Een bebloed gezicht, schaafwonden op het hele lijf. Verbijsterd kijkt ze hoe haar geliefde kind word toegetakeld. Hoe haatzuchtige rivaliteit, vijanden, tegenstanders, het lijf van haar kind als wilde beulen in elkaar slaan. Bespugen. Bespotten. Hoe konden zij? Hoeveel pijn moet zij hebben gevoeld? Hoeveel verdriet hen aangedaan. Zoveel ogen op hem, op haar gericht. Had ze willen schreeuwen? Had ze het uit willen roepen? Zou ze hebben blijven kijken? Of liever hard zijn weggerend misschien?
Daar komt hij aan, de laatste meters. Een grote balk leunt op zijn rug. De pijn is voelbaar in zijn ogen. Zijn lichaam kan niet meer. Wij zien haar verscheurde moederhart, alleen het aanzien doet al zeer. Terwijl zovelen blijven juichen, klinken er spijkers in het hout. Genageld, dwars door zijn handen en voeten heen geslagen. De sfeer bevlogen, eenzaam, koud.
Bespottend word geroepen. Kom van het kruis. Laat zien dat je het bent. Maar Hij kwam als verlosser. Voor een ieder die hem kent. We zien de doornenkroon geslagen in zijn bebloed gezicht. En na Zijn laatste daad van liefde verdwijnt dan ineens het licht. Als die ademteug word uitgeblazen, Jezus is niet meer. Haar eigen Kind, vernederd en geslagen. Nu knielt zij huilend voor Hem neer.
Sinds ik mama mag zijn is het verhaal van Jezus kruisiging nog meer gaan leven. Niet alleen door te beseffen hoe afschuwelijk deze gebeurtenis voor een moeder of Vader moet zijn geweest maar vooral ook dat intens verlangen dat deze lijdensweg, het verhaal van Jezus op Goede Vrijdag, de goede boodschap die daar word gehoord, mag doorklinken in de jonge leventjes van onze kinderen.
Want op de derde dag stond Hij op. Wandelde opnieuw te midden van de mensen om hem heen. De lijdensweg werd daar verlangen. In het uitzien naar de dag. Dat Hij opnieuw aan ons verschijnen zal, begroeten met een lach. Het graf was leeg, verlaten. Nu is hij opgestaan. En rijst in mijn hart slechts het verlangen om met Hem mee te gaan.
Komende zaterdag staat er een post op de planning over geloofsopvoeding, een kijkje in onze manier van het christelijk ouderschap. Je leest er over onze voorbereiding op Pasen met jonge kinderen. Morgen is het Goede vrijdag. Een dag die vorig jaar in het teken stond van een extra verrassende boodschap.
Hoe beleef jij Pasen? Ik kan alvast niet wachten tot de heerlijke paasbrunch van aanstaand weekend. Het is immers groot feest. Hij leeft.
-x- Mama van Dijk
No Comments