MOEDERS MET PASSIE – Ik ben Annemarie, 43 jaar en getrouwd met Maarten en wij wonen in Den Haag. Ons gezin bestaat uit zeven kinderen. Onze oudste zoon is Jim (2000) daarna komt Sam (2001) Julia (2003) Guus (2009) Saar en Suus (2013) en Jet (2017). En ik ben zwanger van nummer 8 (september 2020)..
In de rubriek Moeders met passie geven we het woord aan moeders zoals jij en ik met een verhaal, een passie en droom maar bovenal een gedreven warm moederhart. “Collega” Annemarie Geerts vlogt met veel enthousiasme over haar leven als moeder, vrouw en echtgenote.
Een groot gezin
..ja, ze zijn allemaal van dezelfde man. Nee, het is nu nog niet klaar. Nee, we zijn zelf niet gelovig, en nee het is inderdaad niet van deze tijd, ik weet het. Waar de ene moeder haar handen al vol heeft aan één kind, kan het gezin voor mij niet groot genoeg zijn. Maar dat is niet altijd zo geweest. Kinderen dat was iets voor een ander. Vond het gewoon niet leuk.
Vlak voor mijn afstuderen bleek ik zwanger van Jim. Met dikke buik ronde ik mijn HEAO opleiding af. Tijd om bij mijn zwangerschap stil te staan had ik niet. Op vrijdag had ik mijn laatste recht tentamen en zondag ben ik bevallen. Eenmaal moeder, was mijn HEAO mentaliteit nog steeds aanwezig. Het idee was om nu “snel “een gezin te stichten en dan als de jongste op school zat aan het werk te gaan.
Mijn carrière plannen waren foetsie
Jim was 1,5 toen ik beviel van Sam. Een zwangerschap volgens het boekje en de bevalling verliep zelfs nog vlotter dan de eerste keer. Mijn carrière plannen waren foetsie. Het leven met twee kleuters beviel mij prima. We wilden graag nog een kindje en er volgde opnieuw een probleemloze zwangerschap en bevalling. Julia was mijn eerst meisje. En mensen dachten dus dat het daarom nu wel klaar zou zijn.
Ik merkte dat de omgeving zich ermee ging bemoeien
De overstap van drie naar vier kinderen was een lastige. Daar komen argumenten bij kijken als ruimte in huis en plekken in de auto. Ik merkte ook dat de omgeving zich er mee ging bemoeien. Als ik soms aangaf, best nog een vierde te willen, nou dan vlogen de redenen om dat vooral niet te doen me om de oren. Zelfs mijn oma zei dat dat tegenwoordig toch niet meer hoefde? Nee het hoeft inderdaad ook niet. Maar de wens bleef. Ons vierde kindje werd Guus.
Een levensgevaarlijke complicatie
Guus zijn bevalling verliep niet geheel vlekkeloos. Na een bevalling van 5 uur (dat dan weer wel) werd Guus geboren en bleek dat de bloedvaten over de vliezen heen liepen. Vasa previa ook wel genoemd. Een levensgevaarlijke complicatie die niet alleen gevaarlijk is voor kind maar ook voor de moeder. De schrik zat er voor het eerst echt in.
Er volgde vier heerlijk jaren met Guus thuis en de grotere kinderen op de basisschool. En ja hoor na Guus zijn eerste wen dag op de basisschool was bij mij al duidelijk dat ik deze fase nog niet kon afsluiten. We besloten te gaan voor onze aller-aller laatste zwangerschap. Dat werd de tweeling! Omdat de dames het twin tot twin syndroom kregen zijn Saar en Suus met 36 weken gehaald. Saar een sterrenkijker en Suus in een stuit.
Een tweeling makkelijk?
Ik was altijd van mening dat een tweeling een makkie was. Gewoon twee kinderen tegelijk. Dat moet toch voor mij een makkie zijn? Het viel mij behoorlijk tegen. Ik ben nu zelfs van mening dat een mens niet is gemaakt voor het opvoeden van twee kinderen in dezelfde levensfase. En toch namen we alle risico’s op nog een keer een tweeling namen we voor lief. Het was een kwestie van ogen dicht en de sprong wagen. Zo voelden we dat. We wilden graag nog een kindje. Het werd jet. Mijn cadeautje.
Haar zwangerschap en bevalling waren verre van een cadeautje.
Mijn been besloot niet alleen de bloedafvoer te stoppen maar ook de bloed toevoer. Uiteindelijk ging mevrouw ook nog in een stuit liggen en werd het een ziekenhuis bevalling. Kort en heftig, twee woorden die het geheel samenvatten. Maar daarna begon het grote genieten. Gewoon een kind in bad zonder dat een ander huilend ligt te wachten tot die aan de beurt is. Een kind borstvoeding geven, naar bed brengen, verschonen alles is een peulenschil vergeleken met een tweeling. Inmiddels ben ik opnieuw zwanger en hopen we in september nummer acht in onze armen te sluiten. Wauw!
Heeft het moederschap je veranderd als persoon?
De liefde voor mijn kinderen dwingt mij tot een soort van totale overgave.
Het hele leven van mijn eigen moeder draaide om de kinderen. Hoe dan? Dacht ik vaak met mijn egoïstische puberbrein. Maar na negentien jaar moederen ben ik tot de conclusie gekomen dat ook ik mijzelf dagelijks volledig weg cijfer. De liefde voor mijn kinderen dwingt mij tot een soort van totale overgave die geen andere geliefde mag of kan eisen.
Hoe zorg je voor jezelf als moeder?
Ondanks dat ik het liefst al mijn liefde in het ouderschap zou willen pompen ben ik mij wel heel bewust van de noodzaak van balans. Mijn ervaring is dat een moeder die goed voor zich zelf zorgt een veel leukere moeder voor haar kinderen is. Dus iedere week ga ik samen met mijn man paardrijden en heb ik mijn motor rijbewijs gehaald waardoor ik ook vaak in het weekend op de motor stap met mijn man voor een ontspannen rit.
Daarnaast drinken we iedere avond samen een wijntje en bespreken we de dag. En er is namelijk altijd wel wat te bespreken. De verschillende leeftijden brengen een variatie aan gespreksstof. Pubers maken overal een potje van, maar peuters nog veel meer. Al deze momenten bij elkaar geven mij de energie en ondersteuning die ik nodig heb om mijn kinderen met geduld en liefde op te voeden.
Kun je iets vertellen rondom ups en downs in jouw leven als moeder?
Na de geboorte van de kinderen moesten we echt aan de bak. Het voeden, verschonen, wassen en wiegen van baby’s bleek echt niet zo eenvoudig. En daarnaast moest ook het spreekwoordelijke brood nog op de plank komen. Het was een drukke en hectische periode. Ik kon mij nooit voorstellen dat er leukere mannen bestonden dan mijn man. Hij is lief, grappig, zorgzaam en een vader uit duizenden. Daar kon niemand tegenop. Tenminste, dat dacht ik. Die andere man was er dus wel. Het viel niet meer te ontkennen. Deze moeder van zeven was verliefd.
Waar was het mis gegaan en hoe nu verder?
Een week na de eerste vlinders besloot ik een punt achter die vriendschap te zetten en het contact te verbreken. Naar mijn idee de enigste oplossing. Alles wat je geen aandacht geeft, kan ook niet groeien. Maar het duurde tot mijn schaamte nog dik drie maanden voordat de kriebels verdwenen en ik weer helder na kon denken.
Verliefdheid is echt een tijdelijke staat van ontoerekeningsvatbaarheid. Hoe sterk het gevoel ook lijkt te zijn, het gaat uiteindelijk over, als je het maar de tijd geeft. Schijnbaar hoeft er niet altijd iets heel erg mis te zijn met je relatie als je wat voor een ander voelt. Het kan best zo zijn, maar het hoeft dus niet. Tot mijn opluchting maakte mijn man het niet groter dan dat het was. Ik was iemand tegengekomen die een gevoelige snaar raakte, meer niet. Verliefdheid is niet iets dat je ‘s ochtends als je opstaat besluit. Het overkomt je.
Je gevoelens kan je niet dwingen. Wat je er mee doet gelukkig wel.
Gelukkig was de huwelijks “crisis” tijdelijk. De kinderen werden ouder, er kwam wat meer tijd voor elkaar. Heel cliché maar we zijn er sterker uitgekomen. Zoveel jaren later moet ik daar nog wel eens aandenken. Meestal tijdens een rustgevend karweitje als het bakken van een appeltaart. De vervaardiging van dat ellendige vlechtwerkje van deeg is net zoals het huwelijk een tijdrovend klusje. Het enigste verschil is dat de geur van warme appels en kaneel in de keuken uiteindelijk een tamelijk waterdichte garantie is op `geluk’ en `gezelligheid’. Het huwelijk heeft die garantie niet. Een gelukkig huwelijk zit hem niet in de afwezigheid van problemen maar het vermogen om er mee om te gaan.
Welke dromen/passies geef jij liefde?
Toen ik zelf moeder werd miste ik de eerlijke ervaringsverhalen. Ik heb mij nog nooit zo alleen gevoeld als ik weer eens met mijn dreinende kind in de supermarkt liep en onder toeziend oog van diverse moeders met de bekende “nou lekker opgevoed” blik, maar weer mijn de aftocht blies. Het leek overal om mij heen goed te gaan behalve bij mij.
En als ik moeders er eerlijk naar vroeg dan lieten ze na lang vragen soms wat los over een tegenvallende bevalling of ouderschap maar altijd met schaamte. Ik wist zeker dat er meer vrouwen waren die het ouderschap gewoon geen peulenschil vonden. Maar waarom vertelden we elkaar dat dan niet gewoon? Waarom moest die verwachting altijd maar hoog gehouden worden?
Doordat ik niet aan die verwachtingen kon voldoen voelde het toch al snel als falen. En eigenlijk is dat gek want door je problemen te delen worden ze echt een stuk overzichtelijker en kom je erachter dat vaak meer mensen in het zelfde schuitje zitten. Als je over een probleem praat ben je al halverwege een oplossing. En wordt het gevoel van falen steeds minder. Andersom werkt het toch ook? Door het delen van mooie momenten worden die momenten toch ook nog mooier.
Niet oetsiekoetsielief, Zwitsel zacht of uber schattig maar hard, rauw en eerlijk.
Dus ben ik begonnen met schrijven over het ouderschap, de mooie en de minder fraaie kanten van het ouderschap. Dus geen mooi makerij of onderwerpen waar we niet over praten. Niet oetsiekoetsielief, Zwitsel zacht of uber schattig maar hard, rauw en eerlijk. Een heerlijke manier om mijn mening te ventileren in de hoop erkenning en herkenning voor andere ouders te genereren. Al is er maar een moeder die zich in mijn verhaal herkent is mijn missie geslaagd.
Wat hoop je te bereiken?
Ik pleit voor een geheim bondgenootschap tussen moeders. Ik rij sinds kort motor, en iedere motor rijder groet een mede motor rijder door zijn hand naar de ander op te steken. Niet omdat hij diegene kent, maar omdat ze allebei ooit een motor zijn gaan besturen. Kennelijk schept dat dus een band. Ik vond dat gebaar altijd een beetje raar. Tot het moment dat ik zelf op die motor zat en een van hen was. Ineens voelde het helemaal niet meer raar om naar een man van middelbare leeftijd op een motor te zwaaien.
Als je moeder bent en je loopt daar met een wandelwagen met een kleine miniversie van jezelf dan kom je vanzelf nogal wat mede moeders tegen. Je kent ze niet, maar je weet wel waarom ze er zo doodmoe en gelukkig tegelijkertijd uitzien, er een melkvlek achterop hun rug zit en hun haren ongekamd zijn. Wat zou het fijn zijn als moeders elkaar ook zonder woorden kunnen laten weten dat ze onderdeel zijn van een groep. En dat hoeft niet ingewikkeld. Ik noem het de knik. Je glimlacht een beetje en je knikt. Verder zeg je niks. Meer is ook niet nodig. Als moeder weet je echt genoeg…..Ik hoop dat over vijf jaar iedere moeder in Nederland deze knik heeft gekregen van een mede ouder. Zo hoeft niemand zich meer alleen te voelen in het ouderschap.
Wat wil jij andere moeders (to be) meegeven?
Eenmaal moeder zal het leven nooit meer hetzelfde worden. Waar je altijd alleen jezelf had om druk over te maken, heb je nu de zorg voor iets dat véél belangrijker is: jouw kind. En die zorg gaat nooit weg. En als ik mijn eigen moeder in de paniek zie schieten als ik ziek ben of mijn planning door zieke kinderen in het honderd dreigt te lopen, dan weet ik dat je je ook nog heel veel zorgen maakt over een 43-jarig kind.
Je tekent een contract voor het leven. En het gekke is dat kosten noch moeite worden gespaard om de beste kinderwagen of de fiets aan te schaffen voor het kind. En ondertussen vergeten ouders zichzelf en elkaar. En het zit hem helemaal niet in ingewikkelde afspraakjes, grote cadeaus, bioscoopbezoekjes of romantische etentjes. De agenda is immers al vol genoeg. Het hoeft echt niet zo moeilijk. Het is vaak de gedachte die telt.
Dus dat dekentje wat je man over je heen legt als je om 19.00 op de bank in slaap valt is al meer dan genoeg. Zorg goed voor elkaar en jezelf en zoek die balans. Want een van de beste dingen die je een kind kunt geven is dat het tussen en met zijn ouders goed gaat..
Liefs Annemarie
Bedankt lieve Annemarie voor het uitgebreide interview dat we samen mochten realiseren. De kwetsbare momenten die je met ons wilde delen en je warme moederhart. Namens Mamavandijk.nl wensen we je vele blessings toe in je zwangerschap en je prachtige gezin.
Volg deze prachtige mama op Instagram: ” @mamavanzeven “
No Comments