Die morgen stappen we de deur uit. Als vanzelf herinner ik mijn peuterzoon aan de enkele tegel afstap, die onze entree bij de voordeur rijk is.
Wat zeg je me nu?
Onhandig voor kinderen met slechte ogen denk ik geregeld maar hé, gewenning is soms ook de sleutel tot succes. Hand in hand lopen we richting de auto als hij plots stil blijft staan. “Mammaaaaaaaa, kleine maaaaam” ik kijk op. Voel mijn hartslag versnellen in de seconde van het ogenblik. Ik pak hem op, houd hem vast en vraag dan uitzonderlijk verbaasd wat hij ziet.
Opnieuw, dit keer met zijn wijzende vinger, exact de juiste kant op zegt hij; “Maaaaaam”. Ik kan mijn oren niet geloven. Wat zeg je nou roep ik. ” Zie jij díe maan??” vervolg ik euforisch??!! Enthousiast van mijn zojuist getoonde enthousiastme ziet hij vervolgens overal een maan met de gedachte dat hij zijn moedertje graag nog eens zou verbazen. In de auto, op het raam, in de autostoel -en op velen meer- overal zit ineens een maan, haha. Maar ik weet dat dát slechts het spel van enthousiame vormt.
Belofte
Die morgen had ik geen woord over een maan gesproken. Alles leek erop dat hij die kleine maan aan de hemel daadwerkelijk had gezien. En juist dat zou voor zijn aangeboren congenitale nystagmus volstrekt onmogelijk moeten zijn. Terwijl we onze weg vervolgen brengt God me terug in gedachten naar een warme herinnering aan Zijn(!), Gods belofte voor ons mannetje.
Hij had het ons gezegd. Door de koosnaam Juus die we al snel gebruikten na zijn geboorte. En door Zijn fluistering : “of we door hadden wat we continu over hem uitspraken bij het noemen van die naam”. Zijn koosnaam bleek een betekenis te hebben waar we achter kwamen na de uitslag van alle onderzoeken; God voorziet en maakt beter! Wauw. Vanaf dat moment blijven we vertrouwen dat Hij de situatie om zal keren ten goede. Hoe dan ook. Ons gebed om genezing veranderd wel tot een gebed van hoop voor de toekomst want Juda (= de Prijzende) is intens geliefd en hoort er bij, exact zoals hij is, mét de allermooiste wiebelogen.
En terwijl ik die morgen plaatsneem op de bestuurdersstoel stuur ik allereerst onze ambulant medewerker een voicememo. “Hij ziet deze maaaaaaaaaan!!! Wil je alsjeblieft vragen of we een vervroegde extra screening mogen doen naar de ontwikkeling van zijn Nystagmus? “
Met kippenvel -all over- dank ik Vader. Voor al zijn goedheid en deze plek, eersterangs, om dit wonder te zien voltrekken.
Uitgelaten
De man die word ingelicht reageert op zijn manier uitgelaten..
“..dat word gewoon een rijbewijs!!”
Die avond slaan we de bijbel open. Een oud bijbel memorisatiekaartje lijkt er verstopt te zitten. Precies daar. Kennelijk wachtend tot dit moment, een dag waarop God opnieuw zo duidelijk spreekt.
Want Jezus zei tegen hen: Bij de mensen is het onmogelijk. Maar niet bij God want bij God zijn alle dingen mogelijk. – Markus 10 vers 27
We weten niet wat God gaat doen in het leven van onze peuterzoon maar wij kunnen niet wachten om al het wonderlijks te aanschouwen. Eersterangs.
-x- Mama van Dijk
No Comments