Sinds Naomi de 1,5 jaar heeft aangetikt begint ze signalen te geven dat ze moet plassen. Terwijl haar wiebelende beentjes haar nog amper goed en wel naar een potje konden brengen dacht ik dat het continu herhalen van “bah” vast een fase zou zijn. Maar, nu we een aantal weken verder zijn blijkt dit zich echter steeds verder uit te breiden. Ondertussen zegt madam tegen jan en allemaal die het horen kan dat ze “bah” heeft, grijpt daarbij uitbundig naar haar luier en begint er hevig aan te trekken. S’morgens is het ondertussen het eerste dat word gezegd en s’avonds moet hij vooral “uit”. Word mijn dreumes zindelijk?
