Terwijl je dit leest vlieg ik naar Jeruzalem. Ik zeg ik, omdat de rest (mijn drietal) thuis is gebleven, naar school gaat en geniet van elkaar. Afgelopen dinsdag schreef ik er al over. “Babynews” Ik ga op kraamvisite in Jeruzalem en het enige dat ik meeneem is een handbagagekoffertje. Bevrijdend wel, moet ik bekennen.
Zoals velen van jullie weten woont mijn tweelingzus sinds vier jaar in Israël. Vier jaar alweer! Ze ontmoette de man van haar leven tijdens haar eerste bezoek aan het bijzondere land en trouwde. Vanaf de zijlijn word ik sindsdien meegenomen in de liefde voor het land met een hoopvolle visie, een missie voor Israël.
Terwijl we samen gehurkt in de tuin zitten wijs ik omhoog. Kijk Naomi, daar, op de hoek zitten vogeltjes. Zie je ze? Dochterlief maakt een opgewerkte indruk en reikt met haar handjes omhoog. Ze maken een nestje vertel ik haar, en soms, vervolg ik, laten ze ook wel eens wat takjes vallen. Misschien word hun huisje wel een beetje te groot? Naomi begint te rapen. Daar! Klinkt enthousiast! Geloofsopvoeding, een moeilijke taak?
Doda? Ja feitelijk gezien ben ik niet alleen tante maar ook aunt (in Engels) en doda (in Hebreeuws). In onze wilde tienerdromen woonde we, zuslief en ik, in een twee onder één kap. Konden onze kinderen via een deurtje in de schutting oversteken naar de tuin van de ander. Dat kleine deurtje (dat ik me voorstelde) tussen het leven van onze kindjes in werd een vliegreis van 5 uur.
Ik loop in alle vroegte schiphol binnen, geniet van een ontbijtje en loop niet veel later de trap op richting het oranje gekleurde vliegtuig. Zouden mijn meisjes al wakker zijn? Ik neem plaats dichtbij het raam terwijl mijn gedachten me al vrij direct meenemen op ontdekkingsreis. Wat als.. Dan.. Zou papa..? Een kleine knoop in mijn buik verlaat me al snel nadat we zijn opgestegen. Boven de wolken..