Het zit in ons systeem als moeder. Als vrouw, als man zijnde wellicht evengoed. De maatschappij wil door. Wilde door. Moest door. Maar het kon niet. Nu even niet. Even ligt alles plat. Even liggen latten laag, was er het samenzijn als familie, huisgezin, slechts het enige dat er nog toe deed. Doet. Of?
“Laat me gewoon even.” Ik vertrek naar boven maar ze volgen. Natuurlijk. Ik snak naar wat meer ademruimte. Heel even zonder de aanblik van kinderen, het geluid van ruzie of überhaupt geluid. Terwijl ik ze liefdevol in bad zet stap ik zelf onder de douche. Warme douchestralen vallen over mijn gezicht, er vallen tranen mee. Niemand ziet het. Ze vermengen zich moeiteloos in de warmte. Met mijn vingers druk ik zachtjes mijn oren dicht. In mijn hoofd hoor ik het mezelf zeggen.. “Was het werkelijk zover gekomen?”
Natuurlijk was alles vroeger anders. Neem 5 jaar geleden. Vroeger kon je ongestoord een stukje chocolade naar binnen werken zonder dat er een stel ogen (van gerust meer dan 100 meter afstand) opmerkten dat je iets in je mond had. -Mamaaaa wat heb je? Vroeger.. Vroeger schreven we brieven, was er hyves, msn en lag je op de bank te chillen met een film van de plaatselijke winkel videoland waarna je hem geregeld de volgende dag vergat in te leveren (oh jongens weetje nog?) Vroeger, de tijd van ongestoord plassen en ongestoord shoppen (voor jezelf!;)) De tijd waarin alles (terugziende blik) nog zo lekker kneuterig was. Schuddebuikend Vroeger. Toen ik recent schuddebuikend foto’s terug zat te kijken van vroeger viel mijn oog plots op een aantal items uit mijn garderobe. Een garderobe dat nog steeds mijn garderobe was. Het schattige meisje van pak ‘m beet 17 jaar met dezelfde jas die nog steeds aan mijn kapstok pronkt. Nu durft ze bijna niet te zeggen dat ze inmiddels bijna 29 is en die buik plots echt kan schudden. Een heerlijke jas is het trouwens echt, met af en toe een opgeschoven knoopje. Dat dan weer wel. Een verschil Ik sta voor […]
LEESTIPS – “Is dat alles wat je leest?” Laat ik gelijk met de deur in huis vallen en je een volmondig Ja geven. “Maar ik mis je eigen bijbel?” Klopt, de bijbel op mijn telefoon heeft dat plaatsje ingenomen. Alhoewel ik al maanden zeg dat ik de bijbel zelf weer wat vaker in bladvorm zou moeten lezen bewijst de praktijk anders. Ik ben niet zo’n lezer. Best grappig als schrijven zo’n groot deel van je leven inneemt. Afijn, zo zijn we allemaal uniek zullen we maar zeggen. Leestips voor christelijke mama’s De laatste tijd krijg ik steeds meer vraag naar mijn boekjes. Ik deel op instagram.com/mamavandijk regelmatig stukjes uit mijn favoriete boekjes van het moment. Niet zo gek dat de vragen daarom toenemen. Vandaag daarom dit overzichtje van mijn 4 toppers. Dit jaar begon ik met het dagboekje van Willem de Vink. Elke dag een stukje rondom Gods genade! Wat een bemoediging. Het is mijn persoonlijke en grote favoriet van dit moment. Bestel en/of bekijk hier: De meisjes lees ik dagelijks voor uit de prentenbijbel. De schitterende platen en de mooie verhalen vervelen niet en het is al het tweede jaar dat hij op tafel ligt. Ik merk dat juist […]
Terwijl je dit leest vlieg ik naar Jeruzalem. Ik zeg ik, omdat de rest (mijn drietal) thuis is gebleven, naar school gaat en geniet van elkaar. Afgelopen dinsdag schreef ik er al over. “Babynews” Ik ga op kraamvisite in Jeruzalem en het enige dat ik meeneem is een handbagagekoffertje. Bevrijdend wel, moet ik bekennen.
Daar lag ze. In bed te huilen. Het deken was tot ver over haar haren getrokken waarmee ze hoopte alles buiten te sluiten. Maar al het enge was binnenin haar. Een gedachten golf spoelde weer over haar heen en ze voelde dat ze bijna verdronk in de angst. Haar hart bonsde hard in haar borst, alsof het zijn weg naar buiten zocht. Haar ademhaling leek als vanzelf te versnellen naar een tempo dat niet goed bij te houden was. Hyperventilatie maakte zich meester van haar en in paniek greep ze naar het zakje dat al klaarlag op haar nachtkastje om haar ademhaling weer onder controle te krijgen. Ze wilde uitschreeuwen: ‘Waarom Heer?! Waarom?! Hoe lang nog moet ik dit verdragen?!’ Maar waarom zou ze? De hemel leek van koper te zijn op deze donkere dagen. Ik heb een angststoornis Angst. Voor mij – helaas – een heel reëel thema in mijn leven. Tijdens mijn zwangerschap kreeg ik de diagnose ‘angststoornis’. Geen pretje kan ik je vertellen. Maar misschien hoef ik je dat niet te vertellen, want misschien worstel jij er zelf ook mee. De website volksgezondheidenzorg.info vertelt me dat 35,8 per 1.000 vrouwen ook kampte met een angststoornis in 2018. […]
Na weken zomervakantie die ondertussen behoren tot de meest heerlijke herinneringen (ik hoop het voor je) raas je plots het drukke tijdperk weer in. Met alle verantwoordelijkheden die je bezig houden. Hoofdtak van sport in mijn geval, het moederen. Moe-deren? Vermoeiend was het zeker. Het lijkt alleen taboe om daar af en toe mee voor de dag te komen.. Een schuldig makende gedachte? Het is het einde van de week wanneer ik er meermaals het woordje opvoedmoe laat uitvallen. Het in elkaar gestoken woord op de vrijdagmiddag gaat zomaar even met mij, in gedachten, aan de haal. En tegelijk voel ik me schuldig. Dat het gehele moe’deren aan het eind van de week me af en toe daadwerkelijk uitputte. Dat het woordje opvoedmoe überhaupt mijn gedachtegang passeerde. Hoe dan? Waarom? En wat was de oplossing voor deze schuldig makende gedachte? De kids dartelen die dag vrolijk om me heen, ze spelen, zingen en dansen. Hoe kon ik anders dan dankbaar zijn? Die middag (toeval bestaat niet) pikt oma de kinderen op voor een logeerfeestje. Gewoon omdat het kan én zo gezellig is. Nu ze standaard niet meer zoveel oppast zijn er andere momenten voor spontane dates met de meisjes. Dankbaar […]
