Vandaag op Mama van Dijk, een brief aan mijn peutermeisje. Een brief die ik een paar dagen voor haar tweede verjaardag schreef. Met woorden van liefde van een moeder voor haar kleine grote meid.
” Lieve Naomi,
We zijn nog maar een paar dagen verwijderd van jouw tweede verjaardag! Dan mag mama je officieel een peutertje noemen. Maar eigenlijk doen we dat allang nietwaar? Er is weinig meer over van dat hele kleine, dat kleine baby’tje dat 2 jaar geleden de wereld kwam verrijken. Je bent nu al echt een klein dametje, je donkere lokken om je gezicht staan je zo mooi, de donkerbruine ogen kunnen zo stralen en je ondeugende karakter zoveel grapjes uithalen. Wat ben je het afgelopen jaar weer veranderd. Van een meisje dat zich vooruit schoof op haar billen op de grond probeer je nu te springen, te dansen en te rennen. Van enkele klanken vorig jaar begin je nu voorzichtig wat woordjes te zeggen. Je zou zo graag willen dat mama soms begreep wat je bedoelde maar wat zijn we al apetrots op je! Je zult zien lieverd, hoe je de komende tijd steeds vaker de juiste woordjes vind om te vertellen wat je bedoelt.
Sinds drie maanden ben je gepromoveerd tot grote zus. Dat vond je best een beetje raar eh? De nieuwe geluiden in huis, een rare mevrouw over de vloer, en je kleine zusje dat zoveel aandacht van papa en mama vroeg. Maar wat doe je het goed en wat ben je lief. Steeds vaker ziet mama dat je je pop net zo verzorgd als mama dat doet met Fleur. Hoe je het lijfje van je pop heen en weer deinst en het in slaap zingt dicht tegen je aan. En ook hoe je Fleur -soms iets te hard- probeert te troosten. Hoe je je eigen speen weggeeft aan je zusje, en haar zo graag omhelst, ook al gaat dat wat te hard. Wat is het genieten om jou zo te zien in je nieuwe rol als grote zus. Met je eigen ideetjes, in je eigen fantasiewereld.
Lief meisje, mama ziet ook jouw onmacht, jouw boosheid als dingen niet gaan zoals je wilt of dacht. Mama ziet dat je soms moeite doet om aandacht te krijgen als mama weer zo druk is met je kleine zusje. Soms doet dat best een beetje pijn lieverd maar mama beloofd dat het snel beter word. Dat jij en je zusje samen met papa en mama de wereld kunnen ontdekken. Dat je niet meer boos hoeft te worden omdat je kleine zusje aan het huilen blijft. Dat je niet meer met je vingertjes in je oren door het huis loopt of boos zegt dat ze stil moet zijn. Mama begrijpt je onmacht, die voel ik soms ook lieverd.
Al een heel aantal weken bezoek je de agrarische opvang waar je zo van geniet, een plekje voor jezelf waar je kunt spelen met de kindjes tussen al die leuke diertjes. Wat heb je het na je zin en wat is het fijn om te zien dat je je zo kunt ontplooien. Sinds een paar weken ben je echt actief aan het meegaan naar de wc en je beloningskaart die we maakten is al helemaal volgeplakt! Ook slaap je sinds kort al in je grote bed (die je voor je verjaardag alvast van papa en mama kreeg) en heb je zelfs al een keer zonder speen geslapen. Ook al was dat niet helemaal de bedoeling. Zoveel veranderingen in slechts een paar maanden tijd.
Nog heel even dan ben je alweer twee jaar. Twee hele jaren waarin je papa en mama de meeste gelukkige mensen hebt gemaakt, gewoon door er te zijn! Lieve Naomi. Blijf je lekker jezelf? Dan ben je namelijk het allerleukst! Ik hou van je kanjer, tot aan de maan en weer terug.
Dikke kus,
Mama ”
Af en toe schrijven wij onze meisjes een brief. Ik vind het ontzettend leuk om later samen met hen terug te kunnen lezen hoe het moment in hun leventjes er toen uit zag. Hoe dingen voelde of hoe zij zich op dat moment ontwikkelden. Schrijf jij wel eens een brief aan je kind?
-x- Mama van Dijk
Deze post schreef ik eerder dit jaar.
No Comments