Vorig jaar heb je er meerdere keren over kunnen lezen. Mijn tweelingzus verliet ons oude vertrouwde dorpje en daarmee veel familie en vrienden om zich in Israel te settelen. Zo ging ze voor de liefde. Voor het plan wat ze ervoer dat God voor haar had. En emigreerde ze eind 2015, totaal uit haar comfortzone. Trouwde met de liefde van haar leven, reisde het eerste jaar van hun huwelijk naar prachtige plekken en nu? Ze bracht ons eerder dit jaar een bijzonder cadeau, een waanzinnige aankondiging..
Doen waar je gelukkig van word. Ik had je eerder al een vervolg beloofd. Bij deze. Hoe stond ik nu in het gezin. Was ik weer aan het werk in de zorg? Wat waren de dromen van mijn hart? Waar verlangde ik zo naar? Vragen die me sinds de rust in ons gezin was teruggekomen opspeelde. Wilde ik echt thuisblijfmoeder worden? Ik deel het vandaag met jou..
Wanneer je normaliter zo’n 10 weken op je ‘roze’ wolk hebt gezweefd (of die er was of niet) word het tijd voor de eerste vragen. Naast de meest geliefde vragen als; “Slaapt het door” en “loopt het al” -onee, die komt heel iets later. Word er vrij vlot met een liefdevol meeleven gevraagd of je de gang richting werk weer hebt gevonden. Je hebt ze in alle maten en uitvoeringen. Voor de één een grote wens voor de ander een grote berg. Van thuisblijfmoeder tot advocate met kinderen. We kijken in 2017 nergens meer van op..
“Ik heb zojuist mijn BMI berekend.. ben waarschijnlijk te klein. Half vrouwelijk Nederland heeft gisteren de laatste doos bitterballen achterover gewerkt of de fles wijn nog even leeg geschonken. Je hebt het vast al gehoord. Vandaag start Linda de Mol haar strijd tegen de kilo’s op LINDA.lijnt. Natuurlijk kan ik als ‘net’ bevallen mama wel een stokje achter de deur gebruiken dus doe ik achter de schermen gezellig mee en plan ik mijn eigen suiker-detox.”
Op Facebook deed ik al een aankondiging. Ik zou vorige week mijn eerste bootcamp gaan volgen. Klaar om afgemat te worden liet ik je met trots mijn outfit zien die ik wederom onder het stof vandaan moest halen. Dat ik de nacht die volgde met een dochtertje met (uiteindelijk toch) een oorontsteking zat kon niemand voorspellen. Die ochtend zit ik om 09.00 met zwarte kringen onder mijn ogen bij de huisarts. En niet bij mijn eerste bootcamp..
In de dinsdagpost schreef ik over de lichtelijke horror van het bloedprikken. Terwijl ook een apparaatje vast haar glucose waarde meet vraag ik haar de uitslag te delen. Kort en bondig word er nee geantwoord. Gaat via de huisarts. Maar sterkte ermee word ons met een handdruk gezegd als we de deur uit wandelen. Sterkte ermee? Het blijft malen. Zou ze meer weten dan ik? Zou er een drastisch hoge waarde te zien zijn geweest? Het maakt me onrustig en ik besluit al de volgende dag de huisarts zelf te bellen..
Terwijl ik haar armpje stevig vast houd zie ik hoe de naald erin word geprikt. Stil maar lieverd, fluister ik, wanneer haar betraande ogen me angstvallig aankijken. Wat had ik haar in vredesnaam aangedaan door haar hier te brengen. Ik zie de naald heen en weer gaan op zoek naar een goede ader. Terwijl mijn geduld op begint te raken zie ik hoe de paniek bij dochterlief toeslaat. Hou maar op, nu(!), beveel ik vriendelijk.
Kleding kopen via instagram. Is dat een succes? Als mijn meisjes slapen struin ik even door de zolder. Mijn ogen stuiten op de bergen kleding, de tassen en dozen. Ik begin te graaien. En daarmee in herinneringen. Bijna elk kledingstuk heeft waarde. Een herinnering. Een gedachte. Maar daar liggen ze dan. Opgestapeld in tassen en dozen. Zonde. Net als de vele andere items die een andere mama (to be) maar wat goed zou kunnen gebruiken. Van compleet bad tot romper. Van zwemkleding tot zijligkussen. Van speelgoed tot zwangerschapsitems. Mama van Dijk gaat verkopen. En goed ook!