zien, toespreken. Ik stel me zo voor dat Jezus hetzelfde deed, omziend naar de kinderen van de gemeente. Het gaat die zondag in de doopdienst over discipelschap en bekering. Het is dochterlief die het woordje bekering anders opvat en me lachend aankijkt als ze luid zegt “Vekering mam”. Ze glundert alsof de dominee zojuist iets heel grappigs heeft gezegd. Ik glimlach.
Je kind kwijtraken
Ik moet plots denken aan het beeld van Jozef en Maria die kindje Jezus kwijt zijn. Ze zoeken overal en uiteindelijk vinden ze hem in de tempel. Is dat als ouders niet ook ons grootste verlangen? Dat we onze kinderen niet kwijtraken aan de wereld maar vinden in Hem. In de Schepper van onze kinderen die stuk voor stuk Meesterlijk mooi werden gevormd in een moederschoot.
Lucas 18 v. 15 -16: “De mensen probeerden ook kleine kinderen bij hem te brengen om ze door hem te laten aanraken. Toen de leerlingen dat zagen, berispten ze hen. Maar Jezus riep de kinderen bij zich en zei: ‘Laat ze bij me komen, houd ze niet tegen, want het koninkrijk van God behoort toe aan wie is zoals zij.”
Ik kijk die ochtend naar mijn gniffelende driejarige dochter en bedenk me dat alhoewel ze nog zo weinig van het alles begrijpt, dit de beste plaats is. Hier wil ik alles loslaten en het overgeven aan Hem. In die persoonlijke verbintenis met Jezus.
Gebed
“Heer, U kent mijn kind en soms ben ik als moeder zo bang om hen los te laten. Bang om het grip op hun kwetsbare leven te verliezen. Maar Heer vandaag mag ik opnieuw weten (en morgen en overmorgen weer) dat Uw handen rusten rondom hen. Heer, als ik bang ben mijn kind te verliezen aan de wereld, wilt U dan zorgen dat ik haar zal vinden bij U.”
Een amen in je hart is genoeg.
-x- Mama van Dijk
1 Comment
DANK (vanuit mijn hart!