Het is een zonnige donderdagochtend als ik de praktijk kom binnen gelopen. Ietwat zenuwachtig neem ik plaats in de wachtkamer. “Mevrouw van Dijk?” klinkt niet veel later. Een vriendelijk gezicht en daarbij behorende handdruk zorgen voor het eerste contact. “Kom verder en neem plaats.” Terwijl ik mijn billen laat zakken in een fijne fauteuil kijk ik naar de doos tissues op tafel. In mijn hoofd spreek ik mezelf moed toe..
Wat was het een avontuur om mijn gillende peuter tussen de felgekleurde stapels kleding vandaan te houden. Terwijl ik in een uur tijd mijn best doe de meest leuke setjes te scoren weet dochterlief de net gestapelde shirtjes in één klap uit het schap te gooien terwijl ze zichzelf luid complimenteert met applaus en gegil. Van wie zou ze het hebben? Mij heeft ze toch nooit als zo’n dolle stier door een winkel zien banjeren. Dacht ik..
Het is een paar maand voor onze kleine Fleur zich zal verwelkomen als Papa van Dijk in zijn optiek met een briljant idee komt voor de kinderkamers. Naomi ,die net haar eerste stappen begint te doen, (dan zo’n 15 maanden) zou al prima in een groot bed passen waarna de gehele babykamer gemakkelijk kon worden doorgeschoven naar zuslief. Eerst lachte ik, met het idee dat dit heus een geintje was, dus niet..
Het scherm van mijn telefoon kleurt op. “Noo!”. Heb ik haar oproep toch gemist. Even later verschijnt een voicemail bericht van de pedagogisch medewerker. Fijn! Niet veel later hang ik aan de telefoon. “Waardeloos hoor!” Beantwoord ik haar vraag hoe het nu gaat. Ik merk enige schrik in haar reactie als ze me om uitleg vraagt. Maar, ging het écht zo waardeloos? Vandaag een update, van Fleur na haar ziekenhuisopname, de thuissituatie en meer.