Als nieuwbakken ouders tellen we regelmatig onze slaap, herken je dat? Tegenwoordig houd mijn samsung health app, de boel ongevraagd aardig bij. En dat brengt nogal wat choquerende cijfers met zich mee. Schommelde ik een tijd geleden nog rond de vrij normale 6 uur slaap per nacht, ben ik de laatste weken weer blij als dat de teller op vier staat. Onze kinderen slapen licht, onrustig (na een drukke dag) en zijn vooral buitengewoon vaak wakker. In de post van vandaag neemt Papa van Dijk je mee in het onderwerp slapen. Iets dat ook hij als jong guppie niet graag deed, maar tegenwoordig…
september 2017
“Mama?” klinkt teleurgesteld die morgen. “Naomi wil niet groot zijn”. Twee beteuterde oogjes kijken naar de grond. Lieverd, je bent mama’s kleine en ook mama’s grote meisje. Jij bent al zo groot en stoer en jij kan al zoveel. We knuffelen. Die middag kruipt Naomi samen met Fleur door de kamer. “Kijk mama, samen kruipen.” Ik glunder.
Ik tel de maanden van dit jaar in gedachten alvast even af terwijl ik enigszins ontdaan voor een keuze sta. De keuze tussen die overheerlijke grote koek en de keuze om dat niet te doen. Oktober, November, December… Nog slechts 3 maanden de tijd om de laatste 6 kilo eraf te krijgen. Nog slechts twee maanden tot mijn volgende hardloopevent; de zevenheuvelenloop (7 km). Werk aan de winkel dus. Ik sla de koek af, en neem een groot glas bubbels. Water.
De klok slaat 12 uur. Nee, niet letterlijk in huize van Dijk want het enige klokje dat hier op de magnetron geprojecteerd staat laat niet elk uur van zich horen. Afijn, de meisjes liggen tegelijk te slapen. De zon laat zich gul zien vandaag. Om er een beetje extra van te genieten hang ik mijn gordijn voor het raam even een stukje hoger. Hallo, lente! Tijd om de afwasmachine aan te zetten, de resten spinazie van de vorige dag even van het fornuis te krabben, de dweilstok over de vloer te halen en dan, na een kleine check bij mijn schone slaapsters, naar zolder te gaan.
Op vakantie met baby en peuter. Waanzinnig of krankzinnig?
Afgelopen zomer zagen wij diverse gezinnen (lees: waaghalzen) om ons heen de Belgische Ardennen inruilen voor een verre reis met kinderen. Ik smul ervan, die heerlijke kiekjes van prachtige gezinnetjes in het buitenland, ver weg. En dat kan dat tegenwoordig met baby’s, peuters en kleuters dus zomaar een dagje vliegen verderop zijn. Papa van Dijk houd niet van vliegen. Ik niet van vliegtuigen.
En dan is het tijd voor de terugreis. We besluiten in één keer terug naar huis te knallen en komen veilig en dankbaar, na een trip van bijna 13 uur, aan in het koude kikkerlandje. Daar waar de regen ons begroet. Tijd voor kaarsjes, warme truien, en een winterjas. Over kledingdepressie en de leukste winteritems. Tijd voor een nieuwe shoplog!
In Maart verbleef ons meisje in het ziekenhuis in verband met hevig onverklaarbaar huilen. Er werd een opname gepland om medische afwijkingen uit te sluiten en rust en ritme aan te brengen in de onrust van haar kleine lijfje. Een heftige week waarin we tussen ons huis en het ziekenhuis reden. De hele dag. We hebben ervaren hoe het is om niet compleet te kunnen zijn. We deelden verhalen en intieme momenten in de familiekamer van de kinderafdeling en zagen worsteling, verdriet in gezinnen om ons heen. Vandaag een kijkje door mijn ogen. De ogen van een mama. Haar kindje in het ziekenhuis..