De bevalling, een rustige start met knallend einde.

De bevalling komt op gang. Het was manlief die net de deur uit liep voor de nodige cafeïne toen de gynaecoloog de verloskamer kwam binnenlopen. De eerste zak antibiotica is ondertussen ingelopen concludeert ze, er word besloten te starten met de weeën opwekkers i.c.m. met het breken van de vliezen middels de elektrode die op het hoofdje word geplaatst. Been there, done that?

Jouw hand in de mijne

Toch ben ik blij dat manlief -met bak koffie- inmiddels terug is om zijn hand beschikbaar te stellen voor de nodige support als die elektrode word geplaatst en de vliezen breken. Omdat ons minimensje zich nog hoog in de buik bevind word geadviseerd na het breken van de vliezen een poosje te blijven liggen om te voorkomen dat de navelstreng naar buiten zakt en de zuurstoftoevoer belemmerd. Een grote vloedgolf aan vruchtwater blijft uit zoals gepland en daarmee vervalt de must om te moeten blijven liggen al snel, fijn!

Niets?

In kalmte starten de weeën met lichte krampen die zonder problemen zijn weg te zuchten. Even langzaam inkomen dus, prima zo! Een uurtje later is de activiteit op de monitor en in mijn lijf zichtbaar veranderd en al snel klokken we 4 weeën per tien minuten. Om 13.00 uur word ik gecheckt op ontsluiting. Ondertussen zijn de rustmomenten steeds korter en voelt mijn lijf na een warme douchebeurt van 45 minuten rozig en vermoeid. Vol verwachting hoop ik op een flinke vooruitgang maar haar blik spreekt andere taal. “Niets?” vraag ik vol ongeloof wanneer de gynaecoloog voorzichtig mijn kant op kijkt. Er blijkt inderdaad vrij weinig veranderd op het licht verweken van de baarmoedermond na. -Auw.- Hoe was dát mogelijk na zoveel ‘goede’ weeën? Er word besloten de pomp op te hogen. Teleurgesteld blijf ik de een na de andere wee weg zuchten terwijl manlief niet van mijn zijde wijkt.

Toucheren

Rond de klok van 15uur zal opnieuw gekeken worden of er vordering heeft plaatsgevonden. Tot die tijd probeer ik beheerst de inmiddels heftige rug weeën weg te zuchten. Ook word de pomp toch weer terug gezet op een lagere stand omdat de weeën elkaar te frequent opvolgen. In mijn hoofd schiet steeds vaker de vraag naar pijnstilling door gedachten. Mijn lijf is moe, de warme douche maakte me te rozig, de teleurstelling van de niet doorzettende bevalling maakte me -duidelijk voelbaar- minder strijdbaar. Ik kan niet wachten tot de klok 15uur slaat. Ik kom weer even uit die comfortabele stoel op de verloskamer waar ik al uren in hang terwijl in beheerst weeën weg puf. De banden om mijn buik gebonden, de elektrode tussen mijn benen, de infuusdraden langs mijn arm.

Gespannen ga ik liggen en laat me toucheren rond de klok van 15u. Als de gyneacoloog opgewekt verteld dat we vooruitgang boeken met ondertussen 5 centimeter ontsluiting is de ontlading groot! Yes! Eindelijk resultaat.. eindelijk zet het door! Tussen tranen door krijg ik een flashback naar de geboorte van Naomi waarbij het laatste stuk snel ging. Ik uit mijn zorgen bij het personeel dat net de kamer uit wilde lopen. Er word afgesproken dat ik direct bel zodra ik dat zelfde gevoel krijg.

Ze komt, Ze komt!

Ik schat dat het 5 minuten later is als ze net de kamer hebben verlaten dat ik wederom veel sneller dan verwacht het gevoel krijg ineens totaal in een andere fase van bevallen te zijn beland. Tussen de hevigheid van de wee door weet ik er “BELLEN” uit te roepen! Nu al? schrikt manlief op! “NU” vervolg ik in lichtelijke paniek. Een enkele minuut later -die overigens dan uren lijken- komen ze de kamer in rap tempo binnen gelopen. Ik voel de paniek in mijn stem als ik zeg “Het begint, ik moet persen! Ze komt! Ze komt!’ Mijn lichtelijke noodkreet word gehoord. In sneltreinvaart zie ik hoe spullen worden klaargezet. Na de controle van even geleden had ik nog geen tijd gehad om van het bed te komen. Opnieuw word er getoucheerd. “Wauw, 8/9 centimeter al. Wat ga je snel meid! En wat doe je het super!” Klinkt opgewekt aan het uiteinde van het bed.

In sneltreinvaart

En dan, met dat de eerste perswee zich goed en wel aandient, er een oerkracht losbarst, er nog een laatste hap lucht word genomen, ziet daar met enorme sneltreinvaart onze prachtige dochter het levenslicht rond half vier. Een klein half uur nadat de gynaecoloog 5 centimeter ontsluiting meet..

Met een rustige start maar knallend einde kwam ons kleine meisje gezond ter wereld na 38 weken zwangerschap. We koesteren het bijzondere moment waarop we vervolgens in ontlading, verwondering en dankbaarheid elkaar aankijken. Daar is ze dan, onze dochter, Fleur Feline Laurène!

Verliep (het laatste stuk van) jouw bevalling ook zo snel?
Het eerste stuk van het bevallingsverhaal lees je hier. Komende dinsdag het vervolg, hoe we de eerste uren na de geboorte beleven en meer!
-x- Mama van Dijk